Arroyo Frio - Huelma 98km

Hoi!

En ja we hebben inderdaad weer lekker geslapen! Vandaag stond toch nog wel een zware rit op het programma zeker omdat we gelijk de eerste 10km van 800meter naar bijna 1300meter moesten klimmen. Toen we buiten kwamen was het ijskoud. Dit komt misschien ook doordat we niet zoveel aanhadden omdat we wisten dat we gelijk omhoog moesten maar het gras zat ook onder de rijp dus het was echt koud. Daarbij was het ook nog eens mistig en zagen we de eerste paar kilometers niet heel veel. Maar nadat we 200meter hoger waren geklommen waren we boven de mist gekomen en kregen we iedere paar honderd meter weer een ander schitterend uitzicht over de vallei. De mist lag nog in de vallei maar wij reden er boven en zagen dus een grote wit wolk in het dal liggen. Het was wel flink ploeteren want het ging gemiddeld wel een procent of 7 omhoog maar wat we er voor terugkregen was de moeite waard. Hoe hoger we kwamen,hoe meer we konden zien, hoe meer we in de zon reden. De laatste paar kilometers naar de top waren nog wat makkelijker en voor het wisten stonden we op de Puerto de las Palomas, vrij vertaald de top van de duiven. Maar wat wij daarboven zagen waren geen duiven, het waren weer de gieren die we een paar dagen terug ook zagen. Eerst hadden we het geen eens door en stonden we gewoon naar de vallei te kijken toen er opeens een hele grote vogel voorbij vloog op honderd meter afstand en daarna nog en en nog een. We hadden ze nog niet zo dichtbij gezien, en ze zijn echt lelijk maar het is wel prachtig om zo’n groot beest van dichtbij te zien. Een stukje verder komen we nog dichterbij als ze op een rots zitten maar Brian is iets te enthousiast en ze vliegen snel weg.

Daarna begon de afdaling het Nationaal Park uit. We hebben nog wel een kleine opmerking over dit park, nou ja, vooral Hélène kon zich er heel erg aan ergeren. Er reden dus overal auto’s van het park rond met een soort van boswachters, nu is dit niet heel erg, maar wel als ongeveer iedere tweede auto een boswachter/parkbeheerder was en heel vaak reden ze ook achter elkaar aan. Het kan ook dat wij er compleet naast zitten, en dat dit echt moet maar goed. De afdaling was in woord: ijskoud. Eerst hadden we alleen nog ons windjasje aan maar al gauw waren we gestopt om ook maar onze jas aan te doen en dan was het nog koud. We kwamen dan ook compleet bevroren beneden en we zijn maar snel een supermarkt ingedoken om een beetje op te warmen. Daarna hebben we lekker in het zonnetje thee gedronken, waarbij Brian aardig was opgewarmd maar Hélène had het nog steeds koud waardoor ze der vest aantrok en der regenbroek en overschoenen . We gingen nog verder naar beneden, zelfs naar het laagste punt in 10dagen, namelijk 381meter. De weg was eerst irritant druk maar later werd het minder. Hélène warmde lekker op en we hadden eens tijd om eens goed om ons heen te kijken en wat zagen we: olijfbomen. Nee niet een, niet twee maar duizenden en nog eens duizenden. Zo ver je kon kijken stonden olijfbomen, en het was heel helder vandaag dus je kon heel ver kijken;). Alleen heel ver weg stonden de bergen en daar tegen aangeplakt zaten vaak nog steeds olijfbomen.

Het is ook niet verbazend dat we ons zoveelste baguette (die komen onderhand wel onze neus uit) op aten tussen de olijfbomen. Dat was zo’n beetje op het laagste punt en na het middageten konden we dus weer naar boven, niet heel steil en af en toe gingen we nog wel naar beneden maar over het algemeen ging het omhoog. De wind zat lekker in de rug, de zon scheen in het gezicht dus we hadden echt wel goed naar ons zin. We schieten aardig op en voor we het weten is het al weer tijdje voor een pauzetje. Deze houden we in het meest vervuilde dorp wat we tot nu toe hadden gezien ongeveer. Overal lag afval, plastic zakken, blikjes en een hele kist sinaasappels. We konden zelfs niet op een bankje zitten want deze zat helemaal onder de duivenstront. Na een paar mandarijnen waren we dan ook weer snel weg. We kwamen nu op een iets drukkere weg en die of best flink omhoog of naar beneden ging. Daarbij zaten we er allebei al een beetje doorheen, maar we hoefden niet heel ver meer.

Na 84km komen we bij een hostal aan die in de GPS stond, hehe we zijn er, denken we. Maar als Brian naar een tweepersoonskamer vraagt wordt hij aangekeken of hij Chinees praat, na nog een keer vragen op een andere manier en een teken doen van slapen begrijpt de knakker achter de bar het eindelijk. Hij vraagt het daarna aan een andere man maar die blijkt er ook weinig zin in te hebben dus hebben ze geen kamer. Tja.. Gelukkig staat er in het fietsboekje nog een hostal een kilometer verder dus vol goede moed stappen we weer op de fiets. Maar als we daar aankomen staat er al nergens aangegeven dat je er kan slapen, en nadat we het binnen gevraagd hebben blijkt inderdaad dat je hier niet (meer) kan slapen. Ja en nu? Eerst denken we wildkamperen dan maar. Maar overal waar je kijkt zijn olijfbomen dus een plekje zal lastig te vinden zijn. Dan maar verder rijden, het dichtstbijzijnde hotel blijkt 12km verderop te zijn. We hebben er allebei weinig zin in maar het moet maar.

Gelukkig zit de wind in de rug en het loopt eigenlijk nooit meer dan vals plat omhoog dus we schieten goed op. Het is eigenlijk altijd zo, als we op het eind van de dag opeens een stuk extra moeten fietsen dat we nog een of andere turbo over hebben die we dan aanzetten. En binnen no-time staan we ook voor het hotel en dit blijkt het goedkoopste hotel te zijn sinds Litouwen, dat is ook mooi meegenomen. Na het eten begrijpen we waarom het zo goedkoop is want de douche doet het voor geen meter, ja het koude water wel. Maarja, het is hier wel lekker warm en we gaan straks lekker slapen. We gaan wel nog eerst even met Hélène haar ouders bellen die vandaag 27 jaar getrouwd zijn, gefeliciteerd!

En oja, we hebben vandaag het record hoogtemeters verbroken: 1750meter!

Weltrusten, slaap lekker en tot morgen!