Palojarvi - Karesuando (Zweden) 98km

'Zullen we buiten of binnen ontbijten?' was vanochtend de vraag toen we wakker werden. Toen we even later buiten stonden was het antwoord snel gegeven. Heel snel naar binnen want het stikten van de muggen! Dit was ook de rest van de dag onze grootste zorg. Iedere keer dat we ons niet harder dan 5km/p/u voortbewogen werden we aangevallen door hele legers muggen en andere insecten. Maargoed, zolang we dus sneller gingen was het leuk. Een lekker windje in ons gezicht en het zonnetje in onze rug.

s'Ochtends zaten we voor het eerst voor 9uur op de fiets en hadden al snel het ritme te pakken. Na een aantal kilometer zagen we alweer zo'n rendier maar deze keer liep hij gewoon rustig op de weg helemaal alleen, gewei omhoog en een beetje stukjes gras langs de kant van de weg eten. Maar toen wij dichterbij wilden komen kwamen er net een aantal motorrijders aan die ze de kant in joegen. Na 27km hielden we pauze in een of ander spookstadje, waar heel veel souvenierswinkeltjs zaten maar allemaal dicht waren. Wel waren er 3 oude dames op hele oude fietsen die zomaar op de snelweg gingen rijden, waarnaartoe was de vraag want het eerst volgende plaatjes was 50kilometer.

Na de eerste pauze (hier vielen de muggen nog wel mee) reden we langs een huis dat husky-tochten aanbood. Hierdoor kwam Hélène op het geweldige idee om misschien wel een husky te kopen, want dan kon die zo leuk voor bij haar in het mandje en kon ze hem de hele dag aaien en als die dan groter was kon die naast haar rennen en dan kon die helemaal mee naar Spanje. En zo ging het maar door, af gewisseld door ahhhh plies Brian dat is toch leuk ik draag dan wel al het voer. Maar na een paar sterke argumenten van Brian werd toch het hele husky verhaal afgeblazen.

Toen we net tegen elkaar gezegd hadden dat we vandaag nog geen andere fietsvakantiegangers haddeen gezien kwamen we er in een keer vier tegen. Twee, volgens Hélène, Italianen die eruit zagen als regelrechte zwervers (wordt soms ook over ons gezegd) met een man, die er volgens ons een beetje aan was gaan hangen. En kort daarna nog een vrouw alleen, wat we best gewaagd vonden. Om half 12 hadden we al zo'n honger dat we besloten om een boterhammen gingen eten. Dit bij een hele leuk plekje aan een meer waar je vogels kon spotten maar wij juist meer muggen aan het doden waren dan vogels kijken. Nu een leuk feitje, wij zaten samen op een bankje maar dat bankje was een beetje instabiel dus toen Hélène opstond viel Brian bijna van de bank.

Daarna kwam voor Hélène het mooiste moment van de dag. Nadat we een afslag hadden genomen en Brian achter zich omkeek stond er een heel groot rendier op de weg. En je raadt het nooit, maar Hélène moest hier ech een foto van maken. Dit vond Brian ook wel erg interresant omdat dit beest echt voor niemand bang leek. Langzaam naderden we het, Brian zijn filmcamera in de hand en Hélène der fototoestel. Toen we op een meter of 10 genaderd waren ging het rendier (met een heel groot gewei) stampen en werd Brian toch een beetje bang. Van de andere kant kwam er een auto aangereden en vluchtte het beest de bosjes in. Maar toen we doorreden en even later achter ons keken stond het weer rustig op de weg.

Nu moesten we nog 40kilometer rijden naar de grens met Zweden en Finland waar we ook zouden gaan kamperen. Het was nog maar half 2 dus reden we 'op-het-gemakje' verder door een landschap wat weinig veranderd was vandaag. Af en toe stopten we maar dat hielden we vaak niet langer dan 10minuten vol omdat we gek werden van de muggen. We gingen ons echt afvragen hoe de mensen het hier kunnen uithouden want het is hier 8 maanden winter met tempraturen tot min 40 en in de zomer stikt het van de muggen 2 maanden lang. Dan hou je 2 maanden die leuk kunnen zijn als het nier regent en nog niet vriest. Maar goed het landschap maakt veel goed daarentegen.

Bij de grens aangekomen, waren er tot onze teleurstelling geen bordjes met Zweden erop dus de foto moeten we maar maken als we over een paar weken voor de tweede keer Zweden in rijden. (of als we eruit rijden en dan omdraaien;)). Daarna moesten we zweeds geld proberen te krijgen om boodschappen te doen en een camping te betalen. Dit lukte uiteindelijk bij een kleine supermarkt waar Brian moest pinnen om vervolgens het geld contant te krijgen. Maar er zat weinig anders op want de dichtsbijzijnde bank is 180kilometer verder. Daarna was het op pad naar de camping waar een meneer met een veel te grote mond ons probeerde af te zetten. Eerst wilden hij een hut verkopen voor 200 kronen daarna nog maar 150, toen wij duidelijk maakten dat we in de tent wilden slapen was het 100. Maar toen Hélène 110 gaf liep hij heel snel weg en liet zich niet meer zien. Toen Hélène uiteindelijk om der wisselgeld ging vragen was de smoes dat hij dacht ze 90 had gegeven. Ja hé!

Bij het opzetten van de tent bleken de muggen al een ramp te zijn. Bij het koken werd dat bevestigd. En bij het eten nogmaals. Er zitten hier ontzettend veel muggen. Dus na bijna rond springend/lopend ons eten te hebben opgegeten zijn we snel gaan douchen en om 7uur lagen we al in de tent met heel veel hongerige muggen buiten. Maar wij laten ons niet meer zien en hopen dat het morgen maar een beetje gaat waaien.

O ja Héléne der kilometerteller is het vanmiddag weer gaan doen waar ze heel erg blij mee is!

Voor de rest bedankt voor alle tips en we lezen echt alle reacties van jullie en vinden ze nog steeds erg leuk! Ook nog de groetjes aan de opa's en oma's van Brian die de uitgeprinte versie van de blog iedere week te lezen krijgen, erg leuk!

Groetjes ons.