Hallo Allemaal!
En daar is die dan eindelijk, de laatste blog, en het is niet bepaald een korte want het was ook een hele lange reis om weer thuis te komen!
Het begon allemaal op een mooie zonnige ochtend in Malaga. De laatste nacht, het laatste ontbijt en ga zo maar door. De kamer was in korte tijd een grote rotzooi geworden maar dat zat eigenlijk weer zo in de tassen want ja, thuis moet het toch de was in. Er was gisteren weer een groot feest bij het hostel en diegene die ons uitcheckte was niet bepaald vrolijk, volgens ons had hij geen eens geslapen. Toen we dan ook één tas beneden hadden gebracht dacht hij dat we al klaar waren en wilden gelijk de kamersleutel. Dat hij de boel kon sluiten en naar bed gaan. Als afsluiting dronken we nog een lekker kop koffie, Hélène een smoothie, met een donut. Daarna kochten we de krant en gingen op weg naar het vliegveld. Het was een schitterende dag met zon, je kon zelfs als je wilde met je korte broek fietsen maar het was maar een klein stukje dus dat lieten we maar achterwege. Onderweg stopten we nog even om een dennenappel (die we al sinds Italie hadden) en een steen (die we al sinds Noorwegen hadden) in zee te werpen. De vlaggenstok hadden we vanochtend al ritueel afscheid van genomen, door hem door midden te breken. Het eerste stuk reden we over een schitterend fietspad langs zee maar toen dat opeens opliet, je stond opeens voor een plas water, moesten we wel een autoweg op. En die werd drukker en drukker en drukker, tot er op een gegeven moment 8 banen waren. Gelukkig was het maar voor even en voor we het wisten reden we al de terminal in.
We dachten dat we heel veel tijd hadden om de fietsen en spullen in te pakken maar dat gaat toch sneller dan je denkt. Nadat we even gegeten hadden begonnen we eraan en 1,5uur later waren we pas klaar. Je zal denken dat het fietsen inpakken zoveel moeite zou kosten maar dat was juist de tassen. We hadden een groot tas gekocht en we hadden een grote waterdichte zak als ruimbagage(die mochten allebei 20kg wegen) daarnaast had Brian een achtertas als handbagage en Hélène haar ortliebje(die allebei 10kg mochten wegen). Uiteindelijk na veel passen en meten hadden we twee tassen van 19,5kg en twee tassen van 10kg. We hadden dus uiteindelijk maar 1kg over, best grappig als je nagaat dat we eigenlijk dachten dat we zat ruimte hadden. En toen we net klaar waren zagen we al op de borden dat we onze bagage konden dumpen. De tassen gingen gemakkelijk maar de fietsen was nog wel even een probleem. De vrouw achter de balie zei dat we ze niet zo mochten vervoeren en dat we ze moesten sealen. Maar daarna kwam een andere mannetje en die zag het probleem niet, na even checken mochten ze toch met de fietshoes mee. Daarna moesten we met hem meelopen naar beneden om ze door de scanner te doen. Brian zijn fiets ging eerst, het voorwiel moest er sowieso uit maar dan paste hij nog niet. Tja wat nu? Dan maar Hélène der fiets proberen want die is iets kleiner, nou die paste gelukkig wel. Maar wat met Brian zijn fiets? Na overleg mocht deze door zonder dat hij zelfs door de scanner was geweest.
Daarna liepen we op ons gemak nog even wat rond, gingen door de beveiliging, aten nog een burger, en voor het we het wisten was het al weer tijd om te boarden. Bij Hélène ging natuurlijk weer de pieper af en de beveiliger dacht wel te weten waardoor dat zou komen: ´door haar blauwe ogen´. We waren zelfs een beetje ´laat´ om te boarden want er stond al een hele rij voor ons. Brian werd er een beetje zenuwachtig van want hij wilde gewoon het vliegtuig in en opstijgen. Tegen het eind van de middag zou er een sneeuw vallen in Charleroi dus er was kans dat de vlucht alsnog geannuleerd zou kunnen worden dus als we nou tenminste maar zouden opstijgen. Het wachten werd beloond en even later zaten we in het vliegtuig. Doordat iemand een verkeerd ticket had duurde het nog we even voordat we zouden opstijgen maar met een kwartier vertraging kwam het vliegtuig dan eindelijk van zijn plaats. De piloot zei wel voor het vertrek dat het inmiddels was gaan sneeuwen in Charleroi en dat hij hoopte dat we konden landen. Ondertussen hadden wij ook al een sms gehad dat het heel hard sneeuwde in Charleroi, het werd dus hopen en duimen.
Nadat het vliegtuig de lucht in was leek het er nog even op dat hij ging terugdraaien maar dat bleek toch niet zo te zijn en we zakte onderuit in onze stoelen. We hadden niet echt veel te doen omdat we onze oordopjes vergeten waren, dus lazen we een beetje de krant en toen die uit was gingen we een beetje slapen. De tijd ging redelijk snel en om 20:10 kregen we het volgende bericht van de piloot: ´op Charleroi is er een sneeuwstorm dus het vliegtuig heeft gas teruggenomen om de landing zo lang mogelijk uit te stellen dat ze misschien de baan nog schoon krijgen en dat we kunnen landen. Het vliegtuig heeft nog voor 45minuten brandstof´. O nee he, dachten we. Gelukkig hadden we een GPS die we aanzetten en zo konden we precies zien wat het vliegtuig deed, rondjes vliegen. En elke keer leek het erop dat hij minder snel ging vliegen en dat we zouden gaan landen maar dat was valse hoop, elke keer ging hij toch weer de lucht in. De eerste drie rondjes waren best spannend, zou hij proberen te landen of niet, daarna werd het minder en verwachten we al een beetje dat hij niet meer zou landen. En het werd later en later. Om 9uur hadden we nog niks gehoord van de piloot en de brandstof zou volgens hem nu op zijn. Op de GPS zagen we dat het vliegtuig koers wijzigde en even later kregen we bericht dat we niet op Charleroi konden landen maar dat we naar Lille in Frankrijk zouden vliegen, waar we zouden bijtanken en dan weer terugvliegen om opnieuw proberen te landen.
En ja hor, nog geen 30minuten later stonden we aan de grond in Lille, een van de weinige vliegvelden in de buurt die nog open waren. En wij waren niet de enige die hier naar uitgeweken waren want er waren maar liefst 5 vliegtuigen voor ons, dus we moesten maar even wachten. We kregen wel de informatie dat we niet meer zouden gaan vliegen en dat we onze bagage moesten pakken en met de bus naar Charleroi zouden worden gebracht. Wij hadden ondertussen Hélène haar ouders gebeld en die zouden wel naar Lille komen rijden om ons daar op te pikken. Na 45min konden we eindelijk het vliegtuig verlaten en onze bagage gaan ophalen. De fietsen zagen we het vliegtuig uitgetild worden dus die hadden het in ieder geval gehaald. Wij hadden ondertussen onze tassen gevonden en even later werden we herenigd met onze fietsen, op het eerste gezicht hadden we geen schade. Dit bleek helaas niet waar want we kwamen erachter dat Brian zijn sleutel was afgebroken in zijn slot, jammer.
En nu begon het wachten. Het was in totaal 123km om van Charleroi naar Lille te rijden en de weersomstandigheden waren niet veranderd dus je kon niet harder dan 60km/p/u rijden. Om half 12 kwam er een vrouw naar ons toe die zei dat het vliegveld onmiddellijk ging sluiten. Nee he! Buiten waaide en sneeuwde het heel hard, moesten we soms daar gaan staan? Ja dat was inderdaad de bedoeling. Gelukkig waren er nog veel meer reizigers gestrand en we konden het nog wel even rekken voordat we eruit gezet werden. Uiteindelijk was het om 5 voor 12 zo ver en werden we buiten in de kou gezet. We hoefden niet lang te wachten want een kwartier later kwam de auto aanrijden we waren alle dolgelukkig met het weer zien van elkaar. Maar nu moesten we nog naar huis komen. Eerst was de bedoeling om in een hotel te overnachten en dan morgen verder te rijden. Maar we konden nergens een hotel vinden, en toen we er uiteindelijk een vonden brandden er geen licht. Dus we moesten maar doorrijden. We hadden elkaar natuurlijk veel te vertellen dus dat was het probleem niet, maar de weg was meer het probleem. Vooral het stuk tussen Lille en Gent was veranderd in een ijsbaan en we zagen dan ook vaak auto´s gecrasht langs de kant staan. Dankzij Leo kwamen we allemaal veilig thuis, bedankt daarvoor! Uiteindelijk waren we om 4uur thuis en lag Hélène om half 5 in bed en Brian om 6uur, want die was nog naar huis gelopen en had nog gezellig een tijdje zijn ouders wakker gehouden.
En voor we het wisten was er dus een einde gekomen aan ons avontuur. En het vreemde is dat het na een dag al zo gewoon voelt, net of je helemaal niet weg bent geweest. En hadden we het anders gedaan als we van te voren hadden geweten dat we: ‘in het begin best veel regen hebben gehad, het in de Alpen best koud is geweest, Italie best druk is geweest (qua verkeer), het in Frankrijk later ook weer best koud is geweest, de etappe van Girona tot Teruel heel zwaar is geweest? En het antwoord hierop is voor ons allebei: Nee! Want al deze dingen hebben deze reis toch ook onvergetelijk gemaakt. Als we konden hadden we misschien een warmere tijd uitgekozen, maar het is niet anders. En is ook haast onmogelijk. Deze reis wilde we doen en het was geweldig. We zullen niet snel weer in de winter of herfst op de fiets stappen, maar we hebben zo ontzettend veel mooie dingen gezien. Die misschien nog wel mooier waren juist in deze tijd en onder de desbetreffende omstandigheden. Hieronder nog een paar leuke weetjes over de reis.
Wist je dat….
… we in totaal 13.051km gefietst hebben.
… we op een fietsdag gemiddeld 81,11km overlegde.
… de langste fietsdag maar liefst 135km lang was.
… we de meeste hoogtemeters in Spanje hebben gemaakt
… we het langst in Zweden zijn geweest (31dagen), daarna Spanje (27dagen) en Italie en Noorwegen (beide 27dagen).
… we het meest hebben gekampeerd op campings (110x), daarna hotel (34x) en wildkamperen (13x)
... we in totaal 107 dagen de zon hebben gezien en 59 dagen regen hebben gehad.
… we 2 achterbanden, 4 kettingen, 2 middenbladen en 20 remblokjes versleten hebben.
… we ook nog allebei een gebroken spaak hebben gehad.
... we slechts 3 lekke banden hebben gehad (Hélène 2, Brian 1)
… we 35 potten Nutella op hebben.
… we het meeste tortellini´s hebben gegeten
.… de baguettes ons nu de oren uitkomen omdat we ze al sinds Frankrijk eten.
… Spanje het meest verrassende land was.
… Zweden nog steeds ons vakantieland is.
… we een to-do-list van vakanties hebben gemaakt voor de komende 10jaar.
… we in totaal 232 potjes pesten hebben gespeeld waarvan Brian er 107 gewonnen heeft en Hélène 125.
... we in totaal 13 landen hebben doorgefietst,
… Mariska de meest orginele reacties geplaatst heeft, erg grappig om te lezen.
… we de reis helemaal geweldig vonden en dat het was wat we ervan verwachten (en meer)!
… we graag iedereens willen bedanken voor het lezen van de blog, plaatsen van reacties en het meebeleven van onze reis.
Groetjes van ons!
hier was het nog heerlijk warm..
