Thuiskomst

Hallo Allemaal!

En daar is die dan eindelijk, de laatste blog, en het is niet bepaald een korte want het was ook een hele lange reis om weer thuis te komen!
Het begon allemaal op een mooie zonnige ochtend in Malaga. De laatste nacht, het laatste ontbijt en ga zo maar door. De kamer was in korte tijd een grote rotzooi geworden maar dat zat eigenlijk weer zo in de tassen want ja, thuis moet het toch de was in. Er was gisteren weer een groot feest bij het hostel en diegene die ons uitcheckte was niet bepaald vrolijk, volgens ons had hij geen eens geslapen. Toen we dan ook één tas beneden hadden gebracht dacht hij dat we al klaar waren en wilden gelijk de kamersleutel. Dat hij de boel kon sluiten en naar bed gaan. Als afsluiting dronken we nog een lekker kop koffie, Hélène een smoothie, met een donut. Daarna kochten we de krant en gingen op weg naar het vliegveld. Het was een schitterende dag met zon, je kon zelfs als je wilde met je korte broek fietsen maar het was maar een klein stukje dus dat lieten we maar achterwege. Onderweg stopten we nog even om een dennenappel (die we al sinds Italie hadden) en een steen (die we al sinds Noorwegen hadden) in zee te werpen. De vlaggenstok hadden we vanochtend al ritueel afscheid van genomen, door hem door midden te breken. Het eerste stuk reden we over een schitterend fietspad langs zee maar toen dat opeens opliet, je stond opeens voor een plas water, moesten we wel een autoweg op. En die werd drukker en drukker en drukker, tot er op een gegeven moment 8 banen waren. Gelukkig was het maar voor even en voor we het wisten reden we al de terminal in.

We dachten dat we heel veel tijd hadden om de fietsen en spullen in te pakken maar dat gaat toch sneller dan je denkt. Nadat we even gegeten hadden begonnen we eraan en 1,5uur later waren we pas klaar. Je zal denken dat het fietsen inpakken zoveel moeite zou kosten maar dat was juist de tassen. We hadden een groot tas gekocht en we hadden een grote waterdichte zak als ruimbagage(die mochten allebei 20kg wegen) daarnaast had Brian een achtertas als handbagage en Hélène haar ortliebje(die allebei 10kg mochten wegen). Uiteindelijk na veel passen en meten hadden we twee tassen van 19,5kg en twee tassen van 10kg. We hadden dus uiteindelijk maar 1kg over, best grappig als je nagaat dat we eigenlijk dachten dat we zat ruimte hadden. En toen we net klaar waren zagen we al op de borden dat we onze bagage konden dumpen. De tassen gingen gemakkelijk maar de fietsen was nog wel even een probleem. De vrouw achter de balie zei dat we ze niet zo mochten vervoeren en dat we ze moesten sealen. Maar daarna kwam een andere mannetje en die zag het probleem niet, na even checken mochten ze toch met de fietshoes mee. Daarna moesten we met hem meelopen naar beneden om ze door de scanner te doen. Brian zijn fiets ging eerst, het voorwiel moest er sowieso uit maar dan paste hij nog niet. Tja wat nu? Dan maar Hélène der fiets proberen want die is iets kleiner, nou die paste gelukkig wel. Maar wat met Brian zijn fiets? Na overleg mocht deze door zonder dat hij zelfs door de scanner was geweest.

Daarna liepen we op ons gemak nog even wat rond, gingen door de beveiliging, aten nog een burger, en voor het we het wisten was het al weer tijd om te boarden. Bij Hélène ging natuurlijk weer de pieper af en de beveiliger dacht wel te weten waardoor dat zou komen: ´door haar blauwe ogen´. We waren zelfs een beetje ´laat´ om te boarden want er stond al een hele rij voor ons. Brian werd er een beetje zenuwachtig van want hij wilde gewoon het vliegtuig in en opstijgen. Tegen het eind van de middag zou er een sneeuw vallen in Charleroi dus er was kans dat de vlucht alsnog geannuleerd zou kunnen worden dus als we nou tenminste maar zouden opstijgen. Het wachten werd beloond en even later zaten we in het vliegtuig. Doordat iemand een verkeerd ticket had duurde het nog we even voordat we zouden opstijgen maar met een kwartier vertraging kwam het vliegtuig dan eindelijk van zijn plaats. De piloot zei wel voor het vertrek dat het inmiddels was gaan sneeuwen in Charleroi en dat hij hoopte dat we konden landen. Ondertussen hadden wij ook al een sms gehad dat het heel hard sneeuwde in Charleroi, het werd dus hopen en duimen.
Nadat het vliegtuig de lucht in was leek het er nog even op dat hij ging terugdraaien maar dat bleek toch niet zo te zijn en we zakte onderuit in onze stoelen. We hadden niet echt veel te doen omdat we onze oordopjes vergeten waren, dus lazen we een beetje de krant en toen die uit was gingen we een beetje slapen. De tijd ging redelijk snel en om 20:10 kregen we het volgende bericht van de piloot: ´op Charleroi is er een sneeuwstorm dus het vliegtuig heeft gas teruggenomen om de landing zo lang mogelijk uit te stellen dat ze misschien de baan nog schoon krijgen en dat we kunnen landen. Het vliegtuig heeft nog voor 45minuten brandstof´. O nee he, dachten we. Gelukkig hadden we een GPS die we aanzetten en zo konden we precies zien wat het vliegtuig deed, rondjes vliegen. En elke keer leek het erop dat hij minder snel ging vliegen en dat we zouden gaan landen maar dat was valse hoop, elke keer ging hij toch weer de lucht in. De eerste drie rondjes waren best spannend, zou hij proberen te landen of niet, daarna werd het minder en verwachten we al een beetje dat hij niet meer zou landen. En het werd later en later. Om 9uur hadden we nog niks gehoord van de piloot en de brandstof zou volgens hem nu op zijn. Op de GPS zagen we dat het vliegtuig koers wijzigde en even later kregen we bericht dat we niet op Charleroi konden landen maar dat we naar Lille in Frankrijk zouden vliegen, waar we zouden bijtanken en dan weer terugvliegen om opnieuw proberen te landen.
En ja hor, nog geen 30minuten later stonden we aan de grond in Lille, een van de weinige vliegvelden in de buurt die nog open waren. En wij waren niet de enige die hier naar uitgeweken waren want er waren maar liefst 5 vliegtuigen voor ons, dus we moesten maar even wachten. We kregen wel de informatie dat we niet meer zouden gaan vliegen en dat we onze bagage moesten pakken en met de bus naar Charleroi zouden worden gebracht. Wij hadden ondertussen Hélène haar ouders gebeld en die zouden wel naar Lille komen rijden om ons daar op te pikken. Na 45min konden we eindelijk het vliegtuig verlaten en onze bagage gaan ophalen. De fietsen zagen we het vliegtuig uitgetild worden dus die hadden het in ieder geval gehaald. Wij hadden ondertussen onze tassen gevonden en even later werden we herenigd met onze fietsen, op het eerste gezicht hadden we geen schade. Dit bleek helaas niet waar want we kwamen erachter dat Brian zijn sleutel was afgebroken in zijn slot, jammer.

En nu begon het wachten. Het was in totaal 123km om van Charleroi naar Lille te rijden en de weersomstandigheden waren niet veranderd dus je kon niet harder dan 60km/p/u rijden. Om half 12 kwam er een vrouw naar ons toe die zei dat het vliegveld onmiddellijk ging sluiten. Nee he! Buiten waaide en sneeuwde het heel hard, moesten we soms daar gaan staan? Ja dat was inderdaad de bedoeling. Gelukkig waren er nog veel meer reizigers gestrand en we konden het nog wel even rekken voordat we eruit gezet werden. Uiteindelijk was het om 5 voor 12 zo ver en werden we buiten in de kou gezet. We hoefden niet lang te wachten want een kwartier later kwam de auto aanrijden we waren alle dolgelukkig met het weer zien van elkaar. Maar nu moesten we nog naar huis komen. Eerst was de bedoeling om in een hotel te overnachten en dan morgen verder te rijden. Maar we konden nergens een hotel vinden, en toen we er uiteindelijk een vonden brandden er geen licht. Dus we moesten maar doorrijden. We hadden elkaar natuurlijk veel te vertellen dus dat was het probleem niet, maar de weg was meer het probleem. Vooral het stuk tussen Lille en Gent was veranderd in een ijsbaan en we zagen dan ook vaak auto´s gecrasht langs de kant staan. Dankzij Leo kwamen we allemaal veilig thuis, bedankt daarvoor! Uiteindelijk waren we om 4uur thuis en lag Hélène om half 5 in bed en Brian om 6uur, want die was nog naar huis gelopen en had nog gezellig een tijdje zijn ouders wakker gehouden.

En voor we het wisten was er dus een einde gekomen aan ons avontuur. En het vreemde is dat het na een dag al zo gewoon voelt, net of je helemaal niet weg bent geweest. En hadden we het anders gedaan als we van te voren hadden geweten dat we: ‘in het begin best veel regen hebben gehad, het in de Alpen best koud is geweest, Italie best druk is geweest (qua verkeer), het in Frankrijk later ook weer best koud is geweest, de etappe van Girona tot Teruel heel zwaar is geweest? En het antwoord hierop is voor ons allebei: Nee! Want al deze dingen hebben deze reis toch ook onvergetelijk gemaakt. Als we konden hadden we misschien een warmere tijd uitgekozen, maar het is niet anders. En is ook haast onmogelijk. Deze reis wilde we doen en het was geweldig. We zullen niet snel weer in de winter of herfst op de fiets stappen, maar we hebben zo ontzettend veel mooie dingen gezien. Die misschien nog wel mooier waren juist in deze tijd en onder de desbetreffende omstandigheden. Hieronder nog een paar leuke weetjes over de reis.

Wist je dat….
… we in totaal 13.051km gefietst hebben.
… we op een fietsdag gemiddeld 81,11km overlegde.
… de langste fietsdag maar liefst 135km lang was.
… we de meeste hoogtemeters in Spanje hebben gemaakt
… we het langst in Zweden zijn geweest (31dagen), daarna Spanje (27dagen) en Italie en Noorwegen (beide 27dagen).
… we het meest hebben gekampeerd op campings (110x), daarna hotel (34x) en wildkamperen (13x)
... we in totaal 107 dagen de zon hebben gezien en 59 dagen regen hebben gehad.
… we 2 achterbanden, 4 kettingen, 2 middenbladen en 20 remblokjes versleten hebben.
… we ook nog allebei een gebroken spaak hebben gehad.
... we slechts 3 lekke banden hebben gehad (Hélène 2, Brian 1)
… we 35 potten Nutella op hebben.
… we het meeste tortellini´s hebben gegeten
.… de baguettes ons nu de oren uitkomen omdat we ze al sinds Frankrijk eten.
… Spanje het meest verrassende land was.
… Zweden nog steeds ons vakantieland is.
… we een to-do-list van vakanties hebben gemaakt voor de komende 10jaar.
… we in totaal 232 potjes pesten hebben gespeeld waarvan Brian er 107 gewonnen heeft en Hélène 125.
... we in totaal 13 landen hebben doorgefietst,
… Mariska de meest orginele reacties geplaatst heeft, erg grappig om te lezen.
… we de reis helemaal geweldig vonden en dat het was wat we ervan verwachten (en meer)!
… we graag iedereens willen bedanken voor het lezen van de blog, plaatsen van reacties en het meebeleven van onze reis.

Groetjes van ons!

hier was het nog heerlijk warm..

Malaga dag 3

Heey allemaal,
natuurlijk weer heerlijk geslapen, alhoewel we dit bed wel een beetje zat worden. We zijn het natuurlijk ook helemaal niet gewend om zo lang op een plek te blijven en dan ook nog op zo een gaar bed, je voelt namelijk de veren door het matras heen. Dus het is even zoeken voordat je goed licht en dus geen veer in je rug voelt boren. Daarbij is het ook elke avond voor we gaan slapen muggenjacht! Geen idee waar die vandaan komen, waarschijnlijk uit Zweden waar ze zaten toen wij daar ook zaten en nu zijn de bikkels dus helemaal naar Malaga gevlogen om ons te irriteren. Ik moet zeggen: “petje af voor die muggen” het zou mij niet lukken vliegend!;)

Vandaag zouden we dan eindelijk echt cultureel gaan doen er is namelijk een oud kasteel in Malaga plus oude stad. Eigenlijk zouden we dit maandag al doen, maar toen hadden we het te druk met niks doen. Dinsdag regende het zo en ja vandaag regende het ook maar we wilde dit toch echt wel zien. Dronken eerst nog wat koffie/thee in een barretje met lekkere donut en daarna gingen we op pad. We kochten we een combinatiekaartje en gingen eerst de oude stad in, waarbij de man ons waarschuwde dat we dan wel helemaal naar het kasteel moesten lopen. En dat was wel een hele kilometer want er was geen bus, nou dat is geen probleem! En: “do not lose you’r ticket!” Ow oké, vervolgens was het heel de dag de opmerking: “waar is je ticket? Do not lose it! (Flauw hé!)
De oude stad was er leuk, wat oude stenen een mooie tuin erin en leuke oude boogjes.
Daarna hadden we wel trek gekregen en gingen we terug naar het hostel voor een stokbroodje, vandaag waren we wel op tijd voor dat de winkel zou sluiten voor een siesta, dus konden we een lekker vers stokbroodje eten. Beetje tafelgevoetbald en gingen we toch maar weer de regen in voor het kasteel. Het kasteel was ook erg leuk en konden we goed uitkijken over de stad en de zee. Daarna langs de boulevard weer terug gelopen nog even boodschapjes gehaald en konden we lekker eten te gaan maken. We hadden alleen niet heel veel zin om eten te gaan maken dus kochten we een magnetron maaltijd lasagna, dit hebben we overigens ook al een half jaar niet op.
Beetje jammer dat de magnetron het niet langer deed dan 2,5min waarna je weer minstens 5min kon wachten voor deze het weer deed. Dus hebben we de lasagna in etappe opgewarmd.
Leuke dag gehad, en morgen naar huis!=) Elke keer als Hélène dit zegt, zegt Brian: ‘ik weet hier nog wel een leuk liedje van, en dan gaat hij Naar Huis zingen van Acda & De Munnik’ (goed nummer overigens-vind Brian)

Toedeloe!

Malaga dag 2

Hallo!

Vandaag niet zo heel veel interessants gedaan maar toch even een blogje. Ten eerste hadden wij vandaag zelfs twee jarigen die we moesten bellen, namelijk Erwin en de opa van Hélène, allebei gefeliciteerd. Het is wel grappig dat ze allebei best moeilijk te bereiken waren want de ene nam niet op en de andere was de post doen. Maar na een paar keer proberen hebben we ze toch uiteindelijk te pakken gekregen en kunnen feliciteren

Vanochtend was het weer ontbijt, wat bij de prijs van de overnachting zit inbegrepen. Het is niet zo heel veel, een zak witte boterhammen met een broodrooster ernaast en een pak sinaasappelsap. Maarja.. Hélène is dol op geroosterde boterhammen dus die vindt het best wel lekker maar Brian vindt dat te lang duren en pakt gewoon een paar boterhammen en de jampot. Het stortregende buiten maar we wilden toch echt wat gaan doen vandaag. Bijvoorbeeld naar de kapper. Op internet hadden we al een beetje gekeken of er een (leuke) kapper dichtbij zat maar dat konden we niet echt vinden. Dus liepen we maar gewoon de deur uit en zagen wel waar we terechtkomen. En nog geen 20 seconden later stonden we binnen bij de kapper en zat Brian al op de stoel. Brian spreekt wel wat Spaans maar om uit te leggen hoe je precies je haar wil is toch wel lastig, maar met gebarentaal lukten uiteindelijk alles. Een uurtje later stonden we allebei buiten met een nieuw kapsel, Brian zijn haar weer lekker kort en bij Hélène de puntjes eraf en gekruld. Het was zelfs een beetje vreemd als we naar elkaar keken.

Na een kop koffie leek de lucht iets op te klaren en besloten we om onze fietszakken te gaan ophalen, die Hélène haar ouders hier naar een fietsenmaker hadden toegestuurd. Hélène trok haar regenpak aan maar Brian dacht nou het gaat vast niet regenen. We hadden geen moeite om de fietsenmaker te vinden en sneller dan verwacht waren we al klaar. We moesten ook nog een grote tas hebben om onze bagage in te vervoeren dus waarom zouden we gelijk niet even naar de intersport aan de andere kant van de stad rijden? Zo gezegd zo gedaan maar dat bleek niet zo soepel te verlopen. Eerst ging het regenen onderweg (pech voor Brian) en daarna bleek de intersport ook nergens te bekennen. Gelukkig was er wel een groot warenhuis en daar vonden we uiteindelijk een geschikte tas. Maar toen we daarna terug gingen naar het hostel plensde het weer van de regen en Brian was drijfnat toen we er eenmaal waren. Hélène ging wel even snel brood halen en Brian sprong onder de douche. Maar het was ondertussen 2uur en alle bakkers waren dicht. Gelukkig hadden we nog een halve baguette, een zak mandarijnen en allebei niet heel veel honger dus het kwam nog goed. En daarbij vonden we een lekker zak dorp bij de fietszakken.

S’middags ontdekte we een nieuw spel wat we allebei heel erg leuk vinden, namelijk tafelvoetbal, de stand is ondertussen 3-2 voor Brian. Toch wel een oppepper nou hij definitief de pest-compititie verloren heeft. Aan het eind van de middag gingen we nog wat winkelen en pasten we allebei na een hele lange tijd weer eens een spijkerbroek. Hélène kocht er ook gelijk een! Daarna nog bij McDonalds gegeten en nu weer een beetje luieren op bed en filmpjes kijken!

Groetjes van ons.

Malaga dag 1

Heey allemaal,

bedankt voor de leuke reacties! Echt erg leuk dat jullie zo met ons meeleven, wij zijn ook best trots dat we er zijn. En kunnen het nog maar moeilijk geloven. Zeker nu we vandaag een rustdag hebben gehad en morgen niet verder hoeven te fietsen;).
Gisterenavond hebben we eerst even gedoucht en rond 7uur gingen we naar buiten op zoek naar een gezellig restaurantje om het samen te vieren. Toen we buiten kwamen was het een drukte van belang buiten, hele fanfare's, kerstlichtjes en optredens. Erg gezellig dus, het was wel even zoeken naar een geschikt reastaurantje want we wilde wel echt uit eten! Maar opeens hadden we het gevonden en zaten we in een heel gezellig restaurantje en werden we op onze wenken bediend. We kozen allebei een lekker stukje vlees en als toetje een soort slushpuppie maar dan wel in een champagneglas. Dat was smullen! Daarna nog een beetje over straat gelopen en terug naar de kamer. Daar hebben we via internet wat filmpjes zitten kijken en gingen we na twaalven pas slapen. Wat voor ons best een beetje vreemd is want dat hebben we al sinds tijden niet meer gedaan.

En zoals altijd als we kunnen uitslapen wil dit bij Hélène niet echt lukken. Maar wel nog lekker geluierd en pas rond half10 kwamen we is uit bed rollen. Lekker ontbijtje gegeten beneden in het Hostel en daarna ons langzamerhand klaargemaakt om naar buiten te gaan.
Weer is bij de touristeninformatie langsgegaan en daar wat stadswandelingen opgezocht. Deze ging eerst over een boulevard langs kleine marktkraampjes. Hier verkochten ze vooral heel veel rommeltjes maar best leuk om te kijken. Daarna kwamen we bij een arena voor stiervechten, helaas konden we niet binnen kijken maar toch best bijzonder om te zien. We hadden er al een eerder gezien dachten we maar die konden we moeilijk onderscheiden aangezien het toen heel mistig was. Op de arena hingen aanplakbiljetten 26december is het volgende stiergevecht.

We liepen verder op weg naar de ingang van het kasteel, deze konden we niet echt vinden en inmiddels hadden we wel weer trek in iets te eten dus gingen we opzoek naar een supermarkt en aten in het Hostel lekker ons stokbroodje.

Daarna een beetje op de kamer gehangen, want ja het is toch Siesta? Rond vier uur gingen we weer naar buiten. Zijn langs het theater romana gelopen wat er erg leuk uitzag en langs de kathedraal, deze ging pas weer om half6 open. Dus misschien een deze komende dagen. Beetje in winkeltjes gelopen, leuke vaasjes gekocht. En toen weer terug naar het Hostel, lekker ons eigen pannetje gemaakt er is hier namelijk een openbare keuken wat natuurlijk ideaal is. En nu zitten we weer een beetje te luieren op de kamer. Prima toch is zo een dagje!

We hadden trouwens prima weer vandaag, in de middag zelfs een klein zonnetje.

toedeloe!

Granada - El Navazo - Malaga 72km - 81km

Hallo Allemaal!

Omdat we gisteren geen bereik hadden, de laatste twee fietsblogs van deze reis samengevoegd tot één spannend slot;)!

Nadat we allebei prima hadden geslapen voor de laatste keer deze reis in ons tentje, was het toch wel een beetje gek om dan als laatste de tent af te breken, slaapzakken op te rollen enzovoorts. Maar we zijn toch ook wel een beetje blij want in het donker je spulletje opruimen is toch eigenlijk niet heel leuk.
Ze hadden regen opgegeven vandaag en het had die nacht wel een beetje geregend maar vanochtend was het nog droog en dat was wel zo fijn, we aten ons ontbijtje onder een afdakje want in het natte gras zitten is niet heel fijn. En toen we om tien voor half9 klaar waren om te gaan kwamen de eerste druppels. Wij nog even wachten misschien was het maar een buitje, maar het was geen buitje het werd niet meer droog. Dus na 18dagen kwamen de regenpakken dan weer tevoorschijn uit de tassen en nadat we goed ingepakt waren gingen we op weg. De campingbaas kwam nog met een grote groene onderbroek aanlopen met de vraag of deze misschien van ons was? Nee, zei Brian. Maar dit geloofde ze niet dus vroeg ze het nog een keertje aan Hélène die ook antwoorden met nee. Ik bedoel kijk naar de onderbroek, veel te groot voor onze getrainde billen. Zo een grote onderbroek met billen past niet eens op ons zadel!

We gingen eerst en stukje over de snelweg en toen we deze achter ons lieten was het toch best rustig, aangezien we daar twee nachten in de herrie hadden geslapen en toen we erover heen fietsten bleek wel dat deze inderdaad nogal druk was.
Het regende nog steeds eerst een beetje de voorsteden uit en we gingen als een speer. Het was dan ook hartstikke vlak en met de regen heb je niet veel om te bekijken dus is het meer een alleen maar trappen. We fietsen zowaar over een fietspad langs een iets drukkere weg en ondanks dat het hier een beetje modderig is en er heel veel struiken langs de kant hangen gaat dit best aardig. Als we de drukte een beetje uit zijn, gaan we gelijk omhoog. Vals plat lijkt het wel want je ziet niet echt dat je omhoog gaat maar het voelt wel heel zwaar en regelmatig checken we of we geen lekker band hebben.
Grappig is dat de mensen steeds gekker gaan kijken als ze ons voorbij zien fietsen. Als het heel koud is krijg je regelmatig een reactie als: “is het niet koud?” En nu zie je mensen met open mond en vol verbazing kijken, zijn die soms gek geworden! Soms denken wij, ja we zijn inderdaad een beetje gek. Meestal trekken we er ons niks van aan.

Als we een bushokje tegenkomen kruipen we daar dankbaar in, even op adem komen met een kopje thee. De vraag aan elkaar is: “gaat het goed?” Tja, nog een dagje is het antwoord.
We fietsen weer verder en blijven omhoog gaan, de regen blijft stromen en als we wat boodschapjes halen en weer buiten komen lijkt het een beetje te zijn opgeklaard. De regenpakken gaan even later uit, maar een minuut later toch weer aan. En alhoewel we dachten dat we allang op het hoogste punt hadden moeten zijn gaan we nog eens 250meter hoger en als we op 1137meter(vanaf 580meter) komen kunnen we eindelijk naar beneden. Waar we de hele ochtend over hebben gedaan zijn we binnen 6km weer beneden. We zien een restaurantje en besluiten lekker wat binnen te eten, dit bleek een prima keus te zijn. Frietjes met een stukje kip en die openhaard was heerlijk warm. En geloof mij, als je de hele ochtend heb gefietst in de regen is alles lekker en het bordje was dan ook zo leeg.
De regenpakken zijn aardig opgedroogd en wij zelf zijn ook weer aardig opgewarmd we kunnen er weer even tegenaan. Het is even wat fris als je buiten komt maar het regent niet heel hard en we kunnen zelfs zonder regenpak fietsen is dat even lekker! We fietsen langs een stuwmeer en gaan weer naar boven, en dit gaat veel beter zonder regen. Het wordt ook wat lichter en we kijken over de eindeloze vlaktes met olijfbomen en lege velden. Het is een heerlijk rustig weggentje en we hebben het wel naar ons zin. Tweede top van vandaag wordt bereikt, 1030meter. En als we de bocht indraaien voor de afdaling gaan de regenpakken toch maar weer aan. We gaan naar beneden en alhoewel de regen niet heel prettig is in je gezicht zijn we veel te snel weer beneden. En begint de volgende klim, in het dorp gaat het steil omhoog en ook uit het dorp blijft het enorm steil. Het gaat steeds harder regenen als we bijna boven zijn zitten we in een grote mistwolk maar fietsen we wel iets minder steil omhoog. Als we boven zijn op 1142meter gaan we weer naar beneden en krijgen we het enorm koud. Aan het einde van de afdaling zien we een hotel en we besluiten het te laten voor wat het is vandaag. Morgen weer een dag en waarschijnlijk moet dat wel lukken tot Malaga. Als we om een kamer gevraagd hebben en de spullen van de fietsen gaan pakken zijn we blij dat we ermee gestopt zijn, het regent inmiddels nog harder en het ziet er ook bepaald niet naar uit dat het droog gaat worden.

We nemen allebei een warme douche en zitten een beetje op de kamer, potje pesten, blog schrijven de standaard dingetjes. Morgen naar Malaga, we hebben er zin in hopen wel op iets minder regen!

De volgende ochtend worden we iets voor de wekker wakker, de laatste fietsdag staat op het punt te beginnen terwijl dit helemaal niet zo voelt. We luisteren naar de regen die met bakken uit de hemel komt, tenminste dat denken we. Maar als Brian even op het balkon het gaat checken blijkt dat het niet de regen is die zoveel lawaai maakt maar een beek, die heel veel water aan het afvoeren is. Sterker nog, het is zelfs bijna droog. Er zit een ontbijt inbegrepen bij de prijs maar we kennen onderhand die ontbijtjes in Spanje, een croissant met een kop koffie en daar kunnen we echt niet op leven, dus eten maar alvast allebei bijna een stokbrood op, en nemen dat croissantje er wel bij. Als we vervolgens beneden aankomen blijkt dat het wel wat meer is dan alleen een croissant. We krijgen twee zoete koeken en een half stokbrood met jam. De koeken stoppen we maar in de tas voor later en het stokbroodje kan er nog net bij.

Omdat er geen verwarming was in de kamer vannacht waren sommige spullen vanochtend helaas nog niet droog. We moesten bijvoorbeeld in onze natte waterdichte sokken (ja, die kunnen ook nat worden). Dus zo’n beetje als een pinguïn die bang is om natte voeten te krijgen lopen we naar de fietsen, te soppen in onze schoenen. Terwijl we de fiets onder een afdakje optuigen gaat het langzaamaan harder regenen. Als we uiteindelijk op de fiets zitten komt het al met bakken uit de hemel. De eerste paar kilometers gaan een beetje naar beneden dus kunnen we nog aardig doorfietsen maar na 15km staan we al weer aan de voet van een klim van maar liefst 4kilometer flink omhoog. De wind staat daarbij ook nog eens in het gezicht, ‘pfff, nee he’ denken we allebei. Hélène zegt dat ze zich deze laatste dag al meerdere keren thuis had voorgesteld en dat ze dan in haar blouse hier op de fiets zou zitten met het zonnetje en een lekker temperatuurtje. Brian vindt het vooral heel erg dat we gewoon weer tegenwind hebben.

We zijn toch redelijk snel boven en dan gaat het een beetje op en af. De regen wordt wat minder en houdt zowaar zelfs even op. Dat betekent dus tijd voor een pauze. Er is in de verste verte geen dorp te bekennen en thee zetten in deze wind lijkt onmogelijk dus houden we het maar bij jus d’orange met een koek die we vanochtend hadden gekregen. Daarna gaan we weer verder, het is nu nog maar minder dan 50kilometer fietsen, echt niet te geloven. De regen blijft zich gedeisd houden en we zien zelfs blauwe lucht. Na verloop van tijd durven we het zelfs aan om de regenpakken uit te doen. De wind daarentegen is niet geluwd en heeft alleen maar aan kracht gewonnen. Maar dan vraag je je ook af wat je liever wil, regen of wind? Tja dan maar wind. De uitzichten worden ook steeds spectaculairder als de regenwolken optrekken en zelfs het eerste zonnestraaltje doorkomt. Met heel helder weer zou je hier zelfs de Middellandse Zee kunnen zien maar zo helder is het voor ons helaas niet. Na een steile afdaling krijgen we de wind pal in de zij en hebben we allebei de grootste moeite om de fiets überhaupt op de weg te kunnen houden. Gelukkig is dit maar even want dan komen we in een plaatsje, waar we voor de laatste keer een bushokje uitkiezen om te eten. We krijgen daarbij gezelschap van een hondje, op het eerste gezicht wel leuk maar als hij daarna probeert tegen Brian zijn fiets aan te pissen jagen we hem snel weg.

En dan beginnen we aan de laatste beklimming van de hele reis. Het dorpje waar we gegeten hebben ligt op 700meter en we moeten nog een keer naar 900meter, maar dat in bijna 15kilometer dus het is helemaal geen zware beklimming. De zon is ondertussen weer verdwenen maar het blijft de rest van de dag droog. De weg omhoog levert weer mooie uitzichten op maar we zijn allebei meer bezig met het naderende einde. Het is toch ongelovig dat we helemaal van de Noordkaap naar Malaga zijn gefietst denken we vaak. We komen ook sinds lange tijd weer twee andere fietsvakantiegangers tegen maar deze zijn niet zo enthousiast als ons en rijden gewoon verder. En dan, na nog een klein klimmetje staan we op de Puerto de Leon, en vanaf hier is het alleen maar naar beneden. We hebben het gehaald! De glimlach is niet meer van onze gezichten af te krijgen. Na een paar foto’s en een filmpje doen we een jasje aan en gaan naar beneden. Malaga is nog maar 17km en we moeten nog 900meter naar beneden dat betekent dus een best steile afdaling. Dat valt achteraf wel mee, met de wind hadden we meer moeite mee want die kwam soms met vlagen aan en dan moest je stuur wel goed recht houden. Halverwege zitten er ook twee rondjes in de afdaling, dat je eerst over de weg rijdt en dan er even later weer onderdoor, best grappig.

Na een bochtje duikt dan plots het bord van Malaga op, en daar moeten natuurlijk wel foto’s van gemaakt worden. De weg is best druk maar dat kan ons niet hinderen. De zon schijnt en het is heerlijk weer. ‘Yeahhh we hebben het gehaald’ zeggen we vaak tegen elkaar. Het is nog een paar kilometer fietsen naar het centrum waar we in een hostel willen gaan slapen. De navigatie leidt ons er prima naartoe en voor we het weten staan onze fietsen binnen en zitten we op de kamer, woow we zijn er!! Nu gaan we ons lekker douchen en dan vanavond maar een leuk restaurantje opzoeken!
We willen graag iedereen bedanken voor het lezen van onze blogs en de leuke reacties die we hebben mogen lezen die ons meer dan eens hebben opgevrolijkt. Dat we nu in Malaga zijn aangekomen betekent niet dat we stoppen met schrijven want voor diegene die nog moeten ‘afkicken’ schrijven we de komende dagen nog van wat we hier beleven en we schrijven ook nog één keer als we thuis zijn.

En voor de rest… de zonnige groetjes vanuit Malaga!!!

P.s. De laatste fietsfoto’s staan vanavond allemaal op Picasa

Rustdag Granda 14km

Hooooi!

Na een koude douche gisterenavond, was de slaapzak heerlijk warm. Vooral voor Brian want die sliep maar liefst met z’n sokken, thermobroek en thermo lange mouwen shirt aan. Dat was zeker geen slechte keus want toen we vanochtend rond half 8 wakker werden gaf de thermometer -2 aan. Het zal nog wel kouder zijn geweest want de thermometer lag binnen en de tent was keihard bevroren. Het was lekker rustdag, dus we draaiden ons nog een keertje om en sliepen nog even verder totdat de zon onze tent kwam verwarmen. Daarna gingen we langzaamaan eruit, eerst maar naar de WC, vervolgens ontbijt in de tent en dan is het al bijna 10uur. Het warme water deed het ondertussen weer dus besloot Hélène maar gelijk te gaan douchen, voor het geval dat het s’avonds weer koud zou zijn. Brian ging met heel veel kleren aan de fietsen schoonmaken. De zon kwam steeds hoger en het werd weer lekker weer vandaag zo te zien. We hebben al maar liefst 17 dagen geen regen gehad, niet te geloven he?! Morgen geven ze wel regen op maar ja dat zien we dan wel..

Nadat we allebei klaar waren gingen we naar Granada toe. Het was een kilometer of 7 fietsen en in die tijd hebben we misschien wel 40 stoplichten gehad, het eerste stuk ging nog wel maar eenmaal in de binnenstad konden we nog geen 100meter fietsen of we stonden al weer voor een stoplicht. Daarbij bleek het adres van de toeristeninformatie niet te kloppen dus het duurde wel een tijdje. Uiteindelijk zagen we dan een bordje en na een stuk over het trottoir te hebben gefietst stonden we voor de toeristeninformatie. Er is niet ontzettend veel te doen blijkt, maar er is wel een hoogtepunt en dat is het Alhambra, een heel groot oud kasteel/dorp/opgraving uit de tijd van de Moorse overheersing in Spanje. Het is nog een stukje verder maar dit besluiten we maar te gaan lopen zeker omdat we de stoplichten nu wel een beetje zat zijn. Het kasteel ligt boven op een berg en daar naartoe krijgen we een paar mooie uitzichten over de stad en de verderop gelegen Sierra Nevada. Malaga ligt hier minder dan 100km hemelsbreed vandaan maar we kunnen het nog niet zien.

Boven aangekomen eten we eerst maar een broodje op een bankje en lopen daarna door naar de kassa. Het blijkt ontzettend groot te zijn en je kan er wel een dag doorheen lopen als je wilt, daarbij vinden we het ook nog eens veel te duur om ‘even’ te gaan bekijken dus besluiten we maar weer terug te lopen naar het stadscentrum om te kijken wat daar te doen is. Het is ondertussen al bijna 2uur en dat bekend dat de siesta bijna begint en dit zie je overal. We willen nog even de kathedraal bezichtigen maar die gaat net dicht. Als we langs de winkeltjes lopen gaan ook daar de luiken een voor een dicht. Gek genoeg blijven er ook winkels de hele dag open. Na een kopje koffie en een vreemde maar lekkere appeltaart kijken we nog in de paar winkeltjes die open zijn, en Hélène koopt hele leuke sloffen. Ook lopen we nog over een soort markt met allemaal kraampjes wat handgemaakt is. We lopen verder en komen langs een internetcafé en denken:’he we kunnen alvast onze boarding passen uitprinten want nu hebben we toch tijd’. Zo gezegd, zo gedaan. We kijken ook nog even de weersvoorspellingen en hoe het er in Nederland voor staat, weer een verkeerschaos…

Het is dan al 5uur en we gaan op zoek naar de McDonalds die in de GPS staat, we willen hier graag eten omdat er een soort monopoly spel bezig is waar je leuke prijzen kunt winnen, en de vorige keer hadden we al een gratis ijsje! Maar de McDonalds blijkt nergens te vinden. Gelukkig is er wel een ander fastfood restaurant en even later zitten we een burger bij de Burger King te eten, wat ook heel lekker is. Daarna moeten we weer terug naar de camping en weer door alle stoplichten. Vanochtend was het eigenlijk alleen maar omhoog naar de stad dus nu kunnen we lekker naar beneden. We maken er een race van, en schreeuwen elkaar elke keer toe: ‘hij is, groen, rije!!!!’. En zo racen we door het verkeer heen, nog even snel boodschappen gedaan en dan zijn we met een gemiddelde 23km/p/u op de camping. Daar blijkt dat de tassen die we naast onze tent hadden gezet zijn verdwenen. Gelukkig vinden we ze even later in de tent maar het is gewoon geen fijn gevoel als er mensen aan je spullen hebben gezeten.

Nu gaat Brian nog even douchen en dan gaan we voor de laatste keer deze reis in de tent slapen.

Groetjes!

Huelma - Granada 81km

Heey allemaal,

Vannacht weer heerlijk geslapen en nadat we hadden betaald, eigenlijk hadden we zo weg kunnen lopen want de man wist niet eens dat we een kamer hadden gebruikt die nacht. Maar voor onze eigen geweten hebben we toch maar eerlijk gezegd dat we nog niet betaald hadden.
Daarna kwamen we buiten en voelde het toch wel erg fris! Het eerste stukje was naar beneden en dan was het zeker erg frisjes. Dus werd Brian zijn horloge weer even op de fiets gemonteerd om is te kijken hoe koud het dan wel niet was. Nou die ging wel erg snel naar beneden en gaf zelfs -6 aan. Brrrrrr.. Maar we konden gelukkig naar boven dus zouden we het wat warmer krijgen en het was helemaal helder dus als de zon eenmaal over de bergen zou zijn zouden we vanzelf wel opwarmen.
We fietsten weer door de eindeloze olijvenbomen en werden regelmatig aangemoedigd door de olijvenplukkers die weer met z’n allen in een busje waren gepropt en op weg waren naar hun werk. Als we eenmaal een beetje boven zijn komen we ook langzaam in de zon maar heel snel warmen we niet op. Het gaat nog steeds een beetje op en af, we gaan liever naar boven dan naar beneden want dat is een stuk warmer. Hélène trekt toch maar haar thermobroek aan en ook de overschoenen komen weer uit de tas tevoorschijn en zo is het best te doen.

We hadden al op internet gelezen dat er een aardverschuiving had plaatsgevonden op onze route en dat we dus waarschijnlijk moesten omrijden. Dit is natuurlijk nooit leuk en zeker als je op de fiets ben is dit best rottig. Meestal gokken we het erop en fietsen gewoon door, maar als er zelfs op de fietsers-site (=site waar mensen opmerkingen plaatsen over de fietsroute) staat aangegeven dat je er niet doorkan dus ons zal het waarschijnlijk ook niet lukken. Daarbij willen we niet het risico lopen om nog meer dan nodig te fietsen dus kiezen we gelijk voor de omweg. Eerst moeten we daardoor over een wat drukkere weg, maar daarna word het wat rustiger en komen we ook op de kleinere weggentjes.

Over een heel klein landbouwweggetje suizen we naar beneden en haalt Brian een snelheid van 66km per uur en Hélène 60km per uur, best grappig.
Het wordt langzaamaan wat warmer en met de wind in de rug schieten we lekker op en voor we het weten zitten we alweer op de goede route en omdat het zulk prachtig helder weer is kunnen we heel ver kijken en zien we regelmatig de Sierra Nevada, erg mooi!

Op de fiets word een hoop besproken zo onderweg, zo ook het volgende. Morgen hebben we een rustdag in Granada en daarna is het nog twee dagen fietsen en komen we zondag in Malaga aan. Het einde is nu dus echt in zicht. Zo word er regelmatig gezegd wist je nog die ene keer? En we weten nog alles terug te halen, die ene dag daar hebben we dat gedaan en zo kunnen we een week terug halen wat nu al ontzettend leuk is. We hebben nog steeds wel aardig wat te kletsen als we de olijfbomen wel even genoeg gezien hebben;).

Als we ons stokbroodje gaan eten vinden we en plekje op een bankje in de zon, prima denken we. Maar het word toch flink dooreten want die wind is toch aardig koud, Hélène stopt het laatste stuk stokbrood al fietsend in haar mond.

Het laatste stuk van vandaag werd toch wel wat drukker omdat we steeds dichter bij een grote stad kwamen. Wel hadden wij wat rustigere weggentjes en staken we steeds de snelweg over en weer terug over de kleinere weggentjes. Niet bepaald sneller natuurlijk maar wel veel leuker. Op een gegeven moment was het de grap: “hé, Brian als we over de snelweg fietsen is het nog maar 18km” Waarop Brian reageerde dat we niet over de snelweg gingen want dat was toch niet leuk. Even later kwamen we op een heel klein weggentje waar wel heel veel kuilen in het asfalt zaten waarop Brian begon: “nou als hier straks de snelweg is ga ik er zo op, ik wil niet meer hobbelen naar Malaga!” Dit hebben we natuurlijk niet gedaan en even later kwamen we weer op een andere weg en was het stukken beter te fietsen.

’s Middags komen we langs een grote supermarkt en zeggen we tegen elkaar moeten we nog boodschappen doen. Nou we gaan wel even naar binnen en even later komen we met een bomvolle kar weer naar buiten. Maar goed dat we naar binnen zijn gegaan.
We fietsen het laatste stukje en bespreken we of we echt gaan kamperen, hebben we daar zin in want het zal misschien wel koud zijn! Maar we vinden het toch wel leuk, het zal de laatste keer zijn want er komen geen campings meer op ons pad. Het is nog even zoeken maar uiteindelijk vinden we het toch. Helaas ligt de camping aan een grote snelweg, maar we willen echt kamperen! Dus zetten we de tent op en zitten nog lekker een uurtje in de zon en ja dat gaat prima het is niet te koud en we zitten ook niet in de wind. Om vijf uur gaan we toch maar lekker eten maken want het begint langzaamaan al een beetje af te koelen. Daarna wast Brian af en gaat Hélène is kijken of de douche lekker warm is. Want daar heeft ze toch wel is zin in (gisteren had zij namelijk al een koude./lauwe douche). Ze voelt even het water en dat lijkt er wel op dat het warm gaat worden. Maar als ze eenmaal uitgekleed in het douche hokje staat word die douche toch echt niet warm. Hij is koud! Even wachten, misschien duurt het even voordat het warme water er is. Maar nee, het warme water komt niet dus wast zij zich onder een koude douche. Buiten komt ze de eigenaresse tegen en meldt even dat de douche niet warm is, dat vind de eigenaresse een beetje vreemd maar ze belooft er wat aan te doen. Dat zou wel zo fijn zijn heeft Brian misschien wel een warme douche. Maar helaas ook Brian heeft geen warme douche, dan denk je wel even waarom moesten wij nou per se kamperen?
Maar nu zitten we lekker in ons tentje met al onze kleren aan onder de slaapzak en krijgen we het toch wel weer een beetje warm. Nu maar hopen dat de douche morgen wel warm is;)

Toedeloe!

Arroyo Frio - Huelma 98km

Hoi!

En ja we hebben inderdaad weer lekker geslapen! Vandaag stond toch nog wel een zware rit op het programma zeker omdat we gelijk de eerste 10km van 800meter naar bijna 1300meter moesten klimmen. Toen we buiten kwamen was het ijskoud. Dit komt misschien ook doordat we niet zoveel aanhadden omdat we wisten dat we gelijk omhoog moesten maar het gras zat ook onder de rijp dus het was echt koud. Daarbij was het ook nog eens mistig en zagen we de eerste paar kilometers niet heel veel. Maar nadat we 200meter hoger waren geklommen waren we boven de mist gekomen en kregen we iedere paar honderd meter weer een ander schitterend uitzicht over de vallei. De mist lag nog in de vallei maar wij reden er boven en zagen dus een grote wit wolk in het dal liggen. Het was wel flink ploeteren want het ging gemiddeld wel een procent of 7 omhoog maar wat we er voor terugkregen was de moeite waard. Hoe hoger we kwamen,hoe meer we konden zien, hoe meer we in de zon reden. De laatste paar kilometers naar de top waren nog wat makkelijker en voor het wisten stonden we op de Puerto de las Palomas, vrij vertaald de top van de duiven. Maar wat wij daarboven zagen waren geen duiven, het waren weer de gieren die we een paar dagen terug ook zagen. Eerst hadden we het geen eens door en stonden we gewoon naar de vallei te kijken toen er opeens een hele grote vogel voorbij vloog op honderd meter afstand en daarna nog en en nog een. We hadden ze nog niet zo dichtbij gezien, en ze zijn echt lelijk maar het is wel prachtig om zo’n groot beest van dichtbij te zien. Een stukje verder komen we nog dichterbij als ze op een rots zitten maar Brian is iets te enthousiast en ze vliegen snel weg.

Daarna begon de afdaling het Nationaal Park uit. We hebben nog wel een kleine opmerking over dit park, nou ja, vooral Hélène kon zich er heel erg aan ergeren. Er reden dus overal auto’s van het park rond met een soort van boswachters, nu is dit niet heel erg, maar wel als ongeveer iedere tweede auto een boswachter/parkbeheerder was en heel vaak reden ze ook achter elkaar aan. Het kan ook dat wij er compleet naast zitten, en dat dit echt moet maar goed. De afdaling was in woord: ijskoud. Eerst hadden we alleen nog ons windjasje aan maar al gauw waren we gestopt om ook maar onze jas aan te doen en dan was het nog koud. We kwamen dan ook compleet bevroren beneden en we zijn maar snel een supermarkt ingedoken om een beetje op te warmen. Daarna hebben we lekker in het zonnetje thee gedronken, waarbij Brian aardig was opgewarmd maar Hélène had het nog steeds koud waardoor ze der vest aantrok en der regenbroek en overschoenen . We gingen nog verder naar beneden, zelfs naar het laagste punt in 10dagen, namelijk 381meter. De weg was eerst irritant druk maar later werd het minder. Hélène warmde lekker op en we hadden eens tijd om eens goed om ons heen te kijken en wat zagen we: olijfbomen. Nee niet een, niet twee maar duizenden en nog eens duizenden. Zo ver je kon kijken stonden olijfbomen, en het was heel helder vandaag dus je kon heel ver kijken;). Alleen heel ver weg stonden de bergen en daar tegen aangeplakt zaten vaak nog steeds olijfbomen.

Het is ook niet verbazend dat we ons zoveelste baguette (die komen onderhand wel onze neus uit) op aten tussen de olijfbomen. Dat was zo’n beetje op het laagste punt en na het middageten konden we dus weer naar boven, niet heel steil en af en toe gingen we nog wel naar beneden maar over het algemeen ging het omhoog. De wind zat lekker in de rug, de zon scheen in het gezicht dus we hadden echt wel goed naar ons zin. We schieten aardig op en voor we het weten is het al weer tijdje voor een pauzetje. Deze houden we in het meest vervuilde dorp wat we tot nu toe hadden gezien ongeveer. Overal lag afval, plastic zakken, blikjes en een hele kist sinaasappels. We konden zelfs niet op een bankje zitten want deze zat helemaal onder de duivenstront. Na een paar mandarijnen waren we dan ook weer snel weg. We kwamen nu op een iets drukkere weg en die of best flink omhoog of naar beneden ging. Daarbij zaten we er allebei al een beetje doorheen, maar we hoefden niet heel ver meer.

Na 84km komen we bij een hostal aan die in de GPS stond, hehe we zijn er, denken we. Maar als Brian naar een tweepersoonskamer vraagt wordt hij aangekeken of hij Chinees praat, na nog een keer vragen op een andere manier en een teken doen van slapen begrijpt de knakker achter de bar het eindelijk. Hij vraagt het daarna aan een andere man maar die blijkt er ook weinig zin in te hebben dus hebben ze geen kamer. Tja.. Gelukkig staat er in het fietsboekje nog een hostal een kilometer verder dus vol goede moed stappen we weer op de fiets. Maar als we daar aankomen staat er al nergens aangegeven dat je er kan slapen, en nadat we het binnen gevraagd hebben blijkt inderdaad dat je hier niet (meer) kan slapen. Ja en nu? Eerst denken we wildkamperen dan maar. Maar overal waar je kijkt zijn olijfbomen dus een plekje zal lastig te vinden zijn. Dan maar verder rijden, het dichtstbijzijnde hotel blijkt 12km verderop te zijn. We hebben er allebei weinig zin in maar het moet maar.

Gelukkig zit de wind in de rug en het loopt eigenlijk nooit meer dan vals plat omhoog dus we schieten goed op. Het is eigenlijk altijd zo, als we op het eind van de dag opeens een stuk extra moeten fietsen dat we nog een of andere turbo over hebben die we dan aanzetten. En binnen no-time staan we ook voor het hotel en dit blijkt het goedkoopste hotel te zijn sinds Litouwen, dat is ook mooi meegenomen. Na het eten begrijpen we waarom het zo goedkoop is want de douche doet het voor geen meter, ja het koude water wel. Maarja, het is hier wel lekker warm en we gaan straks lekker slapen. We gaan wel nog eerst even met Hélène haar ouders bellen die vandaag 27 jaar getrouwd zijn, gefeliciteerd!

En oja, we hebben vandaag het record hoogtemeters verbroken: 1750meter!

Weltrusten, slaap lekker en tot morgen!

Siles - Arroyo Frio 81km

Heey allemaal,
wat waren wij heerlijk uitgerust, we waren dan ook allebei al wakker voor de wekker ging en we hadden er weer zin in. En vanavond zouden we in de tent gaan slapen en dat vonden we ook wel weer leuk! Lekker op de kamer ontbeten daarna de fietsen uit de invalidentoilet gehaald en om half9 zaten we op de fiets. Het was wel weer wat mistig maar we konden nog genoeg om ons heen kijken. We fietsen een beetje op en af en hadden allebei goede benen. We waren niet de enige die al druk in de weer waren, het is blijkbaar olijvenpluk tijd. Want overal stonden mensen wachten bij het verzamelpunt werden opgepikt in een jeep die vervolgens helemaal volgepropt werd met er achter een karretje met de nodige apparatuur om al die olijven naar beneden te halen en daar gingen ze op weg. Blijkbaar zijn er aardig wat mensen voor nodig want we hebben heel de ochtend niks anders gezien dan olijvenbomen Hélène vond dit wel grappig, Brian kan geen olijvenboom meer zien! En overal hoorden we het geluid van de machines om olijven uit de boom naar beneden te halen. Je kan dit met een lange stok doen maar dat is wel heel veel werk. Zo zijn er dus ook elektrische, lange stokken met een soort hark eraan. Het geluid is ongeveer hetzelfde als die van een elektrische zaag.

In een plaatsje halen we wat boodschapjes als we het dorpje uitrijden wordt Brian in de afdaling haast aangereden door een vrouw die zo haar auto achteruitsteekt zonder zelf maar te kijken. Gelukkig kon Brian nog op tijd remmen en de vrouw deed net of er niks aan de hand was.
We drinken een kopje thee tussen de olijvenbomen. We fietsen weer verder en de omgeving verandert langzaamaan de olijvenbomen maken plaats voor bossen met anderen bomen. En we komen in een nationaal park terecht we fietsen over een klein weggetje langs het water (stuwmeer) eerst zijn er nog wat auto’s waarvan 50% de boswachters zijn. Maar als het Siesta is word het al een stuk rustiger en komt er zelfden een auto langs. De omgeving is echt prachtig! Jammer dat het wat bewolkt is, want hierdoor kunnen we niet heel ver kijken. Toch genieten we van de mooie uitzichten en vinden we het wel een beetje op Noorwegen lijken.

De stokbroden lijken steeds groter te worden, eerst aten we beiden met gemak 1 stokbrood op maar nu krijgen we deze met moeite weg, Brian is er zelfs een beetje misselijk van. We fietsen weer verder met een volle maag en Hélène heeft de hik. Brian verbaast zich erover dat deze hik altijd zo hard is.
In het park zijn allemaal picknickplaatsjes waar je bij sommige ook kan kamperen, het ziet er allemaal heel leuk uit. En ook komen we heel veel campings tegen maar die zijn nu uitgestorven.

Op een gegeven moment hebben we haast een botsing met 3 reeën die vlak voor ons oversteken, we kunnen ze heel goed zien en dat is wel erg leuk! Maar er zijn er nog meer, er volgen er nog twee die ook op het laatste moment toch nog snel voor ons oversteken. Eentje blijft er achter en durft blijkbaar niet, maar hopen dat hij zijn vriendjes nog terug heeft gevonden. Later zien we er nog 4 in het bos en ook zitten de bomen hier vol met eekhoorntjes en heeeeeeél veel vogeltjes.

De weg gaat heel de dag een beetje op en af, en als we in het plaatsje komen waar een camping schijnt te zijn hebben we deze al vrij snel gevonden. We hadden op internet opgezocht of deze heel het jaar open zou zijn en we hadden geluk want dat was deze ook. Maar toen we bij de receptie kwamen bleek het geen camping meer te zijn maar een vakantiepark. Dus hier kunnen we de tent niet opzetten, wel kunnen we een kamer huren dus besluiten we dat te doen. En dit blijkt een heel schattig huisje te zijn, vooral aan de buitenkant (vind Hélène).

Dit was het weer voor vandaag, Toedeloe!

Puerto de Barrancazo - Siles 56km

Hoi Hoi!

Zo hebben jullie even geluk, al de tweede blog van vandaag!

Vanochtend was het best wel fris, de thermometer gaf maar 4 graden aan. Dus met een extra thermolaag aan kwamen we de tent uit. Het was nog donker en met de hoofdlamp op poetsten we onze tanden, braken de tent af en ontbeten. Om kwart over 8 waren we al weer klaar en toen was het gelukkig een beetje licht geworden. Dik aangekleed reden we de eerste 10km naar beneden over heel slecht wegdek waardoor we steeds aan het remmen waren om zoveel mogelijk kuilen te ontwijken. En ja als je beneden ben, kan je weer naar boven, naar de laatste berg boven de 1400meter, namelijk de Puerto de las Crucetillas, 1450meter hoog. De eerste kilometer was gelijk wel pittig en omdat we zoveel kleren aanhadden, stikten we zo wat. Dus we waren nog een kilometer onderweg naar boven of er werd al weer een verkleedshow gedaan, thermobroek uit, jas uit, handschoenen uit en muts af. Hehehe, zo gaat het wat beter omhoog. De kilometers die daarna volgen zijn wat minder zwaar en we hebben de tijd om eens goed om ons heen te kijken. We klimmen uit een vallei omhoog en aan beide kanten naast onze rijzen de bergen op met eerst nog bomen en daarna alleen maar rotsen. De laatste twee kilometer zijn weer pittig maar dan staan we op de top waar we een schitterend uitzicht hebben over de bergen die voor ons liggen.

De afdaling naar beneden is steil, hobbelig en bochtig dus het is goed uitkijken. Maar na een klein kwartier staan we veilig 450meter lager. We rijden nog een klein stukje naar een dorpje en drinken daar een kopje thee en plaatsen gelijk even de blog, die we gisteren niet konden plaatsen. Daarna doen we nog even boodschappen en beginnen aan de volgende beklimming de Puerto de Arsenal, 1150meter hoog. We starten al op bijna 1000meter dus het is een fluitje van een cent en voor we het weten staan we al weer bij een bord dat de top aangeeft. Weer even een jasje aan en dan suizen we weer 10km lang naar beneden waar we snelheden van tegen de 60 halen, best wel kicken! Het landschap is ook weer zo veranderd sinds gisteren. Reden we gisterenochtend nog door een westernvlakte, 50km later midden in een gebergte en nu rijden we door een mooie vallei met ontelbare olijfbomen. Het continue wisselen van landschap maakt deze route toch echt geweldig!

Na nog een klein heuveltje rijden we de provincie Andalusie binnen, waarvan de provinciehoofdstad Malaga is! Dus we hoeven alleen nog maar door Andalusie te rijden deze reis. We doen sowieso allerlei dingen voor het laatst, we fietsen vandaag bijvoorbeeld voor de laatste keer op maandag, we hebben hoogstwaarschijnlijk voor de laatste keer boter gekocht, voor de laatste keer ketting gesmeerd en ga zo maar door. Toch best raar als je zo’n lange tijd ben weggeweest en dan nu allemaal dingen voor het laatst aan het doen bent. Nog even iets grappigs tussendoor. We zijn erachter gekomen dat Brian zijn beenhaar op z’n bovenbenen is weggeschuurd door zijn broek.

Om 1uur komen we in het plaatsje Siles en hebben we al 56km op de teller staan, maar nog niet gegeten dus gaan we maar lekker ergens eten omdat het nu toch al 1uur is en omdat je hier pas vanaf ongeveer 1uur aan tafel kan. We komen terecht bij een hotel restaurant waar we de enige zijn. We krijgen een mooi tafeltje bij de oude haard en man die de tent runt is een aller-vriendelijke man. Hij praat alleen wat onduidelijk en bij het bestellen gokken we maar een beetje. Maar als we besteld hebben laat hij ons niet met rust, hij vertelt hele verhalen, wil het routeboekje van Brian wel eens zien en wijst aan wat muy bonito(heel mooi) is en hoe je het beste kan fietsen. Daarna zet hij de TV aan en laat ons een dvd zien van de omgeving hier waarin hij ook wat vertelt over de plaatselijk keuken. Daarnaast krijgen we een salade en brood van huis. Als we dan eindelijk ons eten krijgen blijft hij naast de tafel staan met een vragende blik van: ‘en en is het lekker?’. Het is ook echt ontzettend lekker, als voorgerecht hebben we macaroni, hoofdgerecht een stuk vlees met aardappelschijfjes en een geroosterde paprika en als toetje vla met kaneel.

Ondertussen is de tijd niet blijven stilstaan en eer dat we klaar zijn is het al half 3. Het ziet er hier mooi uit en het is gezellig dus waarom zouden we hier ook geen kamer nemen, we hebben toch geen haast? En we hebben tenslotte gisteren ook verder gefietst dan had gemoeten. Als we daarna ook nog eens vragen om een kamer is de man helemaal in zijn nopjes, vol trots laat hij eerst een tweepersoonskamer zien en daarna moeten we ook nog even de suite zien. De suite is inderdaad erg mooi met keuken, jacuzzi en een terras dat uitkijkt over de vallei maar wij vinden een eenvoudig kamer ook goed. De rekening opmaken duurt een tijdje maar dan heb je ook wat. De fietsen krijgen ook een mooi plekje, de invalidentoilet..

Nu hebben we weer lekker een douche, die mis je toch wel na een dag, en een hele mooie kamer. Straks gaan we nog even een boodschapjes doen en dan maar uitrusten want morgen moeten we weer verder!

Groetjes van ons..

Barrax - Puerto de Barrancazo 92km

Heey allemaal,
Ja dit wel een beetje jammer want nu zijn we een dag later maar we hadden geen bereik. Niet met de telefoon en dus ook niet met het internet. Maar bij deze dan toch nog de blog van gisteren=)

Heerlijk geslapen weer en om half9 zaten we op de fiets. Het viel ons op dat de Spanjaarden niet zo heel spraakzaam zijn maar vandaag hadden ze er blijkbaar zin in, want toen wij onze fietsten optuigden kwam er een man naar ons toe die vertelde dat hij dezelfde fiets als ons had en dat hij afgelopen zomer op IJsland had gefietst. En zo hebben wij weer een nieuwe reis voor op ons to-do-lijstje.

De eerste kilometers vonden we allebei een beetje saai, zeker toen we weer in een mistbank terecht kwamen en we dus helemaal niks zagen. Maar al vrij snel was deze weer verdwenen en konden we wat verder kijken. Nog steeds was het landschap niet echt denderend wel zagen we een nieuwe verandering we reden door kleine dorpjes en hier waren de huisjes ineens wit in plaats van steen bruin. Best grappig om te zien. Langzaam fietsten we naar boven en het was niet heel koud maar ook niet super warm dus de handschoenen gingen weer aan. Na 30km kwamen we weer op een via verde, een oude spoorweg omgebouwd tot fietspad, en hielden we even een theepauze. Toen we daar stonden werden we zowaar weer aangesproken door een fietser deze had ook wat bagage bij zich en was 5dagen aan het fietsen, morgen moest hij weer aan het werk vertelde hij ons. Hij was onder de indruk van onze reis en fietsten weer verder.
De via verde ging heel langzaam omhoog en was een onverhard fietspad heel dit pad zijn wij door niemand ingehaald kwamen we alleen fietsers tegen die dus naar beneden fietsten. En alhoewel wij het steeds een beetje warmer kregen omdat het zonnetje langzaam tevoorschijn kwam zaten de Spanjaarden dik ingepakt met mutsen, sjaals en dikke skihandschoenen op de fiets.
Genoeg bankjes langs de weg dachten wij om lekker te eten, maar toen we honger kregen was er natuurlijk niks te bekennen. Wel zagen wij een informatiebord dus gingen daar is op kijken daar stond op aangegeven dat er geen picknickplekjes meer zouden komen dus besloten we dan maar lekker op de grond te gaan zitten. Jammer dat blijkbaar niet alle picknickplaatsjes op het bord stonden want nog geen kilometer verder stonden genoeg bankjes.
Ook had deze via verde weer genoeg tunnels, 11 in totaal. En donker dat het daarbinnen was, wij waren dus erg blij met onze fietsverlichting die het prima doet.
Als we even later stil staan worden we zomaar weer aangesproken door twee Spanjaarden op de fiets. Hun eerste vraag is (in het Spaans) waarom fiets je hier en niet op de grote weg, dat is toch veel makkelijker? Nou maar dit is toch veel leuker! Hij heeft een hoop vragen en vertelt ons ook dat er op een van de passen die we nog moeten doen heel veel sneeuw is gevallen. Maar liefst een meter sneeuw, wij maar hopen dat dit allemaal gesmolten is.

Als we een beetje bovenaan zijn, zijn we toch best wel blij dat we weer een beetje naar beneden kunnen en over de gewonen weg dus het is een echte afdaling. En ineens zijn we al in het dorpje waar we eigenlijk wilde overnachten, maar het is kwart over 2 de zon schijnt heerlijk warm. We hebben helemaal geen zin om al naar binnen te gaan. Dus kopen we een nieuwe voorraad water bij de benzinestation en fietsen we verder. Brian zelfs in zijn korte broek, dat geloof je toch niet? Half december en het is zo lekker weer dat je in een korte broek kan fietsen. Hélène houdt haar lange broek lekker aan en vind het een beetje overdreven hoor;).

We gaan omhoog, flink omhoog! Maar het is een prachtige omgeving en praten zelfs over het plan om te gaan wildkamperen. Het volgende dorpje licht 7km verder en 200meter hoger en als we daar aankomen is het eigenlijk nog veel te vroeg om naar binnen te gaan. We willen niet! Dus fietsen we verder, vandaag gaan we wildkamperen. In het routeboekje staat beschreven dat er genoeg picknickplaatsjes zijn waar je vrij kan kamperen dus dat vinden we wel leuk.
Natuurlijk gaan we wel weer flink omhoog maar we zoeken naar een leuk plekje en hebben het prima naar ons zin. De zon schijnt heerlijk we zijn inmiddels op een grote rotsvlakte gekomen en het is er heerlijk rustig. Op heel af en toe een auto en de schapenboer met zijn schapen en geiten is er niemand te bekennen.

We fietsen verder en verder, maar vinden nog geen plekje. Waar zijn nou al die picknickplaatsjes? En als we kijken voor een plekje in de bosjes zien we alleen maar heel veel bordjes, verboden terrein.
Dus fietsen we maar gewoon door, op een gegeven moment komen we op een plekje wat wel zou kunnen. Maar het net niet helemaal is. Dus fietsen we maar weer verder omhoog, omhoog en omhoog. En daar komen dan eindelijk die picknickplaatsjes in zicht, maar als we goed kijken vinden we dit toch niks. Vlak langs de weg en 2meter verder weer zo een bord: “coto privado de caza” Dus fietsen we toch maar weer verder en vragen ons af, hoe gaat dit goed komen. We komen op 1430 meter de top van Puerto del Barrancazo. Wat doen we? Verder naar beneden of serieus een plekje zoeken. Het plekje is eigenlijk ineens snel gevonden, niet het mooiste plekje ooit maar prima voor nu. Over een uurtje is het ook al donker dus word de tent opgezet, even snel een beetje wassen eten maken en dan duiken we de tent in. Prima plekje op maar liefst 1400meter!

Dat was het weer voor vandaag, tot vanavond;)

Olmedilla - Barrax 89km

Hallo!

Ten eerste zijn er weer heel veel mooie nieuwe foto’s op Picasa te bekijken voor de liefhebbers!

De beste plaats om te slapen blijft toch wel ons eigen huisje, de tent! S’ochtends is het wel erg donker om eruit te moeten want de zon komt pas om kwart over 8 op maar wij willen toch graag om half 9 op de fiets zitten. En nadat we de spulletjes gepakt hebben en ontbeten blijkt dat we het kamperen nog niet verleerd zijn, want als we op onze horloges kijken blijkt het pas kwart over 8 te zijn. Vanochtend is Brian er ook achter gekomen dat de laatste tijd er wat dingen van hem missen, het blauwe schoonmaakdoekje wat altijd zo trouw onder zijn spin zat is nergens meer te bekennen. En het ergste, hij is zijn pet vergeten, waarschijnlijk bij de laatste rustdag. Dus als jullie zijn haar nou een beetje gek vinden zitten, dan weet je waardoor het komt.

Het weer was weinig verandert ten opzichte van gisteren, sterker nog, het was nog veel mistiger geworden. Dus toen we weggingen zagen niet veel meer dan een paar honderd meter, en daarbij kwam er continue nevel op ons neer, niet echt heel fijn. Maar ja je moet toch verder, dus hebben we even de turbo aangezet en 2uur later als de mist langzaam wegtrekt staat er meer dan 35km op de teller en zien we wat meer van het landschap. Maar wat we zagen was niet heel bijzonder, het is een grote vlakte. En als je dan door schitterende bergen heb gefietst een paar dagen terug is dit toch een beetje een tegenvaller. Maar goed, het is vlak, de wind staat schuin in de rug en zo’n makkelijk dagje is toch ook niet erg denken we en gaan na een lekker kopje thee weer verder.

Als we even later in een plaatsje komen staat er eindelijk weer eens een ‘grote’ supermarkt aangegeven, het is een klein stukje omrijden maar zo’n supermarkt hier is heel bijzonder, dus hebben we het er graag voor over. Daarbij is het morgen zondag dus moeten we grootste inkopen doen want op zondag zijn alle winkels hier gesloten. Het karretje is dan ook helemaal volgeladen en even later staan we buiten o.a. met 6 stokbroden(om 2,5 dag door te komen) en weer eens lekkere tortellini’s want die hebben we ook al een tijdje niet op. De zon is inmiddels ook goed doorgekomen en de handschoenen gaan uit en Brian zijn muts gaat af waardoor zijn out-of-bed-look te voorschijn komt. Hij merkt daarbij wel terecht op dat er zelfs gels te koop zijn die een zo’n look creëren en dat hij het zelfs zonder gel kan.

Omdat er een wegafsluiting is op onze route zijn we eigenlijk al de hele ochtend aan het omrijden, nou is dit niet heel erg veel maar toch. De wegen zijn minder leuk, kaarsrecht en er wordt best wel hard gereden. Gelukkig is het wel zaterdag en hebben we daar in het begin niet zo heel veel last van, naarmate de ochtend vordert wordt het wel erger. Als het bijna lunch is komen we weer op de route die een kanaal volgt waar geen auto’s mogen rijden. In het boekje stond al geschreven dat het wel eens saai langs het kanaal zou kunnen zijn maar wij dachten nou dat zal toch wel meevallen, voor even een vlakke weg is toch best fijn? Maar als wij er zelf nog geen 5km langsrijden snappen we wat er bedoelt wordt. Het is echt saai, aan beide kanten van het kanaal staan bomen waardoor je helemaal niks kan zien. Er ontbreekt ook een vangrail waardoor je nog goed op moet letten dat je niet zomaar het kanaal in rijdt. We maken er dus maar een ‘race-kanaal’ van en zo zijn we er zo klaar mee eigenlijk. Halverwege komt nog wel even een leuk stukje waar we door een tunneltje moeten onder de weg door maar dat staat vol water, nadat we met steen gemeten hebben hoe diep het is gokken we erop, en het gaat….. net goed!

In de verte zien we al langzaam weer de bergen verschijnen waar we over twee dagen doorheen rijden en even later zien we de afslag naar het plaatsje waar we willen slapen. Het is nog maar 3uur maar we hebben al wel 89km op de teller met een gemiddelde van bijna 19km/p/u, dit hebben we sinds de Po-vlakte niet meer gehaald. Een zenuwachtige man checkt ons in, in het (truckers)hostal en we blijken een mooie kamer te hebben met WiFi dus kunnen we die paar uurtjes die we vandaag over hebben onszelf prima vermaken. Als we uit het raam kijken lijkt het hier net een westernfilm, een grote lege zanderige vlakte met af en toe een struik, daarbij zit we ook nog echt in een zo’n soort dorpje die je in films ziet, best grappig dus!

We zijn allebei al gedoucht en ga zo lekker eten!

Groetjes van ons.