Cagliari - Vallermosa 39km

En vandaag is er gewoon weer eentje jarig, nu is Gina, het zusje van Brian, is 17jaar geworden! En ook nog op dezelfde dag jarig de oom van Brian, Arie. Gefeliciteerd allebei en een fijne dag!

Gisterenmiddag/avond hebben we dus een hele lekkere pizza salami picante op en daarna vertrokken we naar de boot. Daar aangekomen bleek het niet zo heel druk te zijn, er stonden wel een paar auto’s klaar maar het merendeel wat naar het ruim verscheept werd was toch wel vrachtwagens. Wij stonden in de rij van de auto’s opgesteld en aangezien de boot eerst naar Artabex zou varen en daarna pas naar Cagliari kreeg iedere auto een geel of groen briefje onder zijn ruitenwisser, de kleur gaf aan waar de auto naartoe ging. Maar ja wij hebben natuurlijk geen ruitenwisser dus de man die onze papieren controleerde keek naar z’n kaartjes daarna naar de fietsen, met de gedachte: ‘waar kan ik nou dat briefje laten’. Nou laat maar dacht hij ze komen er wel en zo mochten we door. Nadat we onze fietsen hadden vastgemaakt liepen we naar de ‘eersteklas’ hut die we hadden gekregen. Wedachten eerst nog ‘huh, eersteklas?’ maar het bleek gewoon een normale hut te zijn met een stapelbed en een douche en WC. Om half 8 vertrok de boot en wij waren net op tijd op het dek om hem de haven uit zien te varen, het was ondertussen helemaal donker geworden en alle lichtjes van de haven gaven een heel mooi beeld. Toen we eenmaal de haven uit waren en op open zee kwamen begon de boot te schommelen. En na twee minuten was Brian al ontzettend misselijk dus waggelde we terug naar de hut waar Brian de hele avond op bed heeft gelegen en Hélène de route over Sardinië heeft uitgestippeld.

Vanochtend werden we wakker door gebonk op onze deur, we keken op ons horloge maar het was pas half 8, en we hadden gisteren gevraagd hoe laat de boot aankwam en dat zou pas 11uur zijn, dus wat was er aan de hand. Slaperig deed Brian de deur open waar een matroos stond die vroeg Cagliari of Artabex? Nou Cagliari, oke ga dan maar weer slapen. Maar we waren nu toch al wakker en kwamen er maar uit. Buiten scheen de zon en heel ambitieus gingen we met de ontbijtspullen naar het bovendek om te ontbijten maar dat was toch wel iets te koud en 10min later waren we weer terug in de hut waar we de rest van het ontbijt deden. Daarna moesten we nog 3uur wachten voordat we aankwamen dus lazen we maar een boekje, liepen een beetje heen en weer, lazen nog een boekje totdat we de hut werden uitgezet om 12uur. Alle spullen bij elkaar geraapt en maar naar het dek gegaan een daar verder een boekje lezen want het land was nog niet in zicht en dat zou nog wel even duren zagen we op Brian zijn GPS. Uiteindelijk om half 2 ging het schip dan aanleggen en liepen we naar de fietsen om alles weer in de tassen te stoppen en uiteindelijk reden we iets na 2uur Sardinië binnen.

De zon scheen en zeker uit de wind (die heel hard blies) was het goed vertoeven. We hadden de keuze om de stad Cagliari te gaan bekijken of om nog een paar uurtjes te fietsen. Brian was weer een beetje misselijk geworden op het laatste stuk van de boot en Hélène voelde zich ook lamlendig dus besloten maar lekker te gaan fietsen. De stad uitkomen was al een hele klus want het ging omhoog en de wind stond pal in het gezicht, we moesten ook nog een stukje tweebaansweg over maar daarna waren we er zo goed als uit. We hadden gehoopt dat het hier misschien iets rustiger zou zijn maar daar merkte we nog weinig van, en daarbij is het wegdek heel slecht, putten liggen soms gewoon 15cm lager dan het wegdek en als je daar inrijdt met de fiets is dat niet echt heel fijn voor fiets en bestuurder. Dus het was uitkijken.

In ons reisboekje van Sardinië stond dat wildkamperen toegestaan wordt als je minder dan 24uur op dezelfde plaats blijft en je kon overal wel een plekje vinden. Nou mooi dachten we, het is goed weer en we hadden toch geen zin om weer binnen te slapen dus wij op zoek naar een wildkampeerplekje rond een uur of half 5. Maar het eerste kwartier zagen we eigenlijk overal nog huizen staan, het volgende kwartier zagen we wel plekjes waar het kon maar daar stond overal een hek om heen met prikkeldraad. Ondertussen waren we ook langs een groot hok gereden waar misschien wel 25 honden inzaten die aan het blaffen waren. Om kwart over 5 begonnen we allebei toch wel een beetje zenuwachtig aan het worden, we zouden over een kilometer weer op een grotere weg zijn en in plaatsje dus daar kon het sowieso niet. Het plan werd dus bijgesteld en we moesten nu maar naar een hotel of iets dergelijks zoeken. En dat was niet lang zoeken want binnen een paar honderd meter zagen Hotel Wunder staan. Wij naar binnen en standaard vragen we: ‘spreken jullie Engels?’, vaak is het antwoord nee maar hier was het nee maar wel Duits (vandaar hotel wunder natuurlijk). Dus in het Duits gevraagd voor een kamer, en dat bleek een hele mooie te zijn, perfect!

En o ja we hebben vandaag 5 jaar verkering en daarvoor wilde we uit eten maar de restaurants beginnen pas om 8uur met koken en dat kunnen onze maagjes echt niet aan. Dus maar zelf weer overheerlijke tortellini’s gemaakt.

Groetjes van ons!