Fabro Scalo - Ronciglione 97km

Goh wat een dag vandaag. Het was vonden we allebei hoogstwaarschijnlijk wel de zwaarste dag van de hele reis tot nu toe. We hebben 97km gefietst en daarbij hebben we 1743 hoogtemeters gehad. Dat is dus iedere kilometer bijna 18meter omhoog. Naast het record hoogtemeters en hoogtemeters per kilometer, hebben we ook een verbetering van zwaarste klim. En misschien wel van belabberde weg (in Italie dan). En om niet te vergeten te vertellen we hebben vandaag de grens van de 10.000 kilometer overschreden. Helaas kwamen we daar wel pas 10km later achter.

Een heerlijke hotelbedje gehad en om 7uur stonden we beneden om te gaan ontbijten, een lekker buffet. Maar beneden aangekomen was er niemand te bekennen en de ontbijtzaal zat nog op slot, er stond wel een telefoon met een nummer hoe je het personeel kon bereiken. Dus Hélène dat nummer gedraaid en de man aan de andere kant van de lijn zou wel even beneden komen. Eenmaal beneden vroegen wij verbaast, het ontbijt was toch om 7uur. Nee, dat was om kwart over 7 volgens hem, gisteren zei een andere man toch echt wat anders. Maar goed dan zouden we eerst wel even onze spulletjes opbergen en dan een kwartiertje later ontbijten. En het bleek maar goed dat we gewacht hebben want het was erg lekker, broodjes, cornfalkes, geroosterde boterhammen, sap, cake en zelfs gebak. Met een volle maag konden we dus op pad.

Het parcours van vandaag was eigenlijk heel makkelijk we zouden drie keer omhoog moeten van rond de 200meter naar de 600meter, en na een paar kilometer begonnen we dus vol goede moed aan de eerste klim. De regen die ze voor vandaag hadden opgegeven was nog nergens te zien maar de zon daarentegen ook niet. Na een goed uur omhoog en heel veel haarspeldbochten waren we boven op klim nummer 1. Onderweg naar boven was er niet heel veel bijzonders te zien, we hadden uitzicht over het dal waar de snelweg liep en vandaag was het zondag jaagdag want er stonden allemaal stoere Italianen met hun geweer in de hand en de honden in de auto. Ze vonden het natuurlijk wel interessant om ons zo naar boven te fietsen en er werd wat gefloten naar Hélène. Daarna kwam de afdaling en hier zoefde we in het zog van de auto’s naar beneden. Beneden aangekomen maar even pauze gehouden want het was ondertussen al half 11 en daarna op naar de volgende klim.

Klim nummer 2, was zo zo zo zwaar, echt niet normaal. Er stond in ons fietsboekje een keuze of je kon de hele steile kant van de berg omhoog of de supersteile kant van de berg, en die was wel 5kilometer korter dan de hele steile. Dus ja welke kies je dan? Toch maar de supersteile omdat deze iets korter is. En daar begonnen we er dan aan, een half uur later waren we drie kilometer verder gekropen. Het was echt ontzettend zwaar en we waren blij dat we überhaupt nog konden fietsen, Hélène haar kilometerteller gaf op sommige momenten ook gewoon 0km/p/u aan. Boven aangekomen besloten maar gelijk te gaan eten alhoewel we nog maar 34km gefietst hadden. Na het eten ging het allemaal wat sneller, we moesten nog een paar kilometer wat minder steil tot de top van klim nummer 2 en daarna konden we eigenlijk een hele tijd naar beneden, wel hadden we helaas tegenwind, dus ging het iets langzamer.

Beneden aangekomen waren we in Viterbo, een mooie historische stad waar wij eigenlijk alleen de stadsmuur van gezien hebben. Dit plaatsje was ook aan de voet van klim nummer 3 van de dag die tevens naar het hoogste punt ging, 688meter. Ook was er nog een stuk onverhard van 4km bij. Het was daarbij ook al 3uur dus even dachten we om hier maar een hotel te zoeken maar dan moesten we morgen weer verder fietsen en dan zou het misschien wel regen, schouders eronder en gaan. Het eerste stuk viel best mee en al snel reden we op meer dan 500meter, maar daarna kwamen we in een plaatsje waar we meer dan 15% omhoog reden naar een kerk. Verder was het op en af, tot we bij een het onverharde deel aankwamen. We zaten er allebei erg doorheen en zagen er dus ook torenhoog tegenop. Maarja we konden moeilijk blijven staan waar we waren. De eerste kilometer onverhard ging omhoog over hele grote keien waar je soms geen eens kon fietsen. En daarna… ging het ook nog eens stortregenen. Gelukkig heb je dan een regenpak bij, doe je lekker aan, zit je lekker droog en warm. En waren aangekomen op het hoogste punt, ole!! Het eerste stuk naar beneden was remmen inknijpen en plassen en hobbels ontwijken. Daarna kregen we het asfalt terug en reden we zo het overnachtingplaatsje in.

Daar aangekomen was het maar hopen dat we iets konden vinden waar we konden slapen. We hadden een adres dus daar reden maar gelijk naartoe. Maar toen de GPS zei dat we aangekomen op bestemming waren, zagen we eerst helemaal niks. Maar na even goed rondkijken zagen we gelukkig toch een beetje aangegeven en wij naar binnen. De Italianen spreken niet of nauwelijks Engels en deze man waar we nu bij stonden ook niet, maar Brian vroeg tot grote verbazing van Hélène even in het Italiaans hoe duur het was. Dit bleek wel een prijsje in ons straatje te zijn en waren blij dat we wat hadden, de fietsen konden ook nog eens binnen staan dus super. Even later kwamen we erachter dat we een appartement gehuurd hadden waar we gewoon konden koken en ook wassen!! Het was ondertussen al half 7 maar alle was tevoorschijn gehaald en de wasmachine in. Daarnaast ook nog even snel een pannetje spaghetti gemaakt voor de honger.

En nu zitten we moe maar voldaan op, jawel een bank, een heerlijk kopje thee te drinken en ons te verbazen wat we vandaag allemaal wel niet gefietst hebben.

Groetjes ons