woensdag 8 september 2010

Trakai - Varena 89km

Vandaag was toch wel een hele makkelijke dag qua fietsen met een vreemd slot.

Na het ontbijt kwam de zon door en bij de eerste pauze van de dag kwam voor het eerst sinds lange tijd weer het T-shirt te voorschijn, en voor Brian ook de korte broek erbij. De wind stond daarbij in het voordeel en we vlogen vooruit met de zon in ons gezicht. We waren de afgelopen week even bang geweest dat we alleen nog maar in dikke kleren moesten fietsen en de de zomerkleren wel konden inpakken maar gelukkig was dit niet waar. We reden vandaag door een erg armoedige streek waar we hele dorpen met houten huisjes zagen, wat toch wel een heel triest beeld is. Daarbij zwerven er wat oude mannetjes en vrouwtjes rond over straat, en staan de wat jongere mensen met hun handen in de grond de aardappels te rooien. Als je dan ook nog eens een paard en wagen inhaalt dan waan je je helemaal tweehonderd jaar terug in de tijd. We vonden het eerst een beetje eng/vreemd om foto's te maken van deze armoede en vooral van de mensen ervan maar we wilde hier toch eigenlijk niet weg zonder een foto en filmpje van een paard en wagen dus hebben we hem stiekem van de achterkant genomen.

Vlak voordat we langs de paard en wagen kwamen, kwam er nog even een vrachtwagen veel te hard langs en het was maar goed dat we even maar de berm inreden. Na het eerste paard en wagen kwam we in een plaatsje waar het een heel normaal vervoermiddel was want er was een kleine markt en daar stonden nog veel meer paarden en wagens, je merkt het al we keken in de dorpjes onze ogen uit. Bij de lunch hadden we al meer dan 50km op de teller staan maar daarna ging het even niet zo snel meer omdat we op een onverharde weg kwamen. En nu is dat niet zo heel erg maar de onverharde wegen in Litouwen blijken toch wel drama te zijn want het is een hoop los zand met stenen waar je je soms in vastrijdt en dan je fiets er weer moet uit slepen en weer proberen te fietsen. Gelukkig duurde dit maar 10km en dan zoef je weer over het asfalt naar het eindstation van vandaag Varena, waar we al om iets na 3en waren met al bijna 90km op de teller. Er was hier nergens in de buurt een camping dus moesten we op zoek naar iets anders.

De toeristeninformatie die er zou moeten zijn was nergens te bekennen tussen de vele oude sovjetflats, dus besloten we het maar bij een benzinestation te gaan vragen. Hélène vroeg het eerst aan de vrouw achter de kassa maar die kon geen Engels maar de klant die net wegliep kon het misschien wel. Die man lachte wat schaapachtig en ging zijn dochter bellen die wel Engels kon. Even later kreeg Hélène de telefoon in haar handen gedrukt en ze vroeg naar een toeristeninformatie, ja die was er wel en ze zou het wel tegen der vader vertellen. Maar toen Hélène de telefoon teruggaf hing die op. Ondertussen was er nog een meisje bijgekomen en een dronken vent, de conclusie was: 'de toeristeninformatie is dicht'. Oké, wij een boekje erbij gepakt met accomodaties, weten jullie dan wel waar hotel Ekortas is. Ja die dronken man kon de eigenaar wel en Brian moest meelopen terwijl Hélène met het meisje aan de praat raakt. De dronken man liep een loods in en Brian vond het maar even verstandiger om te wachten, en ja hor even later kwam de eigenaar van het hotel bellend naar buiten met de dronken man aan hem trekkend. Toen de meneer had opgehangen vroeg hij bot aan Brian wat hij wilde, een kamer voor twee personen dus ging de eigenaar even bellen en was het in orde. Dus terug naar de benzinepomp, het meisje moest weg dus de dronken man ging ons de weg wel even wijzen.

Wij achter de man met zijn blikje bier aan. Met een afsnijweg weg, langs een hele reeks smerige en armoedige flats komen we voor de deur van hotel. We proberen de man te bedanken maar deze rent naar binnen en zal het wel voor ons regelen. Dat gaat natuurlijk niet lukken, dus een overleggen en Brian blijft bij de spullen en Hélène gaat het hotel binnen. Daar komt ze op de eerste verdieping waar een vrouw gelijk tegen haar zegt: 'no rooms'. Maar boven was nog een hotel en daar konden we het wel proberen. Dus Hélène naar boven en daar blijkt wel een kamer te zijn maar ze spreken geen Engels dus wordt weer een dochter gebeld en via de telefoon wordt alles geregeld en de fietsen kunnen boven staan, 4 verdiepingen omhoog, maar altijd veiliger dan buiten. Ondertussen wordt de dronken man wat aggresiever omdat hij denkt dat we het allemaal niet kunnen regelen. Hij rent van boven naar beneden en wil de fietsen alleen naar boven gaan dragen, maar dit mag natuurlijk niet van Brian, die geen eens weet dat we een kamer hadden. Daarvan was de man niet gediend en Brian krijgt een middelvinger naar hem toe. Dus besluit hij de fietsen op slot te zetten, de stuurtassen te pakken en zelf maar boven een kijkje te nemen. Gelukkig is het dan geregeld, alleen de fietsen moeten nog naar boven. We proberen de dronken man weg te krijgen maar hij staat erop dat hij helpt de fietsen naar boven te krijgen. Nadat we de fietsen met z'n drieen naar boven hebben gedragen en de dronken man zekerheid dat alles in orde is, geeft hij Hélène nog twee smerige kussen op der hand en Brian een hand en een schouderklop en dan is hij eindelijk weg, en ploffen wij neer op het bed van onze kamer.

Na een chocoladereep, nog steeds van onze voorraad die we in Letland gekocht hebben, zijn we blij dat we een kamer hebben en dat de man weg is. Koken doen we weer half in de kamer en half in de vensterbank, en we eten het op het hotelbed op. Zo lekker douchen en weer slapen op een echt bed. Morgen weer een dag.

Tot morgen!

3 opmerkingen:

  1. Hoi hoi
    Hey lekker dagje!
    Was wel gezellig met die dronkem man.
    Hebben jullie de poes van gisteren nog in je stuurtas gedaan, zo lief.
    We bellen xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een toestand zeg met de fietsen maar gelukkig toch nog goed gekomen. xxx mam ps ook de groeten van els

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Het ziet er inderdaad uit alsof jullie in de Middeleeuwen zijn.. die huisjes in dat veld!
    xxx

    BeantwoordenVerwijderen