Skáldi - Ovre Alta 99km

Nou daar was die dan eindelijk vanochtend toen we wakker werden, de zon! En hij stond helemaal alleen aan een strak blauwe hemel. We hadden het voor het eerst zelfs een beetje warm in de dikke slaapzakken. Dus met twee goede humeuren gingen we naar buiten om te gaan ontbijten in de zon (voor het eerst dat we buiten konden eten). Ook de tent afbreken en alle spullen in de tas doen ging een stuk beter dan de vorige dagen. Het enige probleem waar we tegen aanliepen was toch wel, waar let ik nou eigenlijk me regenpak, regenbroek en fleecevest die ik de afgelopen dagen aanhad. Maar met een beetje proppen ging het er allemaal in.

Om 9 uur vertrokken we dan richting Alta, onze bestemming vandaag. Na eerst weer een stukje te zijn 'teruggereden', want dan camping lag van de route af, kwamen we na 5km op de E6 die we de eerst volgende 90km zouden moeten volgen, van verkeerd rijden kon dus geen sprake zijn. Na een tiental kilometer was het zelfs zo warm dat ook de jassen uitgingen, en de zonnebrand tevoorschijn kwam, iets wat Brian verplicht op moest smeren van Hélène anders ging ze geen eens verder. De wind blies lekker in de rug en we schoten lekker op, totdat de vriendjes van Hélène weer tevoorschijn kwamen. En niet zomaar een paar, nee hele kuddes die over de weg liepen. Deze rendieren zagen er wel een stuk gezonder uit dan die we op de Noordkaap gezien hadden, deze waren een beetje dik en hadden grotere geweien, met zachte huid erop. Toen we na 25km een koffiepauze hielden werden we weer eens gefotografeerd door een bus Zwitsers die op dezelfde parkeerplaats stonden. Langzaamaan begon vandaag ook weer het landschap te veranderen, de vele bomen en struiken verdwenen en toen we op een hoogte van 250 meter kwam was er vrij weinig begroeiing meer te zien. Wel hadden we prachtige vergezichten over de bergen naast ons en de sneeuw die soms zelfs naast de weg lag. De wind was aangewakkerd en gedraaid, en we hadden hem nu recht in onze gezichten waardoor we flink moesten doortrappen. Nadat we allebei niet echt heel snel meer vooruit kwamen door de honger besloten we dan maar weer in de berm van de E6 onze boterham op te eten. Vlak na de lunch kwamen we op een nieuwe hoogstens punt van de vakantie: 390 meter. Daarna was het vooral lekker bergaf richting de zee bij Alta.

Onderweg komen we vaak kleine huisjes tegen waar dan souveniers op staat. Sommige zijn dichtgespijkerd, andere zijn open maar nergens zijn er klanten te bekennen. Deze winkels worden gerund door de Sami, de oorspronkelijke bewoners van deze gebieden. Deze mensen zijn nomaden en hebben veel grond nodig om hun rendieren te laten grazen. Maar doordat deze weidegronden steeds meer bedreigd worden door autosnelwegen en bebouwing zijn deze mensen genoodzaakt om in oude campers te gaan leven en souvenirswinkels te openen waar ze nauwelijks opbrengsten van hebben.

Na 80km kwamen we bij de zee en hadden de hoogvlakte achter ons gelaten. Op de relatief vlakke weg aan zee kwamen we erachter dat we toch al flink aan conditie gewonnen hadden. Toen Brian op kop reed zat Hélène achter hem te schreeuwen: 'Kan je niet harder ofzo' en 'Je mag gewoon hard fietsen hoor, als je te hard gaat hoor je het wel'. Zo gezegd, zo gedaan en samen vlogen we Alta binnen. Op naar de eerste de beste eettent waar we lekker konden eten. Deze vonden we en vrij snel stonden er twee 'Burgaria's' voor onze neus, een broodje hamburger met patat. We lieten het lekker smaken en reden daarna naar de camping iets buiten Alta, waar we 2 nachten zullen blijven omdat we morgen een rustdag in lassen.

Het enige nadeel van het lekker zonnetje en de daarbij behorende warmte is dat we de eerste muggen hebben gezien, gevoeld en doodgeslagen. Vanavond hebben we ook voor het eerst weer eens chips! (ja nu pas!!)

Tot morgen weer!