Frias de Albarracin - Cuenca 90km

Hoi Hoi!

Na een heerlijke nacht, en tenminste wat rustiger dan die nacht ervoor, werden we gewoon weer om 7uur wakker. Aankleden, tanden poetsen en een ontbijtje en we gingen er weer tegenaan. Toen we net wakker waren hadden we al stiekem uit het raam gekeken, was de wind gaan liggen? Nee hor, hij blies misschien iets minder dan gisterenmiddag maar dat was het dan ook. Daarbij had het ook nog is flink geregend aan de weg te zien maar het was gelukkig wel droog toen we op pad gingen. De vrouw van dit hostal is een beetje een zenuwachtig type dus toen wij naar beneden kwamen en vroegen of ze de deur wilde open maken van de fietsen rende ze van hot naar her om dat zo snel mogelijk te doen, na een adios was ze ook heel snel vertrokken.

Zoals ik al zei de wind was niet gaan liggen en hij bleek ook nog eens vol op de snuit te staan daarbij gingen we ook nog naar boven dus al gelijk was het flink trappen. Het was niet zo lang omhoog want na 6,5km stonden we al op 1650meter en dit was het hoogste punt van de dag. Vooral het laatste stukje naar de top was mooi, er hingen hele donkere wolken voor ons en daarbij leek het of de weg een paar honderd meter verder ophield, ‘het lijkt wel het eind van de wereld’ merkte Hélène terecht op(zie foto). Waarna Brian zei toen hij boven was: ‘he, de wereld gaat toch nog verder’. Bovenop maakte we bocht naar links en hadden schuin meewind, heerlijk. In tegenstelling tot de meeste beklimmingen waarna gelijk een afdaling volgt was dat een keer niet zo. We zouden een kilometer of 10 op een hoogvlakte van boven de 1600meter blijven rijden dus konden we die meewind wel even gebruiken.

Na een paar kilometer kwamen we bij de oorsprong van de Taag(zie foto), nu denken jullie: ‘wat is dat nou weer?’ Nou dat is dus de grootste en langste rivier van heel Spanje, en die ontspringt dus op deze hoogvlakte. Ze hadden er een heel mooi monument neergezet, een ijzeren ridder en er waren heel veel informatieborden, zo weten wij nu dus ook dat de Taag 882,7km lang is, uitkomt in de Atlantische Oceaan, door twee hoofdsteden stroomt namelijk Madrid en Lissabon en dat je in dit gebied heel mooi kan wandelen. Daarna reden we verder en volgden we de Taag een klein stukje waarna we weer naar links gingen en weer een pas voor de wielen kregen. Al is dit wel een heel groot woord want het was maar een kilometer klimmen en toen stonden we op de Puerto de Cubillo 1617meter hoog. En hoger dan dit komen we niet meer. Bovenop hebben we lekker thee gezet, en dat was heel makkelijk want stormde het vanochtend nog, de wind was nu gaan liggen en we zouden er gelukkig de rest van de dag geen last meer van hebben. Na deze klim volgde wel een afdaling en zelfs een hele gevaarlijke stond er in ons fietsboekje. Wij vonden het wel meevallen en zoefden lekker neer beneden. Ook nog even een leuk feitje om te vermelden het is hier zo rustig fietsen dat wij dus na 28km nog maar 4 auto’s waren tegengekomen. En de eerste pas na 8km en dat kwam doordat Hélène een halve minuut ervoor zei:’he we hebben nog geen auto gezien’. Halve minuut later komt er een auto voorbij….

Beneden in het dal komen we bij de volgende rivier uit de Jucar, en deze mogen we lekker 30km lang stroomafwaarts volgen dus dat betekent heel geleidelijk naar beneden. We kunnen ons niet herinneren dat we vanaf Girona zo’n makkelijk stuk hebben gefietst dan dit. We rijden continue boven de 20km/p/u en daarbij zingen heel hard met de muziek mee die we hebben opgezet. En we hebben geen muziek opgezet omdat het zo saai is, want goh wat is het weer ontzettend mooi vandaag. Het lijkt wel of het mooiste tot het laatst bewaard is voor ons. De wegen zijn rustig, het asfalt is perfect, de zon schijnt (af en toe), het is 15 graden en de natuur is overweldigend. Beter kan toch niet he? Daarbij zijn er ook nog is aardig wat bankjes aanwezig langs de kant van de weg of in dorpjes zodat we geen eens in de graskant hoeven te eten.

Na het eten moeten we nog een klein bergje van 5km over. Bovenop kunnen we kiezen of we langs het Cuidad Encantada (de betoverende stad) gaan of langs Ventana de Diablo (het duivelsraam). Het eerste is een park vol met bijzondere rotsformatie en het tweede is een uitzichtpunt over het dal in een grot met een raam. We kiezen voor het duivelsraam, ook omdat het minder kilometers is. Na een leuke bochtige afdaling komen we dus bij het uitzichtpunt en dat blijkt geen verkeerde keuze. We moeten nog een stukje wandelen maar dan komen we in een grote grot met twee ramen waardoor je naar beneden kan kijken, waar ver onder je de rivier zich door het dal slaat. Na wat foto’s dalen we weer verder af en komen we weer uit bij de rivier die we verder volgen tot aan Cuenca.

Het laatste stuk van de dag is het minst, de weg waar langs we rijden wordt steeds drukker en de auto’s rijden hier best wel hard. Maar we rijden nog steeds stroomafwaarts dus we schieten aardig op en voor we het eigenlijk door hebben rijden we al Cuenca binnen waar we links de ‘beroemde’ hangende huizen zien. Wij hebben zoiets al vaker in Spanje gezien maar hier blijken ze beroemd te zijn, het zal wel. We hadden al een hostal opgezocht op internet maar als we daar aankomen vertelt een chagrijnige vrouw ons dat er geen plaats is. Aangezien het een toeristische stad is, is er voldoende keuze en voor we het weten staan we al voor het volgende hotel. Een hele oude man checkt ons in, maar omdat hij bijna onverstaanbaar praat is het erg lastig te ontraffelen wat hij nou werkelijk bedoeld. Maar goed, even later staan de fietsen weer mooi binnen en hebben wij een kamersleutel. Goed toch!

Nu gaan we even douchen en iets te eten opzoeken hier in het stadje.

De groetjes weer!