Sopas - Lazdares 86km

Gisterenavond was het al aardig koud geworden en vanochtend gaf de thermometer ook maar 8 graden aan. Dus we hadden lekker onder de dikke slaapzak geslapen. Even een kleine uitleg hierover, wij hebben twee slaapzakken, een dikke en een dunne, die we aan elkaar ritsen. Dus als het warm is doen we de dunne slaapzak boven en als het koud is de dikke, zoals nu. Wat hier nog mee kan is, als Brian het warm heeft krijgt hij de dunne en als Hélène het op hetzelfde moment koud heb kan ze de dikke krijgen, maar dit is nog niet voorgekomen. Toen de rits van de tent openging was de lucht blauw en de zon scheen, zoals hij de rest van de dag zou doen. De dauw van de nacht was helaas onze tent binnengeslopen, dus de hele tent was zowel binnen en buiten nat. Daarna lekker op een veranda van een huisje in de zon gegeten. De dag kon niet mooier beginnen.

Bij de eerste en tevens enige grote plaats van de dag moesten we boodschappen doen. Maar een grote plaats in dit gedeelte in Letland is heel anders als we gewend waren. In het noorden waar we hiervoor fietsen waren de huizen bij vlagen goed onderhouden en werd er veel nieuwbouw gebouwd en was er een supermarkt waar alles te koop was. Maar nu was dat niet, er waren een paar kleine supermarktjes maar daar was lang niet alles te koop en we moesten ons best doen om een maaltijd samen te stellen. De huizen zagen er ook erg slecht en oud uit, en zelfs de mensen zagen er armer uit. Dus maar even de reisgids er op nageslagen en daar werd verteld dat ver uit het armste deel van Letland het zuid-oosten was, en dat was waar wij waren. O ja, de maaltijd die we hadden samengesteld was spaghetti met vissticks, er was gewoon niks anders!

Bij de eerste pauze stonden we op een punt waar we keuzes moesten gaan maken waar we naar toe gingen. Of we gingen meer naar het noorden, waar wat meer grote plaatsen waren en waar zeker weten een camping was, of naar het zuiden waar er wel een camping op de kaart stond maar die hadden we niet op internet kunnen vinden. We besloten naar het zuiden te gaan maar hier konden we ook weer twee kanten op, of veel onverhard en druk of een beetje onverhard en hopelijk minder druk. Nou makkelijke keuze, het tweede. En we reden nog geen twee kilometer op de ingeslagen weg of we waren al heel blij dat we deze keuze gemaakt hadden. Want we konden nu voor het eerst sinds Riga normaal naast elkaar rijden, zonder dat er auto's langs scheurden of aan het toeteren waren dat we aan de kant moesten. Samengevat een hele goed keus, goed wegdek en het zonnetje in het gezicht!

Alhoewel het zonnetje de hele dag scheen was het windje wat er waaide toch wel fris waardoor we wel de hele dag met onze lange mouwen shirts aanreden, behalve als we pauze hadden en lekker in de zon zaten, zoals bijvoorbeeld de lunchpauze. Vlak na de lunchpauze probeerden we nog een supermarkt die er was maar daar was ook geen normaal vlees te krijgen. Kort daarna reden we een onverharde weg op die we twaalf kilometer moesten volgen, maar dit was goed te doen en we vonden de afwisseling ook wel leuk. Langs die weg kwamen we ook een vrouw tegen die met boodschappen aan het sjouwen was, dus wij dachten nou die is zo thuis maar in geen velde of wegen was een huis te bekennen, toch wel heel triest.

Vanochtend hadden we veel in de bossen gereden maar vanmiddag was het vooral in open velden waar veel aan landbouw gedaan werd. Er reden verschillende tractoren die het veld aan ploegen waren. Maar de tractoren zijn niet te vergelijken met die in Nederland, want de meest hier zien bruin van de roest en braken een hele smerige rook uit. Bij een pauze'tje eet Hélène haar sinaasappel op, en die schilt ze met haar mes, en als ze daarmee klaar is zegt ze:'ik leg me mesje even hier neer (op het bankje) dan moeten we hem zo niet vergeten'. En ja hor je raadt het al, we zijn hem vergeten, tot groot verdriet van Hélène.

In een plaatsje staat een groot bord van het gebied en krijgen we de bevestiging dat er een camping is waar wij dachten dat er een was, gelukkig maar. Het is dan nog maar 10kilometer dus we zijn er zo. Op de camping aangekomen, blijkt het niet alleen een camping, maar er is ook een restaurant, hotel, huisjes te huur, vissen en nog veel meer. Maar helaas is alles slecht onderhouden en zijn wij de enige klanten. Toen we binnenreden zat de eigenaar ook een beetje droevig voor een huisje, en ja van de 2 lat (ongeveer € 2,50) die we moesten betalen wordt hij ook niet veel rijker.

Daarna nog even snel de tent opzetten en dan eten. En we zullen jullie zeggen spaghettie met vissticks is best wel lekker. Brian had al voor het eten gedoucht, maar de douche was koud. Later kwam hij er achter dat de boiler niet aanstond dus heeft hij maar even de stekker in het stopcontact gedaan en maar hopen dat Hélène zo wel een lekkere warme douche heeft. Ons plaatsje is trouwens schitterend aan een meer en het is hier ontzettend rustig.

Dus lekker slapen straks!

Riga- Sopas 77km

Heey allemaal,

bedankt weer voor de leuke reacties! We vonden het beiden toch wel erg leuk dat we 7reacties hadden!=)
Gistereavond hebben we na een lekker kop thee in de tent nog gezellig zitten kletsen met een chipje en colatje omdat er ineens allemaal muggen kwamen en dat vonden we alledrie niet zo fijn. Op een gegeven moment ging Brian even douche en nam vast afscheid van Ruta want die zou dan weer naar huis gaan. Maar het was zo gezellig met de meiden in de tent dat toen Brian terugkwam Ruta er nog steeds zat, dus hebben Brian en Ruta twee keer afscheid genomen. Het was ontzettend gezellig geweest en daarbij is het afscheid echt niet voor altijd we zien elkaar heus wel weer!=)
Ow nog een kleine correctie het was anderhalfjaar geleden dat we Ruta hadden gezien (geen drie jaar dus;)).

Vanochtend leek het even op het warm was want het zonnetje scheen een beetje. Maar zoals ik al ze, dit leek zo. Want even later verdween het zonnetje achter de wolken en werd het eigenlijk gewoon koud. En ja als je dan door Riga fietst ga je jezelf ook niet even omkleden want dat is wel een beetje gek. Daarbij wilde we ook zo snel mogelijk de stad uit, want hoe leuk we het ook hadden gehad in Riga is het toch altijd een gedoe om de stad uit te komen. Dus toen we koffiepauze hadden werden er snel wat meer kleren aangetrokken en alhoewel Brian het niet zo heel koud had gehad duurde het bij Hélène toch wel even voordat ze weer opgewarmd was. Bij het eten begon het zonnetje een beetje door te komen en dat is dan toch wel erg lekker.

Vanochtend ook weer even bij de touristeninfo langs geweest omdat de campings soms wat lastig te vinden zijn dus wilde we hier even vragen. Maar deze vrouw begreep niet helemaal wat we bedoelde dus kregen we (hoe vriendelijk bedoeld) een stapel boekjes in onze handen gedrukt waar we vrij weinig aan hadden. Dus ja dan maar kijken waar we vandaag terecht komen en vanavond maar weer op internet zoeken. (foto is van Brian die dus de kaart inspecteert op zoek naar campings)
Vandaag zijn we ook op eenderde van de reis, nou denk je misschien houden jullie dat bij dan? Ja wel degelijk en vooral omdat Brian dus een schoon washand mocht. Ik zal even bij het begin vertellen we hebben allebei drie washandjes bij ons Hélène drie roze en Brian drie grijze. Hélène neemt gewoon een schoon washandje als dat nodig is en als ze alledrie vies zijn wast zij die met wasmiddel wel te verstaan. Brian vind dit niet nodig want je was washand wordt toch schoon als je jezelf wast. Maar nu is hij erachter gekomen dat dit niet helemaal waar is. Want nu waren we dus op eenderde van de reis dus tijd voor een nieuwe washand maar nu is er zeker een duidelijk verschil te zien tussen beiden washanden. De eerste is namelijk twee keer zo dun dan het nieuwe washand en daarbij een beetje geelig. Misschien ook een beetje van de zon omdat het washand altijd onder de spin zit om te drogen, maar waarschijnlijk ook omdat het washand na 10weken een beetje vies is geworden?;)

Alhoewel het fietsen over het algemeen niet erg zwaar was vandaag vonden we het toch wel lekker om na 77km te stoppen. Dit ook omdat we nu een camping tegenkwamen en je weet maar nooit wat je tegenkomt. En natuurlijk hadden we nog een noodmaaltijd van de supermarkt waren we vandaag nog niet binnengegaan (wel even snel voor een fruitje tussen de middag en een drinkyoghurt). Dus hebben we lekker nasi gegeten met houdbare ham + ook nog een komkommer en 2tomaten want die hadden we nog in de tas zitten, dus we hebben ook nog onze groenten op;). Verder hebben we lekker in het zonnetje gezeten, boekje gelezen, campings opgezocht kon de laatste was nog een beetje drogen en verder een beetje gekeuteld.

Morgen gaan we er weer lekker tegenaan!=)

Toedeloe

Ps. kleine correctie het was maar anderhalfjaar dat we Ruta niet hadden gezien (kwamen we gistereavond achter.

Rustdag Riga 12km

Het is rustdag, maar zoals bijna altijd met een rustdag gebeurt er wel iets waardoor we onverwachts heel vroeg wakker zijn en ja hor nu ook weer, althans alleen Brian. Om kwart over 6 wordt hij wakker van gepraat, een andere fietsvakantiecollega had zijn tent dicht bij het hek opgezet en daar stond nu een auto heel hard muziek te draaien. Dus de man (uit Australie) had er wat van gezet. Maar de jongens stonden stijf van de alchohol en pillen dus die vonden het maar al te leuk. Dus Brian had een heel gesprek gehoord over waarom de man hier nou kampeerde in deze rotzooi, volgens de gasten. En ja hun wilden hem wel even de mooie natuur van Letland laten zien, en ze bleven maar zeggen zal ik me nummer geven dan kan je me bellen voor een Tour, maar de man bedankte vriendelijke en even later reden de jongens met gierende banden weg, daarna kon Brian weer rustig slapen.

Om 8uur ging de wekker en bleven we nog even liggen want we hadden nog geen brood en de supermarkt ging pas om 9uur open. Dus nog even gewast en daarna ge-ontbeten en toen stond Ruta al weer voor de tentdeur want we het poppentheater begon al om 11uur. We bleven nog even met z'n drieen in de tent, krap, want het regende best wel hard. Nadat Ruta de regen had weggepraat, was het wat minder en sprongen we snel op de fiets, en racede Ruta achteraan de stad door. Zij kan de stad op haar duimpje weet iedere kuil en stoplicht dus dat was hard fietsen om er bij te blijven. Nog even langs een paar gebouwen gereden en toen kwamen we bij het theater aan. We waren al best laat dus nadat we snel de spullen in Ruta der eigen kantoor hadden gezet, ze wordt sinds 1 september Director Marketing van het theater dus daar hoort een eigen kantoor bij, gingen we snel de zaal en daar begon het.

Het verhaal dat gespeeld werd was Karson, een verhaal geschreven door de toch wel bekende kinderenboekenschrijfster Astrid Lindgren uit Zweden. Karson is een klein vliegend mannetje dat op een dag op bezoek komt bij een jongen die een beetje eenzaam is, omdat zijn familie het allemaal te druk heeft voor hem. Dus de jongen en Karson gaan allemaal mensen laten schrikken en het jongetje mag ook Karson kleine huis zien. En op het eind krijgt het jongetje een hond voor zijn verjaardag wat hij zo graag wilde. Het was wel in het Lets en eigenlijk zaten er alleen maar ouders met kleine kinderen maar het was ontzettend leuk om te zien. Na de show mochten we backstage om te kijken naar verschillende poppen van andere voorstellingen (Karson werd ook met echte mensen gespeeld). Het was erg leuk om te zien en heel knap hoe ze die poppen maken.

Daarna haalden we klaargemaakte broodjes bij de soort supermarkt om de hoek en zittend in Ruta der kantoor hadden we een picknick. Het regende al de hele ochtend en in de middag ging het gewoon door. We konden ook nog een andere middagvoorstelling kijken maar we wilden ook nog wel graag naar de oude stad in Riga. Dus de regenpakken aan en gaan, Ruta ging nog even wat werken en we hadden om kwart voor 5 afgesproken bij een restaurant. Na het mooie Tallinn was Riga een klein beetje een domper want we waren er eigenlijk in een half uur doorheen. Een paar souveniersshops en heel veel kerken en dan heb je het wel gehad. Maar toch wel leuk om het gezien te hebben. We doken daarom nog even een cafe in waar Brian een koffie met wafel nam en Hélène een smoothie met pannekoek. Heel lekker!

Om kwart voor 5 stonden we voor het afgesproken restaurant en aten erg lekker, Ruta trakteerde, wat heel lief was! Vervolgens gingen we met Ruta mee naar een kerkdienst. Toen we aankwamen was de dienst net begonnen en de kerk zat al stampvol. De kerk zelf was mooi versierd met allemaal schilderingen en beelden. De dienst zelf was toch wel wat anders dan we gewend zijn en na 20minuten gingen we weg, want we wilden nog even een wijk met mooie huizen kijken. De huizen waren niet super bijzonder maar wel leuk om te zien. Omdat we vandaag nog niet zo veel gedaan hadden besloot Brian nog maar even de fietsen een trap op te tillen(een paar meter verder kon je er op fietsen).

Bij de tent aangekomen was het even weer alles organiseren na een rustdag, dit wilde we even snel doen voordat Ruta zou komen om thee te drinken. Maar toen kwam de Australische man, die het vanochtend aan de stok had met de jongens, even een praatje maken. Tja, half uur verder dus en daar was Ruta. Maar even snel alles de tassen ingepropt en thee gezet. Nu zijn we lekker thee aan het drinken maar op een of andere onbegrijpelijke manier zijn de muggen weer opgedoken, niet fijn! Morgen Riga proberen uit te komen en dan weer verder richting Litouwen.

Tot morgen

Sigulda-Riga 92km

Heey allemaal,

vanochtend toen we wakker werden was het gestopt met regenen, die avond daar voor hadden we nog een tijdje met een ander nederlands stel zitten kletsen wat erg gezellig was geweest. Toen we naar bed gingen konden we even meegenieten van een festival slecht een paar honderd meter buiten de camping. Brian heeft zijn i-pod opgezet en Hélène is vanzelf in slaap gevallen. Midden in de nacht moest Hélène nog even plassen dus onze nacht was iets anders dan normaal;).
En vanochtend bleek het vele malen plassen van Hélène toch een blaasontsteking te zijn, dus moesten we eerst op zoek naar een apotheek. Dus na deze gevonden te hebben en duidelijk maken wat er aan de hand was (de vrouw in kwestie kon geen engels) kregen we een kuurtje mee en nu maar hopen dat het gaat werken.

Om tien uur zaten we dan echt op de fiets, het zonnetje was een beetje doorgekomen en met het windje in de rug en eigenlijk alleen maar naar beneden ging het erg makkelijk. Bij de koffiepauze kreeg Hélene een echte: "hartie-koek" van Brian omdat ze een beetje ziekjes was (dit valt overigens wel mee hoor, want ze kan nog prima fietsen).
En daarna was het ook even bellen met Hélène haar letse-zusje want vandaag zouden we in Riga aankomen en haar dus weer ontmoeten. Uiteindelijk leek het ons allemaal het handigste om haar te sms-en als we bij de camping aan zouden komen zodat zij daar naar toe zou komen.

Maar daar zijn we nog lang niet! Hoewel het fietsen nog steeds erg makkelijk ging. Hoewel we aardig was loslopende honden zijn tegengekomen waren deze zo mak als een lammetje en merkte ze ons niet eens op (wat voor Brian wel prettig was want die zat al met zijn bidon in de aanslag om ze eventueel nat te spijten, dit is zijn nieuwe tactiek voor als het nodig mocht zijn;)).

Op een gegeven moment kwamen we dan in Riga aan. Prettig was wel dat Brian de straten nu wel in zijn GPS had staan waardoor het eigenlijk best goed te doen was. Op de spoorwegoversteek na dan, we konden geen andere overgang vinden dan de snelweg dus moesten we er maar zo overheen (we waren trouwens niet de enige die dat deden en hebben we heel goed gekeken).

Maar toen begon de volgende zoekactie: 'campinggas'. We hadden op internet een winkel gevonden die gas zou moeten verkopen in Riga. Maar helaas nog geen adres dus besloten we het bij de toeristeninformatie te gaan vragen. De vrouw zocht het op en we kregen een adres + kaartje hoe er naar toe te fietsen. Dus wij gingen vol goede moed op pad. Nadeel was dat er 1001 stoplichten stonden die natuurlijk allemaal rood waren waardoor het iets langer duurde. Maar toen kwamen we dan toch bij het adres maar ja, je raadt het al: "geen winkel". Dus Brian op zijn I-pod zoeken en zowaar kregen we een ander adres. Dus wij weer heel de stad door maar daar aangekomen weer geen winkel die gas verkocht. Nou ondertussen vonden we het wel gescheten en besloten we naar de camping te gaan en dan morgen maar verder zoeken. En toen stond Hélène bij de receptie en wat stond daar: "campinggas!" Voordeel we hoeven morgen niet meer te zoeken;).

Daarna kwam al heel snel Ruta naar de camping en dat was toch wel erg leuk om elkaar weer te zien na toch al weer 3jaar. We hebben elkaar een hoop te vertellen en nadat Brian en Hélène allebei even hebben gedoucht besluiten we lekker te gaan eten. Ruta wist wel wat leuks, en het was zeker leuk. Allemaal verschillende tentjes waar je allemaal je eigen eten kan samenstellen, wat ideaal is omdat iedereen zelf kan kiezen. Maar ook lastig want wat moet je dan allemaal kiezen? Brian is er vrij snel uit en terwijl Hélène en Ruta nog staan te dubben heeft Brian zijn frietjes al op.
Het toetje gaat wel tegelijk en was ook Ruta haar idee, zoete soep. Hélène & Ruta gaan voor de aardbei met perzikken soep en Brian heeft een kersensoep met gutenkaas. Die hij voor het eerst deze vakantie niet kan opeten, wat hij wel erg jammer vind maar het was toch iets teveel en te machtig.

Daarna nog in wat winkeltjes gesnuffeld en naar Ruta haar huisje/appartementje gegaan om wat thee te gaan drinken. Ruta heeft een heel gezellig kamertje en ook Deijga (Ruta haar zus) komt nog langs met haar man en kindje. Wat erg gezellig is, het was ook best een vreemde samenstelling en er werden dan ook in 3 verschillende talen gesproken (Nederlands, Lets en Engels). Rond tien uur zijn we terug gefietst naar de camping want er moest nog een blog geschreven worden;).

Morgen gaan we naar een poppentheater waar ook Ruta haar werk is dus daar gaan we gelijk een kijkje nemen!

Toedeloe

Smiltene - Sigulda 95km

Nadat we gisterenavond hadden gegeten was het toch wel flink afgekoeld en waren we lekker naar binnen gegaan, waar we een complete huiskamer voor ons alleen hadden. Vanochtend toen we wakker werden scheen de zon, maar voor 5minuten want daarna begon het al te regenen. Gelukkig konden we lekker overdekt ontbijten. Het ging allemaal heel vlug vanochtend en om 10 voor 9 zaten we al op de fiets, met wel een natte tent achterop. We hadden vandaag een route van ongeveer 90km voor de boeg, waarvan de eerste 50 verhard en de laatste 40 onverhard. Dus we konden er tegen aan.

De regen was ondertussen opgehouden en met af en toe een zonnetje was het best lekker fietsen. We hadden de wind in het gezicht wat naar ons weten al zo is sinds Tallinn maar het waaide niet zo hard dus we kwamen best vooruit. Gisteren aan het eind van de middag kwamen al wat heuvels en dat begon nu door te zetten, we reden soms zelfs een paar kilometer achter elkaar omhoog en dat hadden we sinds iets voor Stockholm niet meer gehad. Het voordeel is dat je dan ook weer naar beneden gaat. Alhoewel we verhard reden was het wegdek op z'n zachts gezegd dramatische, er zaten overal gaten in de weg en over de grootste gaten was dan wel nieuw asfalt gelegd maar dat was dus een hobbel geworden en daarachter was weer een gat ontstaan.

De koffiepauze werd weer als gewoonlijk gehouden bij een bushokje omdat we hier lekker kunnen zitten. Maar nu kwam er voor het eerst een bus aan en ja onze fietsen stonden midden op de busbaan maar het was een hele aardige buschauffeur die het maar al te interresant en vrolijk zwaaide. Het valt ons op dat de mensen hier sowieso wat aardiger zijn want ze steken veel vaker hun hand op of groeten ons. Daarna reden we verder met af en toe een beklimming en soms even het regenpak voor het kleine beetje regen dat viel. Uiteindelijk kwamen we in een grote plaats en aangezien we er achter zijn gekomen dat we een niet al te beste kaart hebben van Letland is het best moeilijk om de weg te vinden. Toevallig zien we een Australische paar dat met een Nederlandse camper rondrijdt en die we eerder boven in Estland gezien hadden. We konden de weg toch niet vinden dus eerst maar even eten op een bankje in het park, een lekkere boterham met kaas.

Na een paar linkse en rechtse zijn we dan toevallig op de goede onverharde weg, denken we tenminste. De onverharde wegen zijn hier nog een graadje erger dan in Zweden en het is meer een wedstrijdje kuilen ontwijken volgens Brian. Maar dat hoort bij het avontuur he! Even later komen we aan bij een lama dierentuin en komen we er achter dat we verkeerd zitten, want eigenlijk alle wegen lopen hier dood, op wat bospaadjes na. Er staat wel een fietskaart waar we zijn en waar we naartoe kunnen. Dus ja dan maar het bospaadje in, waar zelfs een fietsbordje staat maar we konden er niet bepaald fietsen, met de mountainbike zou je het waarschijnlijk net lukken maar niet met een fiets vol bepakking. Maar na even flink klussen zijn we eraf en rijden op de goede weg, maar nog steeds onverhard wat gewoon minder hard opschiet.

Het nationale park Gauja waar we doorheen rijden maakt veel goed want het is werkelijk een prachtige natuur met soms uitzichten en soms stukken bos met een riviertje. We merken ineens op dat er hier toch wel hele grote plassen op het wegdek liggen, dus we hebben blijkbaar geluk gehad, en dat mag ook weleens. Als we een klein stukje asfalt hebben komen we langs een hele mooie uitgesleten rots (zie foto), hier halen ook gelijk even een lekkere perzik! Daarna begint het laatste onverharde stuk van een kilometer of 15 naar de camping. We zijn allebei toch best moe en het natte zand zuigt onze fietsen eraan waardoor het lijkt dat we nauwlijks vooruit komen.

Na nog even doorzetten zijn we dan in het plaatsje waar we even nog boodschappen moeten doen en bij de toeristeninformatie vragen waar de camping is. Deze toeristeninformatie blijkt er weer een van het hoogste niveau te zijn want ze probeert ons te vertellen dat de makkelijkste weg naar de camping met een kabelbaan is waar gewoon al je bagage meekan en je fiets en ja anders moet je 3km omfietsen. Wij kiezen gelukkig voor de 3km omfietsen want het blijkt alleen maar afdaling te zijn en we zijn er zo. Bij de camping zien we ook de desbetreffende kabelbaan en nou dat had niet makkelijk geweest om ze te vervoeren.

Op de camping zien we het Australische stel weer en krijgen we zowaar een voorafje aangeboden ei met groente, echt heerlijk! Daarna eten, wassen, douchen en proberen te blog te plaatsen want internet is niet denderend..

Tot morgen!!

Sangaste - Smiltene 99km

Heey allemaal,

na een heerlijke maaltijd met zwaar bestek vonden wij beiden. We zijn namelijk gewend om met een kleine lichtgewicht vork of lepel te eten en dan is het best gek om met een grote mes en vork te eten. Daarna lekker naar de hotelkamer en daar een beetje gehangen op bed, want dat bed was zo heerlijk zacht!

Vanochtend een lekker ontbijtje in hetzelfde restaurant. En Brian ontdekte dat hij roggebrood best wel lekker vind! Verder hadden we een gebakke eitje, witte boterhammetjes, koffie (voor brian) en een lekker bakje yoghurt met carnflakes. En ondanks de regen (het had ook al heel de nacht geregend) hadden we er weer zin in. Meestal houden we na ongeveer 20-25km een kleine pauze maar we konden geen overdekt plekje vinden dus fietste we dapper verder in de regen. Waarna we een onverhard stuk opreden het was nu even droog toch had de regen het zand lekker sponzig gemaakt die nacht en halverwege begon het toch weer te regenen. Waardoor het voelde alsof je niet harder vooruit kwam dan een slak. Uiteindelijk dan toch weer asfalt en kwamen we al vrij snel een mooi bushokje tegen waar zelfs de fietsen even droog konden staan (toch wel fijn voor ze;)). Heerlijk om zo even op te warmen aan een kopje thee en even dat natte regenpak uit. Daarna was het nog af en toe een beetje regenen maar al snel werd het droog, alhoewel de wind nog aardig bleef waaien (tegenwind) kwam het zonnetje toch af en toe te voorschijn.

En tegen de middag kwamen we aan in het stadje Valga/Valka. Dit is het grensstadje tussen Esland en Letland en hier zouden we dus ook de grens over gaan. Maar eerst nog even boodschappen gehaald met de laatste Estste-kronen. Wat inhield dat Hélène de boodschappen uitkoos en Brian meeliep als rekenmachine (zou toch lullig zijn als je net niet genoeg hebt).

Vandaag zijn we voor het eerst aangesproken door een Estste man die zowaar engels kon. En graag wilde weten wat we kwamen en gingen doen, hij wist ons ook te vertellen dat Estland een heel leuk land is. En dat zijn wij beiden met hem eens, in het begin vonden we het toch best een beetje spannen om hier naar toe te komen. Maar het viel reuzen mee en er was ook zeker heel veel natuur en rust in Estland te vinden. Zeker een aanrader mocht je ooit is wat anders willen zien.

Toen we de grens overwaren nog even langs de toeristeninformatie voor een campinggids en daarna was het de route weer even opzoeken. Na die gevonden te hebben en Valka uitgereden te hebben, bleek het een lange weg te zijn naar het volgende plaatsje waar we vlakbij zouden kamperen. De weg maakte gelukkig wel wat kronkels zodat we af en toe de wind in de rug hadden. Maar op het einde waren we allebei erg moe en kon de camping niet vroeg genoeg komen. Brian deelde nog even mee dat we nu net geen 100km hadden wat toch wel een beetje jammer is. Maar Hélène kon daar totaal niet mee zitten en was vooral heel blij dat ze op de camping was (Brian heeft overigens ook geen extra rondjes meer gefietst tot de 100).

Toen we op de camping aankwamen was het even zoeken naar de receptie, maar die bleek er niet te zijn. Na een zoektocht vonden we wel een telefoonnummer dus hebben we daar maar naar gebeld. Degene die opnam kon niet zo goed engels maar wist ons wel te vertellen dat het een camping was en dat we 10min moesten wachten. Nou wij besloten maar vast de tent op te zetten. Toen we hier mee bezig waren kwam er een oude man naar ons toelopen (deze hadden wij eerder ook al gezien maar had toen geen zin om aandacht aan ons te geven, dus wij namen aan dat hij niet bij de camping hoorden). Met een boekje waar de prijzen in stonden wist hij ons te vertellen hoe duur het was en hij liet wel even zien waar de WC+docuhe was. En als het ging regenen mochten we wel daar binnen zitten. Uiteindelijk was alles wel duidelijk en toen we wilde betalen was dit opeens niet meer nodig. Ook niet na aandringen dus hebben we hem maar vriendelijk bedankt. Hij wilde nog wel dat we opschreven uit welk land we kwamen. Later kwamen er nog een paar meiden langs die wel engels konden maar wij wisten al waar de WC was, dus toen gingen ze weer weg. Nu zitten we hier lekker binnen in een soort huiskamertje het zonnetje schijnt nog steeds regelmatig maar als die achter de wolken is, is het best fris.

Over 2dagen komen we in Riga aan waar we een rustdag hebben en we ook Ruta weer ontmoeten (hoe, wat en waar is nog onduidelijk) wel gaan we zondagavond naar een Lets theater die Ruta voor ons uitgezocht heeft.

Toedeloe

Tartu - Sangaste 83km

Gisterenavond hadden we tot half 10 nog lekker buiten in de appelgaard (daar stond onze tent) gezeten. De weersvoorspellingen die we gezien hadden waren voor de komende dagen eigenlijk alleen maar regen maar zoals zo vaak met voorspelling kloppen ze (gelukkig) niet. Want toen we de volgende ochtend wakker werden scheen de zon alweer. Het gras was nog wel nat van de dauw zodat we wel half in en half buiten de tent ontbeten hebben. Iets over 9en zaten we dan weer op de fiets voor de volgende etappe.

De eerste 28km waren over de snelweg en zelfs een stuk over de rondweg van Tartu, dus het was druk, heel druk. Gelukkig was er vaak wel net een klein stukje asfalt over naast de rijbanen waar wij dan opfietsten. De wind stond ook nog eens tegen dus de kilometers kropen voorbij. Na 18km was Brian de snelweg zo zat dat hij maar zelf een fietsroute maakte en we gingen een dorpje in. Zowat het halve dorp stond te wachten op de bus naar Tartu wat wij wel een grappig gezicht vonden. De supermarkt was helaas gesloten vanwege verbouwingen zodat er geen lekkere koffiekoeken kwamen maar weer de normale koekjes. Nadat we even gestopt waren hadden we allebei wel zin in een muziekje op de fiets. Dus wij het kleine boxje op de iPod aangesloten, op de fiets gemonteerd en op het hoogste volume gezet en al zingend reden we verder, op de 'discofiets'. De eigen gemaakte fietsroute van Brian bleek toch niet zo'n groot succes want even later kwamen we op onverharde wegen en moesten we 5kilometer omrijden om weer op de normale route te komen.

De regen viel vandaag precies op tijd, want dat was toen we net wilden gaan eten en een overdekt bushokje zagen. Even weer de muziek en Hélène ging helemaal uit der dak op Mambo nr. 5 met der boterham in de hand. Toen we weer verder gingen was het droog. We reden nu richting het hoogste plaatsje van Estland, Otepaa, op een hoogte van 154meter. Hier worden in de winter veel wintersportenwedstrijden gehouden, zoals de Tartu Marathon. We weten het, de naam klopt niet en het zegt ons ook niks. Maar dat betekende dus dat het klimmen geblazen was, nou niet echt heel steil maar we gingen toch wel na een lang tijd weer eens omhoog. Dit leverde daarom ook uitzichten op wat heel mooi was. Hélène was helemaal in der sas want ze zei: 'ik ben gewoon een bergfietser, ik gewoon uitzichten nodig'.

Bij de toeristeninformatie in Otepaa gingen we nog maar even voor de zekerheid vragen of wel in het kasteel konden slapen. Maar de mevrouw wist ons te vertellen dat dat helaas alleen voor grote groepen was, nadat wij zelf ook nog even op internet hadden gekeken of dit echt waar was, bleek dit inderdaad zo te zijn. Dusja wat nu, en waar gaan we nu slapen? Om dit te overleggen waren we maar in een overdekt bushokje gaan zitten waar het lekker warm was, de regen kwam buiten met bakken uit de hemel. Maar goed, waar gaan we slapen? We hadden al de Estse Kronen gepint, omdat we ervan uitgingen dat we daar gingen slapen. En daarbij morgen zouden we waarschijnlijk in Letland zijn dus dan zouden we niks meer aan het geld hebben. Dus het geld moest op, was er nog iets anders waar we konden gaan slapen dan. Ja er waren twee campings maar dat kost niet zoveel geld. Er was ook nog wel een Guesthouse op de route met Restaurant, dit kwam goed uit want we wilden ook uit eten vanavond, want hier hadden we nog een tegoedbon van uit de schatkist. Dus de keuze was gemaakt we gingen naar het Guesthouse, een echt bed met echte handdoeken!

De regen was gestopt maar het was wel gelijk wat kouder geworden, dus voor de warmte hadden we maar onze regenjassen aangedaan. We reden langs skihellingen en een schansspringbaan en ook nog het biathlonstadion, wat Brian vooral heel leuk vond om te zien. Daarna ging de weg meer naar beneden dan boven, want ja je was al in het hoogste plaatsje geweest. We hadden helaas wel een afslag gemist, waardoor we op de grote weg verder reden, maar druk was het er niet. Brian was vandaag waarschijnlijk niet zo goed in vorm met navigeren.

Na 83km kwamen aan bij het Guesthouse en na het inchecken en onze fietsen in de schuur te hebben gezet gingen we naar de kamer. En dat is een hele mooie ruime kamer (voor onze begrippen), met handdoeken, TV, eigen douche en eigen toilet. Dus nu gaan we even lekker douchen en dan lekker uit eten, in het restaurant. Het regent buiten ondertussen ook heel hard dus maar goed dat we lekker binnen zitten.

Tot morgen!!!

p.s. Estisch is inderdaad een taal..

Pusi - Tartu 74km

Heey allemaal,

dachten we dat we geen last meer zouden hebben van de mugjes maar gistereavond waren ze toch weer aardig aangwezig. Dus we rond 21.00 gingen we de tent lekker in en hebben daar nog even gezellig gezeten. Een paar daagjes geleden (vlak voor Narva) waren we een duitse fietser tegengekomen en die moest nog 280km afleggen in 2dagen omdat zijn vrouw naar Helsinki zou komen. Na een blik op zijn site had hij maar liefst 175km op die dag gefietst! Hij had weer over ons geschreven in zijn blog en nu zijn we elkaars volgers;).

Vanochtend was het nog droog maar na een ontbijtje begon het toch te regenen, dus Hélène heeft zich maar weer even omgekleed in de WC en allebei de regenpakken aan. Die heel de ochtend aan zijn gebleven. O nee, dat is niet helemaal waar. Ze zijn misschien 10min uit geweest maar toen begon het toch weer te regenen. En niet zo een klein beetje ook, we besloten lekker thee te drinken in een bushokje want die zijn hier in overvloed dus dat is wel prettig. Toen we weer verder fietste ging het nog een beetje harder regenen en over de onverharde weg was dat niet echt prettig. Toen we even later de bocht in gingen kwamen we op een asfaltweg en dan gaat het toch best hard.

Het water uit de kraan smaakt hier nogal naar ijzer en dat vinden we niet zo heel lekker dus als het even kan slaan we water in bij de supermarkten. Zo vanochtend weer geprobeerd, toen Brian weer terug naar buiten kwam. Kwam er net een man aanlopen, zijn gebit wat niet zo heel prettig om naar te kijken. Maar hij wilde toch wel weten waar we naartoe gingen en waar we vandaan waren gefietst. Dus met handen en voeten duidelijk gemaakt waar we vandaan kwamen en waar we naar toe gingen, hoeveel kilometers is dat dan? Vroeg hij, dus dit hebben we maar op een briefje geschreven want ja de man in kwestie sprak alleen russisch en misschien een beetje estissch. Hij wist ons wel te vertellen dat hij wel is naar Polen was gereden maar van wel met de motor want dat vond hij beter (konden wij eruit wijs maken). Verder had hij nog een heel verhaal waar wij niks van begrepen maar na een beetje knikken en glimlachen wisten we zijn verhaal te stoppen en konden we weer verder fietsen. Nou het was best gezellig en weer is wat anders dan russisch gemompel dat we in de weg staan;).

Rond 12uur kregen we toch wel trek, we waren al aardig wat bushokjes voorbijgereden en hoopte eigenlijk op een restaurantje bij het volgende plaatsje. Maar daar was eigenlijk niks behalve een opgewarmde diepvriespizza bij de plaatselijke supermarkt. Nou dat kunnen wij beter met een soepje en boterham red je het ook prima. Maar ja, dan kom je ineens geen bushokjes meer tegen. Na 51km kwamen we uiteindelijk een oud ietwat lek bushokje tegen, maar niet getreurd de soep zou ons wel warmen. En toen we weer op de fiets stapten leek het zelfs droog te worden! Wat wel prettig is want je wordt toch best koud en nat in de regen.

In Tartu aangekomen zijn we even door het stadje heen gefietst en langs de eerste universiteit in Estland. Deze was gebouwd in 1632 en ook kwamen we langs een leuke fontijn, zie foto. Deze is van een kussend paar naar de legende schijnt het dat deze zijn versteend toen ze in de regen onder een paraplutje stonden en werden geraakt door de bliksem.

Daarna was het nog een kleine 7km naar de camping fietsen en kwamen zelfs de zon nog tevoorschijn en ging het weer flink waaien. Wat wel prettig was want zo kon de tent, regenpakken en schoenen lekker drogen.

Morgen gaan we hoogstwaarschijnlijk in een kasteel slapen (als prins en prinses;).

Toedeloe xx

Kuru - Pusi 84km

Ten eerste even een huishoudelijke mededeling er zijn weer foto's op Picasa gezet, de link staat links op onze 'startpagina'.



Vannacht werden we weer wakker van de regen, maar dan kijk je op je horloge en dan denk je: 'he lekker, warm in me slaapzak en ik hoef er voorlopig nog niet uit'. En dan als het een paar uur later ochtend is, is het gewoon droog en de zon schijnt. Wel was de wind weer flink aangetrokken, en die hadden we vooral in de ochtend in het gezicht. Onze bedjes lagen zo lekker dat we besloten om een half uurtje uit te slapen vandaag, want dat hadden we wel verdiend na gisteren. Ook lagen we pas laat in bed gisteren omdat onze Engelse buurman ons van de blog afhield. We waren samen met hem de enige op de camping dus dat is lekker rustig.



Uiteindelijk na het aankleden, wassen en ontbijten reden om iets voor half 10 de camping af, de eerste 5km kwamen we gelijk al drie andere campings tegen. Hoe bedoel je op een kluitje. We reden bijna verkeerd omdat een paar grappenmakers de bordjes van de route hadden verplaatst. Dit hadden we gisteren ook al een keer gezien en toen hadden we netjes de bordjes weer de goede richting ingezet. We schoten lekker op, want wat volgens de kaart een onverharde weg was bleek een nieuw geasfalteerde weg te zijn, en als het bos naast de weg dan ook nog eens de wind voor je tegen houdt fiets je heerlijk.



Bij de eerste de beste supermarkt stopten we om gelijk maar even boodschappen voor de hele dag te doen, wel zo makkelijk. Deze keer mocht Brian naar binnen voor de boodschappen omdat er op een paar hele oude mannetjes na het er niet echt gevaarlijk uitzag. Omdat het water hier uit de kraan wel te drinken is, maar het wordt niet aangeraden, proberen we zoveel mogelijk gewoon water in de supermarkt te kopen. Helaas maakte Brian nu dezelfde fout die Hélène een paar weken eerder had gemaakt, hij nam water met bubbels, en dit was echt helemaal niet lekker. Voor de rest was het aardig gelukt, alleen was er een paprika vergeten, dus moest Hélène nog maar even terug.



De lucht was ondertussen veranderd van blauw naar grijs/zwart en toen we bij de supermarkt wegreden begon het gelijk met dikke druppels te regenen. Snel naar de dichtsbijzijnd boom gesprint om ons regenpak aan te doen en daarna de stortregen in. Na 5 kilometer in de regen was het etenspauze en verscholen onder een bushokje probeerde we onze krentenbollen(jaja!) naar binnen te werken. O ja, ook nog een boodschappenfoutje van Brian, hij dacht dat hij een liter drinkyoghurt had gekocht maar het was gewone yoghurt, dus hadden we allebei een halve liter yoghurt bij de lunch. Toen we weer opstapten was de lucht opeens weer blauw en het was weer warm. De wind was een beetje gedraaid dat hij precies in onze rug zat en met een goed tempo reden we verdre.



Het duurde niet lang voordat we weer bij het Peipusmeer waren, een van de grootste binnenzeeen van Europa, en volgens de reisgids zouden we nu bij de mooie visserdorpjes komen. Maar het enige wat we door onze capuchon (het was ondertussen weer gaan regenen) zagen was een al armoede, houten niet onderhouden huisjes die op instorten stonden, dronken man over straat en de straat was door de regen een rivier geworden. Niet echt heel mooi dus. Na even een pauze te hebben gehouden bij het plaatstelijk openlucht theater, was de zon gaan schijnen en dat zou voor de rest van de dag zo blijven. We hadden allebei een niet al te beste dag, nadat we gisteren zo ver hadden gefietst. Hélène zei de hele dag door: 'ik wil zo graag in mijn slaapzak liggen en slapen' en Brian had vooral last van zere benen.



Dus we waren allebei heel blij dat we na 84km bij de camping aankwamen. Hier waren we ook weer de enige gasten, dus hebben het hele grote kampeerveld voor ons alleen met een heel mooi uitzicht op de binnenzee.

Tot morgen!

Narva - Kuru 124km

Heey allemaal,

Wat een heerlijke dag is het weer geweest, ondanks dat we aan het eind toch best wel een beetje moe waren;). Want 124km is toch best een eindje, wel merken we dat we het makkelijker doen. En dat het gewoon een beetje zo is van, ja vervelend maar gaan met die banaan des te eerder ben je op de camping. Als die er nog komt;) Maar dat lezen jullie straks allemaal wel ik zal beginnen bij het begin.

Vannacht had het toch flink geregend maar daar merken wij vrij weinig van in onze slaap. Meestal is het zo van: “hé het regent, regen is niet fijn om in te fietsen” en dan val je alweer in slaap. Dus toen we vanochtend wakker werden was het wel weer droog en de zon scheen zelfs een beetje. Af en toe wat wolkjes maar de korte broeken werden weer aangetrokken. Het eerste stuk zouden we over de snelweg gaan, dit gaat toch net iets sneller en we hadden het stuk route toch al gezien. Vandaag zouden we ook een beroemd nonnenklooster gaan bezoeken, dit lag iets van de route. Maar het was de bedoeling om er iets voor te kamperen dus het zou eigenlijk een kort dagje worden voor ons.
En alhoewel de wind weer behoorlijk aanwezig was en als je dan de dag daarvoor meewind heb en de volgende dag ga je weer terug, tja dan heb je tegenwind. Maar achter elkaar was het best te doen. Brian meestal voorop en als hij moeie benen krijgt draaien we het even om en dat gaat prima zo. Daarbij was het natuurlijk zondagochtend vandaag dus niet heel druk op de snelweg, ook merk je dat de mensen hier wel gewend zijn aan fietsers op de weg want de meeste halen je keurig met een flinke ruimte ertussen in. Ook merken we dat er ook echt wel aardige mensen zijn hier, sommige mensen steken dan ineens een duim uit het raam of gaan enthousiast zwaaien. Dat vinden wij altijd er leuk! Ook zag Brian een wielrenster die hij wel is in Nederland had gezien, zij zwaaide ook enthousiast.
Na 15km hielden we een korte pauze, daarna zouden we weer 15km fietsen en dan een koffiepauze houden. En dan na weer 15km zouden we in een plaatsje komen wat het einde van de snelweg betekende en hier zouden we boodschappen gaan doen. We waren wel een beetje vergeten dat het zondag was dus we waren een beetje bang dat de supermarkt dicht zou zijn. Maar hier zijn alle supermarkten gewoon heel de week open. Dit plaatsje Johvi, schijnt een plaatsje te zijn met heel veel armen mensen. En weer stonden we verbaasd van al die betonnen flats en dat daar mensen in konden wonen. Maar zo verbaasd als wij misschien zijn, kijken de mensen ook naar ons en worden we behoorlijk aangestaard.

We besloten om iets buiten de stad te gaan eten en daar kwamen we weer de twee Zwitsers tegen. Ze stonden voor de tweede keer op dezelfde camping en kwamen ze vandaag dus ook regelmatig tegen. Wie weten komen we ze morgen weer tegen;).

Na het eten besloten we toch maar de lange mouwe shirts uit te doen want het was ondertussen lekker warm geworden. We hadden weer een kwart litertje melk gekocht, maar deze was 10% vet, dit was dus niet zo een succes. Dus voorlopig was dit weer de laatste keer dat we melk kochten.

Vandaag hebben we weer in een nationaal park gefietst en eigenlijk wisten we beiden niet van Estland zoveel natuur had. En ondanks de onverharde wegen was het wel erg leuk fietsen, en het mooie weer werkt daar natuurlijk ook aan mee.
Na ongeveer 60km kwamen we bij de eerste mogelijkheid om te kamperen, het nonnenklooster was 8km verderop dus we zouden heen en weer fietsen. Maar eerst maar is kijken of het wat was, daar aangekomen is het vast ooit een hele leuke camping geweest. Het was een mooi grasveldje langs een watertje met kleine hutjes en picknickbankjes. Maar ja, er was geen hond te bekennen. Daarbij stond er een bord waarvan we denken dat het verboden toegang betekent. Dus dat was niks, maar niet getreurt misschien gaan we wel in het klooster slapen. Maar ja dit werd natuurlijk ook geen succes wel hadden we onderweg een bord gezien waar misschien wel wat was dus daar zouden we wel naar terug fietsen. Maar eerst naar het klooster!
Het klooster was zeker de moeite waard en ook de tuin eromheen was erg mooi. Het klooster van binnen was heel veel goud en portretten van heilige mensen. Er liepen ook wat nonnen rond, wat toch best leuk is om te zien.
Na hier even rondgekeken te hebben was het inmiddels 15.00uur en vonden we het wel lekker om vroeg op de camping te zijn. Dus we reden een stukje terug en volgden de bordjes. Maar hier aangekomen was er toch niks wat betekende dat we nog ruim 40km moesten fietsen. Dus wij flink doorgereden en onderweg besloten we nog maar wat water in te slaan voor het geval we gingen wildkamperen.
Op een bord hadden we al wel een camping zien staan, zullen we dan maar de route afsnijden? Maar toen zagen we ineens een bordje met een caravan erop, aan de route. Dus de beslissing was snel genomen daar gaan we naartoe slechts 4km. Bij de 'camping' aangekomen vroegen we om een plekje. Nee dat kon niet, was het antwoord. Pardon? Nee, alleen Caravans! Hélène deed nog wat wanhopige pogingen, maar de vrouw bleef volhouden. Dit was alleen voor caravans. Tja, dan baal je wel even zeker omdat we inmiddels al 107km hadden gefietst en de dichtsbijzijnde camping was nog 20km verder. Nou we proberen er heen te fietsen maar zoeken ondertussen wel naar een wildkampeerplekje. Het wildkampeerplekje is niet meer gelukt. Wel kwamen we nog eerder dan gedacht een camping tegen, waar ze zelfs een keukentje binnen hadden! Hier hebben we lekker gegeten want de tent stond net 5min toen het heel hard ging regenen, weer precies goed getimed;).

Net met een engelsman gepraat waardoor de blog iets later is, nu gaan we zo lekker naar bed. En ondanks het zoeken naar campings was het toch een hele leuke dag, nu is het trouwens ook weer droog wel al donker.

Toedeloe

Saka - Narva 85km

We hebben vandaag heel veel indrukken gekregen dat ik erg me best ga doen om het zo goed mogelijk neer te zetten. We hadden al ons toeristenboekje gelezen dat als je in het noord-oosten van Estland was het leek of je in een ander land was en dat hebben wij vandaag mogen ervaren. De mensen zien er Russisch uit en ook 90% van de bevolking spreekt alleen Russisch wat maakt dat ook de borden in het Ests en Russisch zijn.

Maar laat ik bij vanochtend beginnen. Gisterenavond was er een feest en met de muziek zijn we rond 10uur in slaap gevallen. Onze bedjes liggen zo lekker dat het best moeilijk is om er s'ochtends uit te komen, maar om half 8 ''haal je jezelf' er toch maar uit. Naast ons tentplekje was een uitzichttoren over zee en aangezien we het gisteren te druk hadden (met andere fietsvakantiegangers praten) gingen we vanochtend nog maar even kijken, wat een hele leuke foto opleverde. Daarna reden we iets na 9en weg met als doel vandaag Narva, aan de Russiche grens.

We reden de eerste kilometers vlak langs zee op een leisteen plateu en dit leverde wel mooie beelden op, want als er even geen bomen waren konden we de zee 50 meter onder ons zien liggen. De hoogste waterval van Estland was hier ook maar deze schijnt denken we alleen mooi te zijn als er veel water is, want het enige wat wij zagen was niet meer dat leek op een druppende kraan. Wel was er een hele bol uitgesleten door het water wat leuk was om te zien. Het weer was niet geweldig, vanochtend was de zon al snel verdwenen achter de wolken en we hadden na 10 dagen voor het eerst weer schoenen aan op de fiets, wat dan best wel vreemd zit. Ook had Hélène zelfs haar lange broek aangedaan, maar dit vond ze soms toch wel erg warm.

Nadat we een korte theepauze gehad hebben kwamen we op een onverharde weg terecht, de enige vandaag volgens het routeboekje, maar dit mocht je wel een echte noemen. Op sommige stukken waren de stenen zo groot dat we er amper konden fietsen. Onderweg kwamen we een collega tegen die op weg was naar Tallinn. Het was een oudere Duitse man die vanuit Hamburg naar de Noordkaap was gefietst en nu via Sint-Petersburg was teruggereden. Wij vertelde ook waar wij vandaan kwamen en wat we gingen doen en daar was hij ook heel enthousaist over. Hij blogde ook iedere dag dus even de adressen uitgewisseld en weer verder. Toen we bijna op het eind van de onverharde weg waar zat er een hond op de weg, zonder ketting. Dus Brian wilde al bijna terugkeren maar er was gelukkig een man bij. Voor de zekerheid even een steen gepakt en er langs gefietst.

Daarna kwamen we in de eerste grote plaats, Sillamae, een plaats die tot 1991 gebruikt werd voor het produceren van wapens en tot die tijd gesloten was voor buitenstaanders. Langs de lange weg door het midden van de plaats heen zagen we een man een beetje waggelig komen aanrijden en vlak naast ons kon hij z'n fiets niet meer houden en viel vol op zijn gezicht, maar hij had waarschijnlijk zoveel alchohol op dat hij daar weinig van voelde. In deze stad werden we echt door alles en iedereen aangestaard. Bij het nieuw gebouwde centrum deden we boodschappen maar Brian bleef toch maar even buiten voor de zekerheid, want vlak daarvoor waren er wat gasten aan het roepen en we wisten nou niet op dit uit vriendelijkheid was. Helaas begonnen het te regenen waardoor we in de regen langs de kant van de weg onze boterham met soepje moesten nuttigen.

De weg die we na het eten volgen is een weg langs graven, en niet een paar graven maar heel veel graven. En allemaal zijn ze heel goed onderhouden, overal lopen ook mensen, jong en oud, het tuintje te weiden. Elke keer dachten we van nu zal het wel over zijn maar dan was er weer een heel veld voor graven, erg indrukwekkend om te zien. Als we dan bij de snelweg komen waar we een stukje over heen moeten kunnen we kiezen, of direct naar Narva of via een omweg langs Narva-Joesuu een buitenverblijf met allemaal houten villa's. We hebben de tijd dus kiezen voor het tweede. We komen langs een boom waar allemaal linten aanhangen en wij dachten ooo dat zal wel een bijzondere boom zijn. Even later komt Brian erachter dat hij dat in het boekje had gelezen dat als je daaronder kust je eeuwig bij elkaar blijft, best vervelend dat we daar voor bij zijn gereden;). De houten villa's valleen een beetje tegen, maar gelukkig is er een supermarkt waar we avondeten kunnen halen, hebben we dat ook vast gedaan.

Daarna zijn we bij de Russiche grens, tenminste er zit nog een water tussen wat de grens is. De grens wordt gemarkeerd door de oranje balonnen in het water, ook varen er patrouilleboten en staan er uitkijktorens. In de Tweede Wereldoorlog is hier een beroemde slag tussen de Russen en de Duitsers geweest, en dit zien we in de vele monumenten en oorlogsgraven langs de kant van de weg. De oorlogsgraven zijn helaas niet meer onderhouden en we zien eigenlijk alleen verroeste of kapot geslagen kruizen, en een tank. Vervolgens komen we aan in de buitenwijken van Narva en we worden gelijk geconfroteerd met de armoede die hier heerst. We zien eerst wat oude vrouwtjes langs de kant van de weg bloemen proberen te verkopen en kort daarna zien we waar ze dan in wonen. Houten huizen, met kapotte ramen die niet groter zijn dan een blokthut. De buren zitten ernaast in een misschien nog erger krot en zo gaat het maar door, hele wijken vol houten krotten achter hekken waar mensen wonen wat je je gewoon niet kan voorstellen. Als we verder rijden komen we in een wat betere wijk waar de huizen van steen zijn maar niet onderhouden en de verf bladdert ervan af.

We houden even pauze bij de rivier de Narva die de grens vormt. De brug over de Narva vormt de grens. Aan allebei de kanten staat een groot kasteel (foto waar Hélène op staat is Russische kant). We denken eerst dat de mensen in de rij staan om het kasteel binnen te mogen, maar later blijkt het de grenscontrole te zijn. We besluiten hier niet langer te blijven en zette koers nar de camping die een paar kilometer bij Narva ligt. Onderweg zien we nieuwe winkelcentra's pal naast de ontelbare betonnenflats die het straatbeeld donimeren.

Even later zijn we op de camping en worden vrolijk begroet door een Rus, hij is heel trots dat hij uit Rusland komt want dat was ongeveer zijn eerste zin. Hij woont al 14 jaar in Estland en heeft het hier best naar zijn zin. We mogen kiezen met welke valuta we betalen Estse Kronen of Euro's, na even snel rekenen blijkt dat in Estse Kronen betalen ongeveer 7euro goedkoper is dus dat maar. We krijgen een heel groot veld tot onze beschikking waar we onze tent mogen opzetten en is een overdekt huis waar we eten kunnen maken, heerlijk toch?! O ja, we moeten nog wel even zeggen hoelaat we willen douchen.

Nu hebben we lekker spaghettie gegeten, al was de saus wat minder, en mogen over een half uur douchen;).

Tot morgen!

Vosu - Saka 105km

Heey allemaal,

nog even als reactie op reactie van een paar daagjes terug: "natuurlijk denkt Hélène nog wel is aan de kindjes van BonBon. Het is fijn om te horen dat ik nog niet ben vergeten!
=)
Vanochtend toen we wakker werden scheen het zonnetje alweer, heerlijk! Ondanks dat fijne zonnetje was het nog wel best fris, de wind die van zee komt (denken we) kan soms heel koud zijn. Maar toch trokken wij 'bikkels' onze korte broek aan. Nee hoor grapje, het is gewoon lekker korte broeken weer. We fietste de ochtend door een nationaal park wat erg leuk fietsen was.

Voordeel van Estland is dat ze bijna overal WiFi-area hebben, waardoor wij dus heel de dag door op de I-pod van Brian de reacties kunnen lezen of andere dingetjes kunnen opzoeken in de pauze's. Op de campings hebben ze ook regelmatig WiFi dus eigenlijk hebben we onze 'dongel' haast niet meer nodig. Maar het is wel prettig om deze achter de hand te hebben want de WiFi kwaliteit is niet altijd toppie.

Het fietsen ging heel de dag wel lekker, grappig is dat we op het moment op de track van Hélène haar ouders fietsen. Dus heel de dag is het van: "hier hebben ze ook gefietst, hier zijn ze verkeerd gereden of hier gingen ze boodschappen doen". Onderweg zien we nog steeds regelmatig ooievaars (hebben jullie die ook gezien?). En we hebben nog meer wild gezien vandaag, namelijk een eekhoorn en maar liefs 2 vosjes. Brian wilde alweer van zijn fiets springen om nog een keertje 'vossticks' te kunnen eten. Maar we hadden al een schnitzel voor vanavond;).

Tussen de middag hebben we lekker aan het strand zitten eten. Er zaten in het water heel veel zwanen, we hadden nog nooit zoveel zwanen bij elkaar gezien. Eerst zaten ze gewoon een beetje te dobberen maar op een gegeven moment gingen ze in optocht een stukje verder liggen. Wij hebben zelf geen duik genomen want daar is het toch wel een beetje te fris voor.

Toen we boodschappen gingen doen besloten we maar dat er een iemand buiten zou blijven bij de fietsen. Want we merken toch wel dat we in iets armer gebied komen en je weet het maar nooit. Dus Hélène ging vrolijk naar binnen en Brian bleef deze keer buiten staan. Maar in de supermarkt wilde het niet echt lukken, dus Hélène kwam alleen met brood, fruit, komkommer en koekjes. Dus ging Brian maar naar binnen of hij een avondmaaltijd bij elkaar kon sprokelen, dat lukte aardig. Hij kwam naar buiten met aardappelkroketjes, schnitzel, tomaatjes en water. Maar ja nu hadden we nog geen chocola, sap en toetje. Dus ging Hélène voor de tweede keer (derde keer in totaal) naar binnen. Nou nu hadden we wel alles dachten we, het is gewoon een stuk lastiger om alleen boodschappen te doen als je al ruim 2maanden samen naar binnen gaat.

Toen we 88km hadden gefietst konden we kiezen of we het laatste stuk over de snelweg gingen of voor een onverhard stuk zouden gaan. Bij het onverharde stuk stond dat het best pittig kon zijn maar wel leuk fietsen was. Dus kozen we voor het onverharde stuk, toen we begonnen aan het onverharde stuk was het een stijle heuvel omhoog. Wat eigenlijk alleen maar zand was, Hélène was er niet helemaal op voorbereid dus het lukte haar niet om in de zware versnelling naar boven te fietsen. Brian kwam echter wel fietsend boven, daarna was het weer even asfalt dus wij dachten nou als dat alles was, eitje! Maar dat was natuurlijk niet alles, want we hebben in de laatste kilometers toch nog alle mogelijke (lastige) onverharde wegen gehad die er zijn. Veel stenen, dan weer zand, kuilen, gras en grind. Desondanks waren we wel blij dat we deze route hadden gekozen want het was wel een erg leuk stukje Estland om te fietsen. Af en toe een huisje en een klein dorpje en we zagen zelfs bergen in de verte wat ook wel weer is leuk is om te zien.

Zoals wel eerder vermeld heeft Brian het niet zo op honden, nou vandaag kon Hélène zich heel goed vinden in dit gevoel. Bij die leuke (ietwat oude, vervallen) huisjes hebben ze eigenlijk overal een hond. En je hoort ze al blaffen voordat je ze ziet. Soms zijn het kleine hondjes, dan zijn het grote honden, lieve honden of de Waakhond! We kwamen de eerste langs en gelukkig ik zal jullie vast gerust stellen zaten ze allemaal achter een hek of aan een ketting. Maar Hélène had wel al in haar boekje gelezen dat je moet uitkijken voor loslopende honden. Dus ja, als je dan een hond hoort ga je gelijk kijken of hij vast zit of achter een hek. Maar we kwamen dus langs de eerste, een zwarte met scherpe tandjes en gemene oogjes. Brian zag al een beetje bleek want het leek even of hij niet vast zat. Maar goed wij dapper verder en de volgende nou dat was echt eng! (vond Hélène ook hoor, die zat toch wel een beetje te bibberen op haar fietsje) Deze hond zat wel aan een ketting (het waren er zelfs twee) maar die ene kon dus wel helemaal voor de bosjes half de weg (-grindpad) op. En die wegen zijn al niet zo breed. Dus Hélène maar weer voorop en daar gingen we. Blaffen, blaffen en trekken aan die ketting, je bent gewoon bang dattie zo sterk is dattie los springt. Maar gelukkig was dat niet zo en waren we blij dat we er voorbij waren. Maar toen kwam er nog de kleine hond en deze liep wel los. Maar gelukkig hield die het bij een beetje keffen en anders schop je die wel die lucht in;). Daarna (in een hondvrijezone) hebben we even een koekje genomen voor de schrik. En vroegen we ons werkelijk af: "waarom deze weg?"

Nog een kleine vier kilometer van de camping af was het onverhard en kwamen we een bord tegen met: "pas op voor deze mensen" krom lopend dus wij namen aan oude mensen (zie foto). Dan denk je hebben we niet genoeg beangstigend gehad (honden). Maar deze oude mensjes vielen reuze mee en zwaaide vrolijk terug naar ons, gelukkig;).

Nu zitten we lekker op de camping (wel veel kleren aan want het is fris) en hebben we lekker gegeten. Ook hebben we een praatje gemaakt met mede-fietsvakantiegangers zij kwamen ook van de Noordkaap en wisten nog niet waar ze nu naartoe gingen, misschien wel Griekenland. Ze fietsen door totdat het geld op is, tja zo kan het natuurlijk ook. En we spraken ook een Australische man hij was naar Nederland gevlogen en had daar een camper gekocht. Hij was ook naar de Noordkaap gereden en was nu hier, in Tallin was er wel ingebroken in zijn camper en hadden ze de laptop + camera meegenomen. Gelukkig hadden ze wel alle foto's op een schijfje staan. Maar natuurlijk is dat nog wel erg vervelend.

Nou dit was het verhaal weer voor vandaag, morgen fietsen we naar Narva. We hebben nog is een blik geworpen op de kaart en het blijkt dat we nog wel tijd hebben om een extra rondje te fietsen richting de Russische grens. We vinden het wel leuk om hier toch nog even van te ruiken.

Toedeloe

Tallinn - Vosu 100km

Allereerst het belangrijkste nieuws van de dag. De krant die ons een week geleden geintervieuwd heeft en daarna de krant zou opsturen heeft dat dus gedaan en ja hor we staan erin! En niet met een kleine foto nee bijna een derde van een pagina. En we staan zelfs op pagina nummer 3, dus als je de krant openslaat zie je ons, tenminste de mensen die de krant gekocht hebben. Wij vinden het echt helemaal geweldig, helaas is het wel in het Fins maar als we een keer de tijd hebben gaan we het proberen te vertalen. Een grotere foto staat als vorige blog gepubliceerd.

Zo dat is dus verteld en nu gaan verder met de normale blog. Vanochtend werden we voor het eerst wakker in Estland, best leuk. Na even wassen en ontbijten zaten voor 9en op de fiets. Toch best goed als je nagaat dat we al 4 dagen geen normale fietsdag gehad hebben. Maar vandaag was het weer zo ver en de benen kriebelden wel een beetje. De lucht was blauw maar de wind was best wel hard, en uit de verkeerde richting voor ons. De eerste 10km moesten we Tallinnn uit zien te komen, gelukkig hadden we de route die Hélène der ouders een maand eerder gereden in de GPS, dus dat was niet heel lastig. Na een paar flatten uit de Sovjet-tijd en een stukje snelweg (levensgevaarlijk maar kon even niet anders) waren we op de rustige landbouwweggetjes gekomen. Bij de eerste de beste supermarkt deden we gelijk maar even inkopen voor de hele dag want je weet nooit wat je tegenkomt. Het is hier absurd goedkoop want voor iets minder dan omgerekend 5euro konden we de hele dag en zelfs morgenochtend vooruit.

Hélène haar ouders hadden toen ze hier een maand geleden een schatkist langs de route verstopt die wij dan moesten gaan vinden. We hadden de coordinaten doorgekregen en kwamen nu erg dichtbij. In Uppsala toen ze op bezoek waren hadden we al foto's gezien van de omgeving en ook de GPS meldde dat we dichtbij waren. En even later zagen we een boom die we ook van de foto's herkende. Iets verder stond een auto geparkeerd en aangezien we nog een beetje bang zijn voor de Esten wilden we maar even wachten tot deze weg reed, want de boom waarin de schatkist verstopt was stond midden op een gemaaid graanveld. Maar de auto reed maar niet weg en even later kwamen er nog een paar auto's staan, allemaal met honden, het bleek een hondentraining te zijn of iets dergelijks. Dus bleef Brian maar bij de fietsen en ging Hélène het veld in om de schat de zoeken. Het schatkistje was aan een tak gebonden dus ze moest springen en trekken om hem eraf te trekken maar even later kwam ze triomfantelijk terug, wat zou erin zitten? De schat bestond uit allemaal leuke dingetjes, een geluksmagneet, een etentje, een tasje met briefjes van Leo, Rian, Edwin en Ruta en lieve babysokketjes voor onze babykleding verzameling! Heel erg bedankt voor de lieve briefjes en de leuke kado's!

Na deze leuke pauze moesten we toch verder. We reden door open graanvelden en de wind had hier vrij spel om ons midden in ons gezicht te blazen. Dus het was hard werken om uberhaupt een snelheid van 15km/p/u te halen. De keren dat we even geen wind hadden keken we naar elkaar van pff als we dit de hele dag hebben wordt het een lange dag, gelukkig was het niet de hele dag zo. Vlak voordat we de snelweg weer moesten oversteken zagen de eerste ooievaars van de vakantie, helaas stonden ze iets te ver weg om een goede foto te nemen. De zon verdween langzaam achter de wolken toen we wilden gaan eten dus zochten we een plekje uit de wind achter een steen (een gedenksteen zelfs). Tegen elkaar aangekropen(het was echt zo koud) aten we onze boterhammetjes met salami en weer hagelslag wat meegebracht was van thuis. Ook belde Hélène een tijdje met haar moeder wat altijd leuk is.

Een tijdje later stonden we voor een dillemma, de route ging over twee schiereilanden maar dan was de enige camping volgens de campinggids wel erg ver voor ons. In het routeboekje wat wij hadden stonden wel wat campings op de schiereilanden maar we hadden al gezien dat dit niet erg klopte. Dus wat moesten we nu doen, of de schiereilanden links laten liggen, de route afsnijden en naar de camping rijden of de schiereilanden rijden en hopen dat we ergens een camping konden vinden. We wisten het niet allebei wilden we wel heel graag op een camping slapen maar de route leek ons toch ook wel erg leuk. Dus was het kop of munt, kop voor de camping en munt voor de eilanden. Het werd kop dus direct naar de camping. Koppig kozen we toch maar voor de schiereilanden want we zouden hier toch niet snel terugkomen en we hadden de tijd, dan misschien maar geen camping vanavond. De keuze bleek gelijk de goede, want even later reden we langs een hele rustige weg langs de zee en genoten we van de uitzichten.

Bij het plaatsje tussen de schiereilanden in kochten we een lekker ijsje. We zaten er allebei wel doorheen en besloten het tweede schiereiland niet te doen en maar naar de camping te rijden wat nog een kleine 15km was. Het eerste stukje ging over een onverharde weg, wat soms gewoon een zandhoop was waar doorheen moest ploegen en dan weer een groot kuilenveld. De wegen die we tot dan toe gehad hadden waren goed te befietsen, zelfs een gravelweg. Maar deze was wel echt goed kijken waar je rijd, gelukkig waren er snel weer af en zaten we op de laatste weg naar de camping toe, een lange rechte weg van 8km. Nadat we nog even een energiereep hadden gegeten begonnen we aan de laatste 5km, maar wat voor dier rende er nu over de weg. Brian sprong van zijn fiets af, pakte zijn pijl en boog en vloog het beest, wat op een vos leek, achterna in de bosjes. Even later kwam hij triomfantelijk terug met zijn buit. Na alle nachtelijke jachtexpedities en alle vallen die hij de afgelopen tijd gezet had, maar waar nooit iets uitkwam, had hij nu eindelijk zijn eerste dier gevangen. Het kwam ook wel goed uit want we waren vlees voor vanavond vergeten.

Even later was de camping (bij zee), en nadat we ingecheckt waren was het al over 6en en hadden we 100km gefietst. Nadat we de tent hebben opgezet en heerlijk rijst, fishsticks en wokgroenten gegeten hebben gaan we weer lekker douchen. Straks misschien nog een wandeling over het strand en dan lekker slapen.

Tot morgen!

Voorpaginanieuws in Finland