zondag 31 oktober 2010

Peschiera - Guastalla 102km

Heey allemaal,

nog even een leuk verhaaltje van gisterenavond. Nou eigenlijk was het op dat moment niet zo heel leuk maar gelukkig viel het allemaal mee. Zoals jullie weten heeft Hélène een beetje wintertenen en die zijn nog steeds niet helemaal over. Dus had zij net in wisselbaden gezeten terwijl Brian de blog aan het typen was. Daarna lezen we altijd elkaars ‘blogs’ maar hij was niet goed geopend dus gooide Brian de dongel naar Hélène (nou is gooien niet Brian zijn sterkste punt of kan Hélène niet zo heel goed vangen of wel allebei) maar deze kwam dus in het warm water pannetje terecht. Ja slim “riep Hélène” de visten hem heel snel uit het pannetje en gooide hem terug naar Brian die hem ook weer op de grond liet vallen. Al met al leek het dus wel een glibberend visje. Maar Brian raapten hem op, droogde hem af en gelukkig voor jullie (ook voor ons) doet de dongel het nog en kunnen we dus gewoon de blog blijven schrijven.
Voor degenen die niet weten wat een dongel is, dit is het apparaatje waarmee we elke dag internet hebben en zo dus de blog kunnen plaatsen.

Vannacht zou de klok een uur achteruit gaan wat dus betekent dat je een uurtje langer kon blijven liggen. Maar wij hebben besloten om hier niet aan mee te doen. Want dan is het nog vroeger donker en dat vinden we maar niks dus ging de wekker jullie tijd voor ons dus half6 maar eigenlijk gewoon half7. En gingen we er onze tijd 7uur uit en vertrokken om half 9. Maar de officiële tijd is dus eigenlijk 6uur eruit en half8 weg. Maar wat merk je daarvan, niks toch? Het was wel even rekenen, hoelaat moeten we de wekker dan zetten en hoe zit dat nou precies met openingstijden van de winkels? Maar we zijn er vandaag prima uitgekomen en we hebben nog een voordeel gevonden (meer voor jullie) de blog is nu dus elke keer een uurtje eerder;).

Toen we de tent uitkwamen was het inmiddels even droog maar het had die nacht flink geregend en gewaaid. Stefan was al iets eerder druk in de weer want ja hij moest alles weer inpakken en wilde ons niet laten wachten. Daarbij moet hij toch nog een beetje wennen aan alles uit en weer praktisch inpakken (wat natuurlijk helemaal logisch is). Als we dus vragen of hij thee wil is het meestal nee want dan moet hij zijn beker gaan pakken, en ja ik weet even niet waar die nu is of onderin me tas.

Na het uitchecken bij de camping die vandaag om tien uur zou sluiten gingen we op pad. Het was nog droog maar later ging het toch wat regenen dus kwamen de regenpakken weer uit de tassen tevoorschijn. Gelukkig regende het niet heel hard en was het ook niet overdreven koud. Daarbij hadden we weer genoeg te kletsen op de fiets en was het overwegend vlak waardoor we best aardig vooruitkwamen. En pauze deden we onder een afdakje in een dorpje en we fietsten weer verder.

Als het regent is het altijd een beetje lastiger om plekjes te zoeken om te stoppen. Maar vandaag kwamen we toch wel een heel grappig plekje tegen en nog precies op tijd ook. We kwamen namelijk langs een partytent die helemaal leeg stond, dus zaten wij prima droog en uit de wind met een boterhammetje.

We moeten toch maar weer is een supermarkt opzoeken en we hadden er gisteren op gegokt dat er vast wel ergens een supermarkt open zou zijn op zondag. Morgen is het namelijk Allerheiligen en is alles wel echt dicht dus moesten we aardig wat inslaan. Dus bij een grote plaats gingen we opzoek naar een supermarkt we fietsen een stuk de stad in en kwamen al snel bij een supermarkt maar ja dicht. Toch maar verder zoeken en gelukkig was de volgende wel open Brian zei nog als er een dicht is is de rest meestal ook dicht maar dit viel toch weer mee. Omdat Stefan vegetarisch is en dus niet met ons mee-eet gingen we dus maar gewoon de supermarkt in met 2winkelwagentjes (wel zo makkelijk). In de supermarkt kwam er een Italiaan naar ons toe en vroeg waar we vandaan kwamen. Holland, nou dat vond hij wel wat. Zijn Engels was niet denderend en meestal praten hij dus in het Italiaans waar wij vrij weinig van begrepen. Later begon hij nog een verhaal tegen Hélène over dat het morgen Allerheiligen was en dat hij dus vrij zou zijn maar dat dit niet in Nederland was. Ow oké, zei Hélène en glimlachten wat en toen was hij weer weg.

Nadat we verder onze boodschappen hadden ingeslagen en buiten kwamen was het zowaar droog! Dat is toch wel erg fijn. Ook moesten we een stukje zonder route van de ene naar de andere fietsroute dus moesten we over een iets grotere weg hier hadden we allemaal niet heel veel zin in. Maar het bleek reuze mee te vallen met de drukte en daarbij was deze weg supervlak en hadden we de wind vol in de rug waardoor we echt vooruit vlogen.

In de middag was het zoals ik al eerder zei droog maar later begon het af en toe toch weer wat te regenen maar niet heel hard dus waren de regenpakken niet echt nodig. We kwamen weer op de fietsroute en reden door dorpjes en landweggentjes. Zo mooi als het twee dagen geleden, daar is nu weinig van over. Eigenlijk is het een beetje saai en als het dan ook nog zulk druilerig weer is, is er nog minder te zien.

We hadden bedacht om vandaag in een jeugdherberg/hostel te slapen en dan zouden we rond de 90km moeten fietsen het is iets meer geworden omdat we toch aardig moesten zoeken naar het hostel. Eerst klopten de route niet helemaal dus moesten we een extra rondje fietsen om de brug over te kunnen (de Po) maar toen we in het dorpje kwamen stond er al gelijk een bord met aangegeven het Hostel dus dat viel reuze mee (dachten we). Maar toen we de bordje volgden kwamen niet bij een hostel uit. Maar na zoeken en rondjes rijden hadden we het dan gevonden, maar ja hartstikke dicht! En niemand te bekennen. Inmiddels begon het ook weer te regenen en hadden we het wel effe gehad. Maar we besloten om het even te vragen bij een dichtbijgelegen restaurant. De man zei eerst dat het dicht was maar toen we vroegen of er niet wat mogelijk was ging hij toch even bellen. Toen moesten we 5min wachten want de man zou weer terug bellen. Toen hij terugbelde werd duidelijk dat het kon maar dat we nog 5min moesten wachten zodat de man met sleutel zou komen. Dit werd een kwartier maar de man kwam, met sleutel. Een grote kamer met vier bedden, een tafel en badkamer. Niet superschoon, maarrrrr: Gratis! Nee het was dicht dus we hoefden niet te betalen van de beste man. Nou dat is toch wel bijzonder.

Nu hebben we lekker eten gemaakt en kruipen straks onder de dikke dekens want er is geen verwarming.

Ciao!

zaterdag 30 oktober 2010

Montagnana - Peschiera 87km


Een nieuwe dag en toen we vanochtend vroeg uit het raam keken scheen de zon nog niet maar de hemel was al weer aardig blauw. In de gezamenlijke kamer van het hostel hebben ontbeten en daar ontmoeten we ook de enige andere gast in het hostel en dat was toevallig ook een fietsende Nederlander. Het was dus wel even leuk om al aan je ontbijt wat ervaringen uit te wisselen. Hij was nu drie weken onderweg en zou naar Rome fietsen en terug waar hij in totaal drie maanden de tijd voor had. Daarna de spulletjes in de tassen de fietsen van stal halen en toen moesten we nog even wachten voordat het hek van het hostel openging, half 9 namelijk.

Vandaag zouden we naar Verona fietsen, Stefan ontmoeten en dan verder met z’n drieen, waar naartoe zouden we nog wel zien. Het was al veel warmer dan gisteren dus de jassen ging snel uit en de wind stond in de rug dus we gingen lekker snel vooruit. Dit was maar goed ook want er was niet veel te zien. Dit hadden we al in het boekje gelezen, dat er geen goede fietswegen naar en van Verona zijn en dat de route daarom noodgedwongen over wat drukkere wegen ging. En dat was te merken, want zelfs de polderweggetjes waar we op reden waren druk. Dus dan maar achter elkaar en de muziek aan. Al met al schoot het zo wel lekker op en waren we om 12uur in Verona met al meer dan 55km op de teller.

We hadden met Stefan afgesproken om elkaar te ontmoeten op de Piazza Bra, het plein voor de beroemde arena van Verona. Dus wij reden het plein op, reden naar links, naar rechts maar nergens zagen we hem. ‘Hoe moeilijk kan het nou zijn om hem te vinden’ zei Brian nog tegen Hélène. Waarop Hélène zei: ‘ja ik weet niet naar wat voor kleuren ik moet zoeken’. ‘Nou gewoon naar een fiets met heel veel tassen eraan’. En dat was nog niet gezegd of Hélène zag hem aan komen fietsen. Het blijft altijd leuk om dan midden op een plein in Verona een vriend te ontmoeten op een vakantiefiets, die je in geen vier maanden gezien. We hadden elkaar natuurlijk heel veel te vertellen en eerst deden we dat staand op de fiets maar daarna toch maar met een boterhammetje erbij want we hadden aardig honger gekregen. Nadat we besloten hadden om verder (voor Stefan terug) te fietsen naar de camping waar Stefan die nacht had gestaan gingen we nog even langs bij de arena. Vergeleken met het Colosseum was de arena een kleintje dus besloten we deze maar niet te bezoeken en maar in Rome te gaan kijken. Na nog een kasteeltje, een oude brug over het water en een oude kerk waren we Verona al weer uit en reden we op de iets rustigere wegen.

We wilden natuurlijk zoveel mogelijk naast elkaar fietsen maar dat vonden de Italiaanse meneertjes en mevrouwtjes niet zo heel fijn dus kregen we vaak het getoeter om onze oren gepaard met de boze blikken. Voor Stefan was dit geheel nieuw want ja als je in je eentje fiets kan je niet naast elkaar rijden. Zowaar moesten we ook weer een paar heuveltjes op en af, dwars de wijngaarden. Samen met Stefans vermakelijke verhalen over zijn tocht door/over de Alpen waren we zo alweer bij de camping. De camping is gelegen aan het Lago di Garda, een heel groot mooi gletsjer meer. En alles hier is ingesteld op de toeristen. Toen we het plaatsje Peschiera inreden had je zelfs bepaalde overnachtingszones die je kon/moest volgen naar je hotel/camping. Wij wisten al waar we moesten wezen omdat Stefan er gisteren al geweest was dus we reden zo naar de camping, die pal naast het meer lag. Ook de camping was helemaal ingesteld op heel veel toeristen, je kon kiezen waar je in wilden slapen: een camper, caravan, stacaravan, hutje, bungalow, mobilehome en ik zal er nog wel een paar vergeten zijn. Maar wij kozen lekker voor ons tentje, en we hadden er ook nog even een tafel bijgepakt.

Nu even eten maken, eten, douchen en dan de tent lekker in. Ze geven voor de komende drie dagen niet zo heel goed weer op dus maar duimen dat dat uitblijft.

Groetjes van ons drieen!

vrijdag 29 oktober 2010

Venetie - Montagnana 92km

Heey allemaal,

na weer een lekkere nacht in de tent, was het opstaan wel een beetje lastig. Dit vooral omdat het gewoon nog hartstikke donker was! Maar als je er eenmaal uit ben en het ook al vrij snel weer licht wordt gaat het al een stukje beter. En het was een strakblauwe hemel dus het zou super weer worden vandaag en we hadden ook weer een fietsroute dus het kon eigenlijk allemaal niet beter. Eerst moesten we nog wel door steden op de route komen wat zelfs betekende dat we een stukje (soort van) snelweg moesten fietsen. Maar het gaat inmiddels zo soepel allemaal dat we dit zo weer achter de rug hadden.
In het boekje stond al dat het meer een cultuur route was als natuur, maar dat is zeker heel leuk! Langs het kanaal waar we fietsten stonden allemaal oude Villa’s van rijke handelaren deze waren stuk voor stuk erg mooi om te zien.
En de koffiepauze kan zomaar lekker op een bankje in het zonnetje, heerlijk! We hebben besloten om de pestcompetitie weer is op te pakken de stand is nu: 84-103 voor Hélène.

En voor het eerst sinds tijden fietsen we dus ook weer op fiets/wandelpaden op sommige stukken is het een drukte van jewelste met andere fietsers, wandelaars en hardlopers maar dat vinden wij helemaal niet erg. De meesten halen we dan ook zo weer in waarop een man naar ons roept: “snel, snel” Ja inderdaad;). Ook word er een duim naar ons opgestoken en vriendelijk geglimlacht. Dat is nog is wat anders dan die toeterende Italianen in de auto.

Het boterhammetje eten we lekker op een vlondertje langs het kanaal we hebben nog steeds alleen maar vlak gefietst. Maar na de pauze gaan we een stukje weg van het kanaal en moeten we toch een stukje klimmen. Maar we kunnen alleen maar genieten van het prachtige landschap dat dit met zich meebrengt en zelfs Brian kan nu zeggen dat Italië toch ook wel erg leuk is!

We fietsen weer verder en hebben het hoogste punt alweer gehad (slechts 48 meter) en stoppen we voor een M&M-pauze bij een oude stadsmuur van Este en daar maakte Hélène een foto van de fietsen met op de achtergrond de stadsmuur.

Vannacht willen we overnachten in het Montagnana aangezien er geen camping is die open is zoeken we dus een plekje binnen op. Best wel jammer met dit mooie weer maar ja niks aan te doen. We hebben in het routeboekje gezien dat hier een hostel is waar je voor een mooie prijsje kan slapen. Het prijsje is niet zo heel erg mooi als we hadden verwacht maar goed daar komen we wel weer overheen.
Montagnana blijkt een heel leuk stadje te zijn als we hier door heen fietsen. De stadsmuur blijkt ook de mooiste intact gebleven stadsmuur van Italië te zijn en dat is toch best wel grappig om te zien.
Bij de toeristeninformatie vragen we even of zij misschien waar dit (goedkope) Hostel dan is en zo komen we bij de goede terecht. Nog even boodschapjes gehaald en lekker gegeten. In de openbare ruimte konden we met ons eigen kookstelletje eten maken dus dat is wel zo prettig.
Morgen komen we in Verona aan en het is zeker de bedoeling om hier een kijkje te nemen. Hier ontmoeten we Stefan ook want die zit nu bij het Gardameer (niet zo heel ver weg dus). Stefan is in 3dagen de Alpen over gefietst en had een gemiddelde afstand van 110km per dag. Het was wel heel grappig want de eerste sms was iets van: “slapen in de tent is ijskoud!” De tweede dag had hij weer een camping, had hij 100km gefietst en was boven de 1400meter gekomen. De derde dag kregen wij om acht uur een sms met de mededeling dat hij nog geen slaapplaats had maar dat dit wel goed zou komen, een half uur later had hij een kamer: “een bed, TV en douche wat een luxe!”

We vinden het erg gezellig om vanaf morgen dus een tijdje met zijn drieën te fietsen!

Ciao!

donderdag 28 oktober 2010

Rustdag Venetie 17km


Hallo allemaal,

Wat een luxe was het vandaag weer voor ons, want we hadden na 3 dagen fietsen alweer een rustdag en ditmaal om Venetie te bekijken. Vanochtend hebben we even wat langer in bed gelegen en hebben daarna in de bijna zon ontbeten. Hij was er eigenlijk pas toen we elkaar klaar waren. Daarna zou je verwachten dat we de fietsen gingen schoonmaken en wassen maar deze keer niet. De fietsen waren nog wel redelijk schoon en we hadden eigenlijk geen was. Dus nadat we even wat broodjes voor tussen de middag bij de supermarkt hadden gehaald reden we om 10 uur al weg naar Venetie, een kleine 10km verderop. De weg ernaartoe was niet de leukste want het was bijna een snelweg waarop we reden, maar dat kon niet anders want er zijn simpelweg geen andere wegen ernaartoe. We hielden ons daarom goed aan de kant en de meeste automobilisten gaven ons toch wel een beetje ruimte. Eenmaal bij de brug naar Venetie toe aangekomen konden we daar gelukkig wel op een soort fiets wandelpad rijden. In ons fietsboekje stond: ‘ervaar het mystieke gevoel als je de ponte liberatad oprijdt naar Venetie’. Nou dat ervoeren wij helemaal niet, de weg was slecht, naast ons raasde de autoweg en een baan verder scheurde de trein langs. Maargoed dit was maar voor even want even later stonden we voor de bruggen die naar Venetie leiden en daar konden we niet met de fiets op, dus moesten we ze parkeren samen bij de talloze scooters die er gestald stonden. Was wel een grappig gezicht, 2 fietsen tussen tientallen scooters. Zo en nu konden we op pad.

We waren nog niet de eerste brug van vandaag over of je was al in een hele andere wereld. Overal smalle straatjes, bruggetjes en waterweggetjes met daarin de gondels en boten. We liepen op goed geluk maar door de stad heen maar nadat we in een doodlopend steegje vast zaten en weer helemaal terug moesten lopen , besloten maar een reisboekje van Venetie te gaan kopen met wandelroutes erin. En dit bleek een hele goede aankoop, want we konden nu zien waar we waren, wat het ‘mooiste’ en ‘leukste’ was om te zien en hoe we daar moesten komen. Dus heel actief begonnen aan wandeling 1, die zou eindigen bij de Sant Rocco kerk, een mooie kerk met hele mooie schilderingen op het plafond. Daarna was wandelroute 2 aan de beurt die ons bij het San Marco plein zou brengen, toch wel het hart van de stad. Onderweg aten we aan het Canal Grande, het grote slingerde kanaal dat door Venetie loopt, onze broodjes op. Daarna wilde we graag verder met een echte Venetiaanse gondel, Hélène ging even vragen hoe duur het was. Maar toen ze hoorde dat een uur ‘gondelen’ maar liefst 100euro zou kosten bedankte ze vriendelijk, we zouden wel gaan lopen.

Daarna liepen we verder over de Ponte Rialto, een brug over het Canal Grande die de linker en rechteroever met elkaar verbinden. Aan de overkant kwamen we ook de toeristen tegen die we de hele ochtend eigenlijk een beetje gemist hadden toen we door de kleine straatjes liepen waar eigenlijk alleen maar de plaatselijke bevolking te zien was. En toen we op het San Marco plein waren we aangekomen leek iedereen zich daar verzameld te hebben. We wilden de bijbehorende basiliek bekijken maar dat moesten we wel om de beurt doen, want je mocht niet naar binnen met een rugzak, die kon je afgeven. Maar met een laptop erin wilde we dat niet doen, dus dan maar een voor een. Nu waren we aan het eind van de stad gekomen, waar alle veerboten lagen. We wandelden de boulevard af en aten een echte Italiaans ijsje, wat erg lekker was.Met wandelroute 5 en 7 liepen we uiteindelijk terug naar de fietsen. Nummer 5 bracht ons weer door hele smalle steegjes waar geen mens te zien. En nummer 7 liep door de winkelstraat van Venetie dus daar was het weer erg druk. Er was zoveel te zien dat we soms gewoon langs dingen heen liepen en dan even later erachter kwamen, oo daar stond nog een kerk die in het boekje vermeld staat.

Het was al 4uur toen we bij de fietsen aankwamen, en we kwamen erachter dat we deze reis nog nooit zo lang een stad hadden bekeken als deze. We vonden het beide heel erg leuk. De smalle steegjes, de watertjes, de gondels, de bruggetjes en de sfeer die er hangt hebben we erg van genoten en daarbij was het heerlijk weer. Het enige wat we kunnen opmerken is wel dat veel gebouwen, zowel huizen als kerken in een slechte staat verkeren.
De terugweg ging een stuk makkelijker dan de heenweg en we waren eigenlijk zo bij de tent met boodschappen voor een lekker avondeten, aardappels met een cordon blue en sla. De tempratuur is alweer aardig afgekoeld dus ik denk niet dat we al te lang buiten blijven zitten. En morgen moeten we ook weer verder naar onze volgende halte: Verona.

Groetjes van ons!













woensdag 27 oktober 2010

San Michele - Venetie 100km

Heey allemaal,

na lekker geslapen te hebben in het ietwat kleine bedje en een ontbijt op bed (er zat geen ontbijt bij)
hadden we er weer zin in. En het goede nieuws was dat de lucht haast helemaal blauw was! Maar toen we buiten kwamen merkten we dat de zon overal scheen, behalve waar wij fietsten. Later kwam deze wel goed achter de wolken vandaan en hebben we dus een heerlijk weertje gehad. Het waaide best flink, maar in ons voordeel want we hadden het windje in de rug.
Omdat we nog geen fietsroute hebben moeten we best veel over wat drukke wegen en omdat de kaart soms niet helemaal klopt komen we na een onverhard weggentje in bij een doodlopend graspaadje. We gaan nog even kijken of we niet over het dijkje kunnen en dan misschien toevallig uitkomen waar we moeten zijn, maar die blijk toch niet zo te zijn dus fietsen we weer terug.
Na dertig kilometer besluiten we toch maar gewoon in de graskant te gaan zitten want er zijn simpelweg gewoon geen bankje te vinden hier. En om nou ergens binnen te gaan zitten als de zon schijnt vinden we ook een beetje zonde. Als Hélène het keteltje vult met water voor de thee vergeet ze de dop van de fles water dicht te draaien waardoor Brian een koude douche krijgt. Gelukkig kunnen we er best een beetje om lachen en Brian verbaast zich vooral om Hélène haar onhandigheid.
We fietsen verder over een dijkje als Hélène ineens een vlinder ziet liggen, ze besluit hem op te rapen om hem in haar boekje te kunnen plakken. Dus stopt ze hem in haar stuurtas en word de vlinder meegenomen. Maar ja, als blijkt dat de vlinder nog leeft vind Hélène dit toch een beetje zielig en laat ze hem weer vrij in het gras. Ik weet niet of jullie het kunnen zien op de foto maar het was wel een erg mooi vlindertje.
Tijdens de lunch zitten we lekker in het zonnetje en genieten we dus ook van dit heerlijke weer. Met
een lekker broodje salami. Als we weer verder moeten hebben we niet zo heel veel zin, dit komt vooral omdat we veel achter elkaar moeten fietsen. Dit is omdat we geen fietsroute hebben en dus over de drukkere wegen moeten. Maar de zon schijnt dus eigenlijk vinden we dat we helemaal niet mogen klagen, vol goede moed gaan we weer verder. Als we ’s middags in een stadje komen besluiten we een supermark op te zoeken voor de boodschappen. Maar als we deze eenmaal gevonden hebben is deze gesloten. Om twee uur ’s middags, tja dat waren we even vergeten hier gaan dus alle winkels dicht tussen de middag. Siesta waarschijnlijk, wij weten vinden dit maar een beetje vreemd en vooral erg lastig. Gelukkig komen we in nog wel wat plaatsjes dus zullen we het daar moeten proberen later in de middag.

We fietsen, verder en verder we gaan werkelijk als een trein! Windje in de rug grotendeels vlak best een vreemde ervaring als het zo makkelijk gaat. In het volgende plaatsje vrezen we even dat de supermarkt niet meer gaat lukken. De meeste winkels zijn om half vier nog steeds dicht maar we zien een bord met supermarkt aangegeven en als we hier naar toe fietsen is deze (gelukkig) nog open ook. Dus kopen we de boodschapjes en is het nog maar een klein stukje naar de camping toe. Yeah, weer een camping! Dit is de eerste camping in Italie en we hebben wel weer erg veel zin om in de tent te slapen, ook al is deze nog een beetje nat het is nog vroeg (half5) dus als we geluk hebben is die vanavond droog. We eten soep, tortellini’s met salade en een lekkere vruchtenyoghurt als toetje. Nu is het al donker maar zitten we lekker buiten het word al wat frisjes maar met een kopje thee warmen we vast lekker op en anders kruipen we gewoon lekker de tent in.

Morgen naar Venetie!
Ciao!

dinsdag 26 oktober 2010

Ajdovscina - San Michele 99km

Het was niet de bedoeling om de marathon als reactie-stimulans te lopen, maar dat is het wel geworden. Niet erg hor, want we vinden het heel erg leuk om te lezen.

Iedereen zal zich wel afvragen hoe het vandaag met Brian ging? Nou in ieder geval beter dan gisteren. Vanochtend werden we wakker in best wel luxe hotelbed dus bleven nog maar een kwartiertje langer liggen. Buiten bleek de regen nog niet gestopt te zijn en de wind was ook nog niet gaan liggen. De motivatie om op de fiets te stappen was laten we zeggen erg laag. Maar eerst konden we nog lekker van een ontbijtbuffet genieten, het eerste deze reis. We hadden de keuze uit broodjes, worstjes, vleeswaren, jam, pasta, croissants en muesli. Het was allemaal heel erg lekker. Alleen het fruit niet, de bananen waren bruin en de appels hadden ze precies naar buiten gelegd met welke kant nog niet rot was, dus maar geen fruitje vandaag. Boven de fietskleren aangetrokken en de fietsen van stal gehaald en toen stonden we buiten en daar was het… koud, windig en nat. We hadden gelukkig wel de wind overwegend mee maar dat nam niet weg dat we soms door van die vlagen opzij werden geworpen. We zaten nog maar net op de fiets of we kwamen een bord tegen dat de wind 106/km/p/u waaide en dat de pas, waar wij gisteren overheen waren gekomen, gesloten was voor auto’s met een aanhanger en vrachtwagens.

Twintig kilometer later bij de koffiepauze was alles anders. De regenpakken waren inmiddels uit, Brian hield zijn regenpak zelfs toen het al droog was nog maar even aan tot de pauze anders moest hij twee keer op en afstappen, toch niet zijn sterkste kant in deze dagen. En de wind was bijna helemaal weg, raar maar waar. Toen we bezig waren met het zetten van thee kwam er een Sloveense vrouw met haar twee kinderen een praatje met ons maken. De kinderen, 5 en 7 jaar, waren heel erg geïnteresseerd in ons, waar we dan vandaan kwamen, hoeveel we fietsen op een dag, waar we sliepen en wat we nu gingen eten. De vrouw vertaalde alle vragen en antwoorden voor de kids en elke keer keken ze weer even naar de fietsen en vroegen ze weer iets. Nadat ze ons succes hadden gewenst en weggingen, kwamen ze een paar minuten later weer terug om te vragen of we misschien vannacht bij hun wilde overnachten. Een erg vriendelijk aanbod maar we hadden nog maar 20km gefietst en we moesten toch echt verder. We hoorde van Stefan dat hij ook inmiddels was aangekomen met de trein en aan zijn tocht naar Verona begonnen was waar we elkaar ontmoeten.

Een paar kilometer na de pauze was het dan zover, we kwamen aan in Italie, ons elfde fietsland!! De grensovergang was heel lastig te vinden en het bleek maar een heel klein fietspaadje te zijn en er was helaas nergens een bord te bekennen waar we mee op de foto konden. Dus als vervanging is Hélène vanmiddag maar met de Italiaanse vlag op de foto gegaan. Als lunch besluiten maar eens de lokale gerechten te proberen, een lekkere pizza! Het restaurant waar we waren, was een echt Italiaans familierestaurant want de hele familie was aanwezig, zus bediende, moeder kookte, broer bakte pizza’s, andere zus gaf midden in het restaurant haar kind te eten en vader liep een beetje rond. Erg grappig om allemaal te zien, en ze zijn heel erg vriendelijk want toen we weggingen riepen ze bijna in koor: ‘Ciao’. Italie blijkt in dit deel ook vlak te zijn, dus schieten we erg op en besluiten we dat we in twee dagen naar Venetie gaan fietsen in plaats van de drie dagen die we dachten erover te doen.

Dus er moest na de middag nog wel even wat weggetrapt worden. Maar dit was beslist geen straf, want het was weer eens lekker vlak (dat is wel eens lekker als je lang in de bergen gefietst heb) en telkens als we naar rechts keken zagen we de besneeuwde Alpen liggen in de zon, wij hadden helaas de hele dag bewolking maar het was een ontzettend mooi gezicht om van die grote witte reuzen te zien baadde in de zon. Ook heeft de regenval van gisteren hier aardig huis gehouden, want op een gegeven moment kwamen we een bord tegen, ‘verboden in te rijden, want het is overstroomd’. Maar verboden in te rijden, vinden wij gelden voor auto’s dus wij erlangs. En ja hor, even later was er een heel voetbalveld met clubhuis overstroomd. De weg was trouwens nog prima te berijden Een paar kilometer voor het plaatsje waar willen overnachten gaan we boodschappen doen. En daar werden we aangesproken door een club huisvrouwen waar we vandaag kwamen, en waar we naartoe gingen. Toen we opgeschreven hoeveel kilometer we al gefietst hadden, zuchtte ze allemaal diep. Het is wel grappig dat ze alleen maar Italiaans blijven praten tegen ons, terwijl wij er vrij weinig van verstaan.

Daarna was de enigste taak nog om een hotel, pension of camping te vinden. Camping viel sowieso af want die zijn er hier niet. En pension hadden we ook nog niet gezien, dus moest het maar weer een hotel worden, niet ons eerste keus maar wel even onvermijdelijk. Dus op zoek naar een hotel, hotel 1 was veel te duur. Hotel 2 was iets goedkoper maar vonden we toch nog wel te duur. Dus reden we verder maar even verder reden we het plaatsje uit en de eerste paar kilometers zou er ook niks meer komen. Terug naar hotel 2, de man was zo aardig om ons een ruime eenpersoonskamer te verhuren en dat scheelde ook nog eens in prijs.

Het was ondertussen toch al 5uur, dus nog even een boterhammetje gegeten en dan douchen nog even lezen en dan naar bed. Morgen waarschijnlijk best wel weer een lange dag maar dan zijn we wel al in Venetie!

Groetjes van ons..

maandag 25 oktober 2010

Ljubljana - Ajdovscina 76km

Heey allemaal,

heel erg bedankt voor alle felicitaties. Dat geeft het toch wel een extra flair!
Nadat we gisteren op de camping waren aangekomen begon het langzaam te druppelen. En rond etenstijd regende het echt hard. Maar wij hadden een afdakje opgezocht met een picknicktafel, waar we heerlijk droog konden zitten en eten konden maken. Daarna kropen we de tent in, wat voor Brian toch wat minder gemakkelijk ging dan normaal. Maar het is hem toch gelukt en hij was blij dat hij lekker lag. helaas heeft Brian wel heel veel uren van de klok voorbij zien komen. Maar toch aardig uitgerust. En helaas was het niet meer echt gestopt met regenen dus moesten we in de regen opbreken. En hebben we de tent samen afgebroken, want Brian kan zijn benen niet zo makkelijk buigen dan normaal. En omdat Brian de tent meestal alleen doet (hij heeft zo zijn eigen maniertjes) moest het nu samen natuurlijk wel op precies op dezelfde manier gebeuren. Dus met instructie werd de tent opgevouwen en in de zak gedaan. Bij Hélène komt nu toch echt de vraag boven: "hoe ga jij vandaag fietsen?" Nee maar dat moet allemaal wel lukken, ik hoef toch niet te bukken zegt Brian dan.

Ook op de fiets komen kost erg veel moeite, Brian kan niet staan op de pedalen (iets wat hij vaak en graag doet) en ook aanzeten na een stoplicht kost erg veel moeite. Dus iets langzamer dan normaal banen we onszelf een weg door de stad heen. En komen we nog op punten waar Brian die dag daarvoor nog heeft gelopen. De regen valt nog mee het is meer een beetje miezer en niet heel erg hinderlijk. Na 20km drinken we een kopje thee in een bushokje en zijn we ook zo goed als de stad uit. Fietsen we door heuvelachtig gebied met mooie herfstkleuren hier hebben we ook de enige foto van vandaag gemaakt.
Nadat Brian met veel moeite weer op de fiets klimt (met hulp van Hélène) kunnen we weer verder. Maar het gaat toch iets harder regenen en omdat we geen fietsroute hebben in Slovenie moeten we even goed bekijken hoe we nu gaan fietsen. Naar Postonja (hier zijn beroemde grotten om te bezoeken) of rechtsstreeks naar Italie. We besluiten voor de tweede keus te gaan en de grotten links te laten liggen. Deze willen we nog wel gaan bekijken maar komt nu dus op de to-do-lijst.
Waarschijnlijk moeten we nog wel flink naar boven dan vandaag, maar uiteindelijk zal het 70km worden. En Brian voelt zich eigenlijk wel goed alleen het op en af stappen is wat lastig zegt hij. En slapen we vanavond binnen want droog zal het niet meer worden en een camping is ook weer ver te zoeken.
We fietsen verder en komen in een plaatsje aan waar we lekker binnen wat gaan eten. We laten het onszelf goed smaken. En nadat we weer aardig zijn opgewarmd kunnen we er weer tegenaan. Het is inmiddels ook steeds maar harder gaan regenen, maar hier hebben we beiden nog niet erg veel moeite mee. Eerst fietsen we nog langs een vrij drukke weg maar als we linksaf slaan komen we op een rustiger weggentje dat is wel lekker. Maar ja, deze weg gaat toch flink omhoog en en als je dan wat hoger komt kom je als het waren middenin de regenwolk terecht. Erg mistig dus en ook hier nog steeds regen. Door de mist kunnen we vrij weinig (eigenlijk niks) van de omgeving zien. En zelf verder dan 100meter konden we ook niet kijken. Brian fietst voorop maar op een gegeven moment kan Hélène zijn achterlicht niet eens meer zien. Wat toch wel rot is, simpel is wel om gewoon de weg te volgen. En onze afspraak is toch ook om dat dus te blijven doen en als anders dan wachten we heus wel. Het is een ontzettend zwaar stuk! Harde regen in een grote mistwolk en alleen maar naar boven. Soms gaat het iets minder stijl naar boven maar het is toch flink trappen. Hoe Brian zo hard kan fietsen in Hélène werkelijk een raadsel.
Uiteindelijk alsof het nooit zo ver zou komen lijken we dan toch aardig boven te zijn en gaan we langzaamaan naar beneden. Maar als je dan naar beneden gaat krijg je het natuurlijk weer wat kouder omdat je overwegend stil zit. Het gaat steeds harder waaien (wel de wind in de rug) maar als we naar beneden fietsen doet de regen zeer in ons gezicht. Eerder stoppen is gewoon niet mogelijk want we zijn niks meer tegengekomen. We fietsen dus maar dapper verder. Dan komt er een stuk afdaling die echt gewoon eng is. We fietsen beiden met de remmen vol ingeknepen en als nog fietsen we 50/55km per uur. Brian geeft later zelfs toe dat hij het ook wel een beetje eng vond, maar dat hij dit maar niet tijdens de afdaling tegen Hélène zei. En we worden kouder en kouder. Alles is nat en met die harde wind is het echt verschrikkelijk koud. Eindelijk komen we in een grote plaats en hier wilde we zowieso een overdekt bedje opzoeken. Veel aanbod is er niet alleen een hotel wat er eigenlijk een beetje te duur uitziet aan de buitenkant, toch maar even vragen hoe duur dan. Het valt mee en aangezien we helemaal kapot zijn besluiten we er maar voor te gaan. Wildkamperen in deze omstandigheden is echt niet te doen. Daarbij is het nog harder gaan waaien en stormt het nu echt hier buiten. Brian heeft zelfs stenen op de dakpannen zien liggen zodat ze niet kunnen wegwaaien.

Brian zijn spieren zijn inmiddels bevroren (zo voelt het) en van zijn fiets komen kost ontzettend veel moeite. Maar als hij er eenmaal af is en Hélène hem met een bezorgd gezicht aankijkt gaat hij toch weer lachen. Niet te geloven vind Hélène. Het was de bedoeling om er een rustig dagje van te maken maar dit is niet gelukt. Hij komt zelfs in de top10 kwa zwaarste dagen we hebben namelijk 1124hoogtemeters gemaakt in 'slechts' 76km en ook nog is bij ontzettend slecht weer.

Maar eind goed, al goed. We zitten nu lekker op de hotelkamer en kunnen slapen in een heerlijk bed (hopen dat Brian nu niet alle uren voorbij ziet komen) en morgen wellicht een iets makkelijker dagje. Wie weet, maar in ieder geval naar Italie!

Toedeloe

zondag 24 oktober 2010

Marathon Ljubljana 42,195km

Heey allemaal,

ja vandaag was het dan echt zo ver: De marathon dag! Hoewel we beiden niet super hadden geslapen, we lagen namelijk al om half9 in bed. We hebben de slaap toch nodig dachten we en vooral Brian want die moet toch goed uitgerust zijn. Met als gevolg dat we misschien wel 3keer zijn wakker geweest deze nacht. Voordeel is wel dat we vrij snel weer in slaap vielen, nadat we toch een beetje lagen te piekeren want morgen begint de marathon en hoe moet dat nou eigenlijk als Brian niet eens getraind heeft?!

Maar goed, toen we dan de tent uitkwamen en best aardig uitgerust waren (met de gezonde spanningen) hadden we er beiden toch wel zin in. En gingen we om 9uur richting de stad want om half11 was de start. Natuurlijk waren we wel veel te vroeg maar hierdoor hadden we nog wel even de tijd om een plek af te spreken voor als we de weg kwijt zijn (-lees Hélène). Want ja, dit is toch voor het eerst dat ze dus de kaart heeft zonder back-up. En dat was toch ook best wel spannend. Maar we hadden gekeken waar Brian elke keer zou zijn rond welke tijd ongeveer en Hélène zou dan steeds naar drie dezelfde punten komen. De ronde zelf was namelijk maar zo lang als een halve marathon, degenen die een hele marathon liepen moesten deze ronde dus twee keer lopen. Zo zou Hélène naar het 7kmpunt, 13kmpunt, 19kmpunt, 28kmpunt, 34kmpunt en 40kmpunt toefietsen. Zo kon zij Brian aanmoedigen en bevoorraden van: "bananen, voedingsrepen, vloeibare voeding en natuurlijk water".

In het startvak was het wel even onduidelijk wanneer de Marathon nou echt begonnen was, we hoorden namelijk geen startschot. En ja, Sloveens is niet echt een hele begrijpelijke taal. Daarbij was lopen gewoon nog onmogelijk om half11. Het ging als volgt: "om vijf over half11 werd er dan langzaam gelopen, maar na een kleine 200meter stond iedereen weer stil. En toen was het maar weer wachten uiteindelijk ging iedereen dan toch lopen en kwamen Bran om precies te zijn om 11.39 over de start.

Brian beschrijft zelf even zijn ervaring van hoe de marathon is verlopen en vooral hoe hij zich daarbij voelde.

0km, ik ben heel erg gespannen, vooral de vraag kan ik dit, ongetraind? Spookt door me hoofd. Ik wilde het dit jaar ook al proberen bij de marathon van Rotterdam maar dat ging uiteindelijk niet door. Het duurt ook even voordat de start is, maar als ik nog een Nederlander ontmoet verdwijnt de spanning. Wie de marathon loopt moet wel de halve marathon in 2.15 lopen anders mag hij niet verder ivm wegafsluitingen. En als ik dan nog eens 9minuten later over start loopt moet het dus in 2.06 een heel strak schema.
10km, het gaat goed, ik voel me goed. De eerste paar kilometers was een beetje wennen, me veters gingen twee keer los en ik moest plassen. Maar daarna vond ik een goed tempo en liep ik precies op het schema, halve marathon in 2.06 want als ik dat zou halen zou ik tenminste door mogen voor de marathon. Er loopt ook een man met een ballon, waarop 4.15 staat, een richt eindtijd. Dus die hou ik maar in het vizier want dan loop ik zeker goed.
20km, het gaat erg goed, ik loop voor op het schema en Hélène is helemaal verbaast als ze me al zo snel langs ziet komen na 13km. Daarna gaat het wel wat lastiger, het zijn hele lange rechte stukken waar we lopen dus mentaal best zwaar. Na 19km halen de aller-snelste me in die hun marathon al bijna klaar hebben. Op 20km heb ik een kleine hongerklop en eet ik bij een bevoorradingspost, twee bananen, een chocoladereep en een mandarijn. Ik sluit me aan bij de man met ballon met eindtijd 4.15 en de jongen die met hem meeloopt. Alle mensen langs de kant van de weg roepen: ‘Bravo’, ik denk een ‘kom op’ in het Nederlands.
30km, ik heb net de limiet gehaald om door te mogen voor de marathon. Een auto wilde ons eigenlijk al uit de wedstrijd halen maar we konden nog net door. Ik heb een goed tempo gevonden bij me twee medelopers en praat zelfs een tijdje met ze. Bij kilometer 25 wandelen we gedrieën even een stukje, en daarna weer bij een drankpost. Het begint nu echt zeer te doen en ik weet dat het nog heel lang is. Bij kilometer 28 moet ik me twee medelopers laten gaan en wandel een halve kilometer met Hélène die me bevoorraad en moed in spreekt.
40km, dit zijn de zwaarste kilometers. Na de 30km heb ik nog wel flinke stukken kunnen lopen maar moet ook af en toe wandelen omdat het simpelweg niet meer gaat. Het ritme is een beetje dat ik twee kilometer loop en dan een halve kilometer wandel en dat gaat redelijk goed. Kilometer 35 is me absolute dieptepunt, Hélène vraagt waarom ik er niet gewoon uitstap. Ik kan niet opgeven zeg ik. Wat is zeven kilometer nog lang gaat er door me heen. Iedereen om me heen is ook helemaal kapot en de meeste wandelen. Als ik eenmaal bij de 38 ben weet ik dat ik het gaat halen. Kilometer 40 moet ik nog wandelen maar dan kan ik de laatste 2 kilometer helemaal lopen.
42,195km, het laatste stukje. Ik haal de jongen en de man in waar ik eerst nog een stuk mee heb opgelopen. De jongen zit er helemaal doorheen. Ik haal nog best veel mensen in, maar wat duurt het laatste stuk ongelofelijk lang. Ik zie ook de Nederlander nog voor me die ik bij de start zag. Nog twee bochten en dan ben ik er na 4uur39min40sec. Geweldig, maar ooo wat zit ik er vreselijk doorheen ik kan bijna niet op me benen staan na de finish. Hélène is over de hekken geklommen en omhelst me. Yes, ik heb het gehaald! Nog even een foto met de andere Nederlander en dan naar de fiets strompelen en naar de camping fietsen.

En uiteindelijk onder luid gejuich van Hélène (die slovenen keken me soms een beetje vreemd aan, ze zullen vast gedacht hebben wat komt dat mens uit Holland hier doen?) kwam Brian dan over de finish, netto tijd: "4:39:40". Wat een kanjer hé! Ik ben ontzettend trots op hem!

Camping, het fietsen ging steeds beter, en ook het wandelen gaat alweer wat beter. Als ik te lang zit wordt ik wel heel stijf dus dat probeer ik maar te vermijden. Ik ben in ieder geval er beter aan toe dan me andere marathon, 2 jaar geleden in Spijkenisse. Goed eten, veel drinken en straks lekker slapen en we zien wel hoe het morgen is.

Groetjes van ons

zaterdag 23 oktober 2010

Rustdag Ljubljana 12km

Hallo Allemaal,

We vinden het echt heel erg leuk om elke keer zoveel reacties te ontvangen. Het is extra leuk om ze s’avonds te lezen als het zo vroeg donker is of al wat kouder buiten.

Gisteren hadden we dus voor het eerst op de nieuwe brander gekookt en hij doet het prima, maar de andere missen we nog steeds want die vinden we allebei mooier, maar ja dan had Brian hem maar niet moeten vergeten. De chili-saus is ook zeker aan te raden hor, Erwin en Mariska. Even het verhaal hierbij. Toen Erwin en Mariska op bezoek waren gingen we dus nasi eten en hun wisten nou niet of we nasi-mix bij ons hadden, dus hadden ze maar voor de zekerheid even twee zakjes chili-saus meegenomen. Maar wij hadden gewoon nasi-mix bij van thuis dus hadden we de chili-saus over, het ene zakje is met ons meegegaan en het andere met Erwin en Mariska. Daarna weer onder een heerlijk warme douche gestaan, want het was al wel een beetje koud geworden, maar lang niet zo koud als we in de Alpen hadden. Nog even een boekje gelezen en om 9uur ging de hoofdlamp uit en lekker slapen.

Vandaag hadden we een rustdag en in tegenstellingen tot de andere rustdagen waren we nu niet opeens heel vroeg wakker, maar werden we pas om 8uur wakker, heerlijk! De lucht was blauw maar de zon had nog wel een beetje moeite om achter de paar wolkjes tevoorschijn te komen. Maar we konden wel lekker weer eens buiten ontbijten. Na het gebruikelijke fietsen schoonmaken gingen we om half 12 naar de stad. We hoefden voor het eerst is niet gelijk naar de toeristeninformatie want we hadden al een kaart van de stad en een boekje met bezienswaardigheden. Vol goede moed begonnen we aan de stadswandeling maar al gauw waren we daar van afgedwaald en liepen we in souvenirwinkeltjes waar we een hele leuke koeienbel gekocht hebben.

Waarom we niet helemaal de stadswandeling deden of echt mee bezig waren had de volgende reden. Toen we al naar de stad toereden hadden we spandoek gezien met de 15de marathon van Ljubljana en die zou uitgerekend de volgende dag zijn. Nou is dit na Tromso, Stockholm en Helsinki de vierde marathon die we tegenkomen en had Brian in Helsinki gezegd: ‘als er nog eens een marathon is waar we rustdag hebben blijf ik gewoon een dag langer en ga de marathon lopen’. Dus daar dachten we gelijk aan. Op een bankje hebben we een tijdje erover zitten nadenken. We hadden vanaf Wenen een dag ingehaald op ons schema dus qua tijd kon het. En daarnaast konden we niet heel veel bezwaren vinden ervoor dus waarom niet. We wisten alleen niet of Brian zich nog wel kon inschrijven, dus een beetje zenuwachtig liepen we naar de tent waar de nummers werden uitgedeeld. En ja hor, Brian kon zich nog gewoon inschrijven, dus zo gezegd zo gedaan en binnen 5 minuten had hij zijn startnummer (546) en een mooi t-shirt om in te lopen, een hardloopbroek had hij al bij zich dus dat is ook geen probleem.

Nadat Brian zich had ingeschreven kwam er helemaal niet veel meer van de stadswandeling, een beetje kris kras hadden we al veel dingen gezien, en de enige echte bezienswaardigheid die we nog niet gezien hadden was een kasteel maar dat was een klim van 80 meter omhoog. Niet erg goed voor de benen vond Brian dus na wat boodschappen waren we alweer terug op de camping. Hélène kookte hier een heerlijk spaghettimaaltijd voor Brian, toch wel het ideaal voedsel voor de marathon.

Nu gaan we lekker vroeg naar bed om volledig uitgerust te zijn voor de marathon van morgen, de start is 10.30. Jullie zullen morgen lezen hoe het hem vergaan is!

Groetjes van ons..

vrijdag 22 oktober 2010

Zoornje Jezersko - Ljubljana 56km

Heey allemaal,

Zoals jullie weten hadden we draadloos dus wilde Brian de serie “oh oh cherso” kijken. Want we hadden gehoord van Erwin & Mariska dat dit DE realitysoap van het moment was dus dat konden wij natuurlijk niet missen. Daar zaten we dan met een klein warmluchtblazertje en een deken over ons heen te kijken, nou we hebben gelachen hoor!;).

En toen we vanochtend na een ontbijtje op de kamer naar onze fietsen gingen werd duidelijk dat het die nacht wel erg koud was geweest. Het leek wel een beetje winterwonderland met al dat bevroren dauw. Nog even gekletst met de gastheer en nee we hoefden echt niet te betalen, hij was zelf zo vaak gastvrij ontvangen dat hij op deze manier graag wat terug wilde doen. We namen afscheid en misschien komen we elkaar nog wel is ergens tegen.
Maar al snel voelden we hoe koud het was op de fiets en alhoewel we beiden aardig wat aanhadden stopten we al snel om een extra laagje aan te trekken. Maar ondanks dit was het erg koud vooral omdat we hard naar beneden gingen en het nog maar 0graden was. Toch probeerden we zo snel mogelijk naar beneden te gaan want hoe eerder we in het zonnetje kwamen. Het duurde wel even maar uiteindelijk werden we stukje bij beetje wat warmer. En tegen de koffiepauze gingen we ook niet meer zo heel stijl naar beneden en was het zelfs lekker in het zonnetje.
We waren in een redelijk grote stad (Kranj) en vroegen dus even bij de toeristeninformatie of zij misschien wisten waar we een nieuwe gasbrander konden scoren. En dat wist ze wel dus wij op weg naar de “outdoorwinkel”. Daar hadden ze precies wat we zochten en ook nog iets goedkoper als in Nederland, dus inpakken en meenemen.

De tweede uitzichtsfoto laat trouwens zien waar we deze ochtend vandaan zijn gekomen, tussen die sneeuwtoppen zijn we doorgefietst. Daar hadden we vandaag een heel leuk beeld op.

Daarna fietsten we redelijk vlak (eigenlijk overwegend naar beneden) en werd het steeds weer drukker omdat we al aardig in de buurt kwamen van Ljubljana waar we morgen een rustdag hebben en we dus weer een dagje Sightseeing hebben. De camping hadden we ook zo gevonden en toen waren we ineens al om twee uur op de camping en stond de tent al op en hebben we ook nog een bankje van de ene kant van het terrein naar ons kampeerplekje verplaatst. Want als we hier dan twee dagen zijn moeten we wel lekker kunnen zitten.
Nou dat hebben we gedaan want we zijn er de rest van de middag niet meer vanaf gekomen. Met een boekje, kaartje is het zo alweer tijd om te gaan eten. En vanavond eten we kip, rijst, groente met chilisaus.

Toedeloe!

donderdag 21 oktober 2010

Ruden - Zoornje Jezersko (Slovenie) 66km

Eerst maar even beginnen met de mededeling dat er vanaf vanavond weer 361 nieuwe foto’s op picasa staan en ook een extra map met foto’s van het bezoek van Erwin en Mariska.

Na de zware dag van gisteren lagen we om 9uur in bed en toen we er vanochtend uitgingen hadden we weer bijna 10 uur geslapen, heerlijk! Nadat we alle spulletjes weer bij elkaar geraapt hadden liepen we beneden naar het ontbijt, maar het ontbijt was nergens te bekennen. Toen vervolgens de gastvrouw binnenkwam, ging ze snel alles pakken en later bekende ze dat ze ons een beetje vergeten was. Maar dat geeft helemaal niet want het was weer erg lekker. Daarna haalden we de fietsen uit de garage en vertrokken we vol goede moed. Brian was op het begin wel een beetje zenuwachtig want hij zat continue te vragen: ‘en zijn de benen goed?’, of ‘wanneer ga jij demarreren?’. Daarnaast zat hij ook interviews op de fiets te houden net of het de Tour de France was. Maar na een paar kilometer was deze spanning al weg en hadden we de eerste paar heuveltjes alweer gehad.

Onderweg kwamen we een apotheek tegen en daar stopte we maar even omdat Hélène heel erg last van haar tenen heeft, ze doen zeer, zijn gezwollen en zijn heel erg koud. Een soort wintertenen. Na een uitleg aan de apothekersassistente kreeg ze een zalfje mee wat de tenen verwarmt en de doorbloeding bevordert, twee keer aanbrengen op een dag en we hopen dat het snel beter gaat. Buiten besloten we ook gelijk maar even thee te drinken alhoewel het nog wel erg koud was. De zon die voor vandaag was opgegeven was niet nog niet echt bezig met doorkomen maar gelukkig zou die er vanmiddag wel zijn. Na de grap: ‘Brian vergeet de brander niet’ of even later ‘Brian heb je de brander wel meegenomen’ gingen we weer verder.

Tegen de middag na 43km bereiken we de voet van de klim, even de gegevens ervan, lengte: 15,5km, gemiddeld stijgingspercentage: 4,3% en een steilste km van 7,3%.

550meter, voordat we eraan beginnen besluiten we eerst nog maar even goed te eten en dat doen we lekker op een bankje in het zonnetje. De kilometers hiervoor hebben we al een stukje langs een riviertje geklommen maar dit wordt niet nog tot de klim gerekend. Wat ons opvalt is dat het water ontzettend mooi helder blauw is. We hebben trouwens gisteren voor het eerst weer brood gekocht sinds Erwin en Mariska weg zijn, want die waren zo lief om drie broden mee te geven;). Na nog wat geluk wensen van een oud stel wat naast ons op de bus wacht vertrekken we. Vooral bij Brian stijgt de spanning, Hélène hoopt alleen maar dat er op de top geen sneeuw ligt.
700meter, de eerste 6 kilometer hebben we al gehad en die waren niet echt heel steil, we rijden eigenlijk vrij relaxed omhoog. Even plassen en een slokje drinken en dan gaan we weer verder.
900meter, de eerste vijf haarspeldbochten hebben we gehad en ook de zwaarste kilometer is al achter de rug en alles gaat nog steeds voorspoedig. We hebben ontzettend mooie uitzichten over de rest van de bergen en kunnen soms heel ver kijken. We dachten eerst dat het een erg drukke weg was maar in de 10kilometer die we nu gehad hebben zijn nog geen twintig auto’s gepasseerd dus dat is heel lekker.
1063meter, we hebben weer elf haarspeldbochten gehad, wat nu maakt dat we al even veel haarspeldbochten dan de Alpe d’hueze hebben gehad, en wij zijn nog geen eens boven. Ze vallen trouwens best mee als de buitenbocht neemt. Als we er net weer een gehad hebben horen we een klap, vlak daarna komt een Nederlandse auto naar beneden gereden, wij vrolijk zwaaien maar de mensen zitten een beetje wazig in de auto. Een paar seconden later komen we erachter waarom, we zagen al allemaal kleine hondjes in de verte spelen. En nu blijkt dus dat de Nederlandse auto zojuist een van de puppy’s heeft doodgereden, hij ligt midden op de weg. Brian blijft bij de hond en Hélène loopt het erf op en gaat kijken of er iemand is. Even later komt een oude vrouw naar de weg, ja dat kan gebeuren als de puppy’s per se bij de weg willen spelen. Ze begrijpt eerst niet dat het door een auto gebeurt is want ze zegt een beetje half hoe hard zo’n klap kan zijn met de fiets. Maar dan maken we duidelijk dat het door een auto komt, bedankt ze ons dat we het gezegd hebben, pakt de dode hond op en gaat terug naar binnen, het was een van de veertien uit een nest.
1200meter, we hebben dan toch de sneeuw bereikt. Brian blij, en Hélène ook wel want het ligt gewoon naast de weg en we kunnen nog prima rijden. Voor de rest zijn we bijna boven en hebben de laatste van in totaal 21 haarspeldbochten gehad.
1218meter, we zijn boven! We zijn de Alpen overgestoken! Natuurlijk willen we wel een foto van het bord met ons er beide op, dus maar even het bord gedraaid en de zelfontspanner aangezet. Daarna nog even verder rijden want we zijn nu ook in Slovenie, ons tiende fietsland. En daar begint de grote verkleedshow want we doen onze jas, regenpakken, extra sokken en handschoenen aan, en de muts op.

Nog geen tien minuten later zijn we op alweer op 888meter en hebben we al 6km afgedaald, het ging niet zo heel snel door alle bochten maar we hebben toch wel hele koude handen ervan gekregen. We stoppen bij een pension en huren daar een kamer. Nadat we even naar de kamer gekeken hebben rijden het plaatsje in op zoek naar een supermarkt. Als we langs een paar huizen rijden staat er een jongen heel enthousiast te zwaaien. En even later als we boodschappen aan het doen zijn, staat hij voor ons in de supermarkt. Hij is zelf net terug van een fietstocht van 8 maanden van Slovenie naar Thailand en zegt dat we wel bij hem mogen slapen. Maar we hebben eigenlijk net ingecheckt, maar we gaan wel proberen om weer uit te checken en als dat lukt komen we wel bij hem langs, spreken we af. De vrouw van het pension kijkt wel een beetje raar naar ons maar dat maakt ons niet uit. Even later zijn we bij de jongen en krijgen we een kamer, en nee we hoeven niets te betalen hor, en wat willen we eten? Is macaroni met tonijn goed? We staan helemaal versteld wat een ontvangst. Voordat we allebei gedoucht hebben is het eten al klaar en zitten we even later heerlijk te eten met kaastaart met bosbessen als toetje. Daarnaast wisselen we ervaringen. Hij zegt dat het vooral heel raar vindt om terug te zijn, begrijpelijk vinden wij, het zal ook raar worden voor ons.

Nu zitten we op de kamer, hebben een kachel erbij gekregen want het kan vannacht erg koud worden, maar wij kruipen wel lekker onder de dekens.

Tot morgen weer!

woensdag 20 oktober 2010

Grosslobming - Ruden 105km

Wow, 12 reacties!!!! Dat is echt het record, super cool. En dat zorgde er ook weer voor dat we weer konden lachen want het huilen stond ons op dat moment nader dan het lachen (beetje overdreven hoor!) maar dat lezen jullie allemaal aan het einde van de blog, in ieder geval allemaal bedankt voor de reacties=)

Toen we vanochtend wakker werden hadden we heerlijk geslapen in ons eigen bedje, we begonnen al helemaal plannen te bedenken om dan thuis de tent maar in de tuin op te zetten omdat we zo graag in de tent slapen en we dit waarschijnlijk wel heel erg gaan missen. Toen we ons tentje uitkwamen werd duidelijk dat het weer erg koud was geweest die nacht en dit werd wel bevestigd omdat het water in onze bidons was bevroren! Dit hadden we nog nooit meegemaakt gelukkig konden ze binnen ontdooien met warm water. Na een lekker ontbijtje in de woonkamer waren de handen weer lekker opgewarmd want vooral met de tent afbreken is het best fris zonder handschoenen. En konden we gaan, brrrrrr! Wat was het koud op de fiets we fietsten langzaamaan naar boven wat wel prettig was want dan kon je lekker warm fietsen. Maar toen waar we of vooral Hélène zo bang voor was geweest gebeurden nu toch, het ging sneeuwen/hagelen. Omdat het nog wel boven nul was (slechts 1graad) bleef de sneeuw niet liggen. Uiteindelijk heeft Hélène toch haar regenbroek aangetrokken meer omdat dit lekker warm is als voor nattigheid.
En terwijl Hélène doordacht waar we in hemelsnaam mee bezig zijn, wat vind ik hier nou eigenlijk leuk aan? Het sneeuwt en het is koud dan wil je gewoon niet op de fiets zitten (dacht zij). Had Brian nergens last van en vond hij het wel kikken! Hélène kon er de lol niet echt van inzien, maar trapten toch dapper door hopend dat het vast snel zou stoppen met sneeuwen en dat was ook zo, gelukkig! En alhoewel het nog wel koud was kon Hélène toch nog genieten van de omgeving, en wetend dat we hier nou eenmaal even doorheen moeten en dat later alles niet zo erg meer lijkt.
Onderweg naar boven wordt er aan Brian gevraagd of hij van vriezen houdt? Waarop hij antwoord ja hoor! Wat de man natuurlijk prachtig vind en we worden dan ook enthousiast aangemoedigd.
En ineens zijn we dan bovenop de top: “Obdacher Satte” heel veel merken we er niet van want we zitten tussen de bomen en deze top is lang niet zo hoog als de rest maar als we naar beneden gaan wordt duidelijk dat we toch wel aardig zijn geklommen.
De koffiepauze doen we even snel want te lang stoppen is veel te koud dus na een choco-prins van thuis plus een halve corny. Begint de volgende kleedpartij van Hélène namelijk nog een thermobroek onder haar gewone broek en regenbroek. We hebben natuurlijk niet echt een kleedhokje tot onze beschikking dus dat gebeurt even snel op een bankje in het bos. En kan de echte afdaling beginnen het is nog steeds niet warmer dan 1graad boven nul en de wind is ook ijzig koud, we proberen zoveel mogelijk mee te trappen om maar een beetje warm te blijven maar voorkomen dat de tenen en vingers koud worden kunnen we niet. Toch is het wel lekker hoor zo makkelijk naar beneden toe!
En omdat we dan wel zin hebben om ergens binnen te eten, vooral om lekker op te warmen duiken we een wegrestaurant/café in. Als we binnenstappen heeft iedereen al gezien dat we met de fiets aankomen want er word gelijk gevraagd is het niet koud op de fiets? Ja, het is zeker koud op de fiets zegen wij dan;). En op aanraden van Mariska gaan we toch voor de wiener-schnitzel en dat smaakt werkelijk heerlijk!

En dan fietsen we verder en lijkt het langzamerhand iets minder koud te worden en komt ineens de zon nog door! Waardoor de jassen, handschoenen en mutsen uitkunnen. En we de Alpen is kunnen bewonderen in de zon, echt heel mooi! En wat is dat zonnetje ontzettend lekker warm en welkom.

Dan moeten we toch weer wat omhoog maar dat vinden we helemaal niet zo heel erg. En rijden we weer over een hangbrug die echt wiebelt en heel hoog is. Maar als we bij de volgende brug komen over het water lijkt die andere ineens helemaal niks voor te stellen kwa hoogte. Want deze brug is echt bizar zo hoog, wat zorgt voor een prachtig uitzicht. Deze brug is eigenlijk voor de trein maar onder de spoorbaan in een fiets/wandelpad gemaakt zodat wij ook naar de overkant kunnen. Als we aan de overkant komen blijkt dat je ook kan bungeejumpen vanaf deze brug maar daar hebben we beiden weinig behoeften aan. We zijn al blij dat we allebei veilig de overkant halen;).

Omdat het toch wel lekker ging deze dag besluiten we iets verder fietsen zodat we morgen al aan de (ja indedaad Jan, goed gevonden) Seeberg Sattel kunnen beginnen, overigens de laatste pas. En als we in Ruden aankomen gaan we dus opzoek naar een Pension, maar eerst lijkt het of we niks kunnen vinden. De eerste ziet er aardig gesloten uit maar we zien al snel een tweede mogelijkheid. Maar als we hier aankomen hangt er een bordje op de deur, rustdag! Maar Hélène besluit zich hier niks van aan te trekken en gewoon naar binnen te gaan (de deur is toch open!) En de eigenaresse doet helemaal niet moeilijk en er zit nog een ontbijt bij morgen ook. De fietsen kunnen we in de garage zetten, moe maar voldaan beginnen we de benodigdheden voor de nacht uit de tassen te halen.
Hélène doet haar tas open en komt tot de ontdekking dat de wasmiddeltube gelekt heeft en dat het dus lekker soppig is geworden in haar tas. Dat wordt dus alles uitspoelen/wassen en maar hopen dat het morgen droog is. Terwijl Hélène nog bezig is om de ravage te beperken hoort zij Brian ineens zeggen: “shit, shit, shit!” Wat? Brander vergeten, die staat nog op de camping “af te koelen”. Balen natuurlijk want het was natuurlijk 1van de beste branders en waar vind je zomaar een nieuwe en 105km terug fietsen is al helemaal geen optie.
We besluiten maar even te bellen naar de camping om te vragen of de campingbaas hem soms gevonden heeft. Dit blijkt helaas niet zo te zijn, maar hij zou morgen nog wel even navragen of iemand anders hem soms gezien heeft. Dus gaan we wel in Ljubljana opzoek naar een nieuwe, komt vast wel goed! En als we dan de blog openen kunnen we toch weer lachen want 12 reacties is natuurlijk top!

Nu hebben we lekker een broodje gegeten op de kamer, gedoucht en zijn al Hélène haar kleren heerlijk schoon (nog niet helemaal droog) en gaan we straks lekker slapen. Want morgen gaat het echt gebeuren! Ze geven trouwens mooi weer op dus dat is fijn voor ons jammer voor degenen die onze tent graag in de sneeuw willen zien;).
Toedeloe!!

dinsdag 19 oktober 2010

Trieben - Grosslobming 83km


Weer een nieuwe blog!

Vannacht en gisterennacht zijn we er toch wel achter gekomen dat een bed wel lekker slaapt, maar dat we toch wel liever in de tent slapen. Zeker deze nacht want toen hadden we twee aparte bedden. Maar we waren toch wel weer goed uitgerust vanochtend en zaten om half 8 aan het ontbijt. Het oude mevrouwtje waar we verbleven schuifelde heen en weer met thee en broodjes voor ons. Ook vertelde ze ons weer precies hetzelfde als ze gisteren verteld had, maar dat nemen we haar niet kwalijk want het was echt een hele lieve vrouw. Nadat ze ons nog wel drie keer verteld had dat we ons goed moesten aankleden en dat we maar beter binnen kunnen slapen omdat dat warm is gingen we op pad.

Vanochtend stond de eerste van de drie passen op het programma die ons de Alpen over helpen. Pas 1 is 849meter, pas 2 955meter en pas 3 1215meter. Zoals je dus ziet gaat het steeds een stapje hoger. We waren de afgelopen twee dagen al naar 700meter gereden dus het was niet meer zo heel ver omhoog tot de top. We reden de eerste paar kilometers weer door het dal waar heel veel koeien aan het grazen zijn of uit de stal komen om te gaan grazen. Zo stonden we dus een minuut of 5 te wachten tot alle Berta’s en Betsy’s eindelijk uit de stal gewaggeld waren en de weg overgestoken zodat wij weer verder konden. Er zijn hier twee verschillende soorten koeien, en we hebben ze de lelijke koe en de alpenkoe genoemd. De alpenkoe vindt Hélène heel leuk en ze heeft dus vandaag foto’s van koeien staan maken en zeker die met een bel want die zijn helemaal geweldig. Daarna heeft ze ze zelfs nog staan aaien, en toen zei ze heel enthousiast tegen Brian:’ze zijn heel zacht hor!’ Maar Brian hield maar liever zijn handen ervan af. Ook waren ze de wegen winterklaar aan het maken, althans pijlen langs de weg aan het slaan om de weg te markeren. En het is wel grappig hoe dat gaat. Ze waren met z’n drieen, een man reed de auto elke keer honderd meter en er zaten er twee in de achterbak. Een van die twee had de stok beet en sprong ieder honderd meter van de auto af en hield de stok naast de weg. De andere in de achterbak had een hele grote hamer en sloeg de paal erin. Waarschijnlijk had hij al een paar keer mis geslagen want de man die de paal vast hield, was erg klein en had een kaal hoofd.

Maar we waren dus bezig met de eerste pas, de schosserpass. Eigenlijk was hij niet zo heel spannend want na één steil klimmetje waren we al bijna boven. Het werd wel nog even spannend want toen we bijna boven waren viel er een beetje neerslag. En aangezien het maar vier graden en we nog hoger moesten kon het misschien wel sneeuw worden, maar het waren maar een paar druppeltjes en toen was het alweer over. Boven aangekomen ging de muts op en gingen we naar beneden. De afdaling ging maar heel licht naar beneden en dat vonden wij totaal niet erg want zo konden 40km lang genieten van de afdaling en met ook nog eens de wind in onze rug schoten we erg op. Om 12uur toen we gingen eten hadden we dan ook bijna 50km op de teller. De lunch was net als de koffie wel erg koud omdat het al de hele ochtend maar rond de 5 graden was. Maar met een soepje erbij was het wel lekker.

Na de middag veranderde het weer en toen we beneden waren was het al bijna tien graden zodat de jassen en handschoenen uitgingen en de mutsen af. De zon deed moeite om er nog door te komen maar dat zou hem niet echt lukken. We hadden nu ook veel meer zicht op de bergen dan de afgelopen dagen, en hebben vandaag hele hoge pieken gezien waar erg veel sneeuw op lag. Toen we bijna op de camping waren kwamen we onze Franse vriend van twee dagen geleden weer tegen, die naar Nepal onderweg is, maar omdat hij nu tijd over had een rondje door de Oostenrijkse Alpen rijdt. Hij liet zien waar hij allemaal gefietst had en waar hij nog naartoe wilde. Hij liet zien dat hij morgen boven de 1000meter wilde gaan fietsen, maar toen wij hem vertelden dat ze morgen sneeuw boven de 1000meter voorspelden, veranderde hij zijn plannen. Hij keek even op zijn horloge en zei:’o, dan moet ik dat nu nog maar even gaan doen’. Wij wensten hem succes en gingen verder.

Eindelijk was er weer eens een camping open. De eigenaar was heel aardig en wilde ons voor dezelfde prijs in een caravan laten slapen maar er gaat niks boven onze eigen tent, en daarnaast moest de tent drogen. Dus wij bedankten hem vriendelijk. Nadat we de tent opgezet hadden, heerlijk gedoucht en lekker gegeten hebben, zitten we nu in een hele grote huiskamer lekker binnen een beetje te lezen. We gaan weer vroeg naar bed want morgen staat pas 2 op het programma.

Groetjes van ons.