Guastalla - Guiglia 96km

Zo dat was toch wel weer zo’n dagje vandaag waarbij er heel veel getik op ons hoofd is gekomen.

Vanochtend werden we wakker, nadat we alle drie heerlijk geslapen hadden in het gratis hostel. We hadden alleen gisterenavond niet kunnen douchen omdat de boiler er heel lang overdeed om het water op te warmen en toen het eenmaal was opgewarmd bleek dat de douche lek was, en niet zo’n beetje ook want als je de kraan aanzetten stroomden het wel door het putje maar stroomde het zo de badkamer in. Dus dan maar met een washandje bij de wasbak. Bij het ontbijt hoorde we al dat het flink aan het regenen had en dat dat het ook de hele nacht al gedaan had, de voorspelling was ook dat het vandaag nog slechter dan gisteren zou worden en die zou helaas uitkomen. Toen we bijna klaar waren met eten, keek Brian toevallig naar de achterband van Stefan zijn fiets, en die stond leeg. Balen! Dus alle spullen weer van de fiets, wiel eruit, band eruit, gaatje zoeken, gaatje plakken, even wachten, band erin, wiel erin, spullen erop, en daarna konden we met een half uur vertraging vertrekken. De sleutel moesten we maar tussen de binnen en buitendeur leggen dan zou hij hem wel vinden. Prima hor, en daar gingen we.

Het regende gelukkig niet zo heel hard en het was zelfs een beetje twijfelen of we nou regenbroek aan of uit deden, we hielden hem toch maar aan want om 20 keer te stoppen op een dag hadden we ook geen zin in. De wind was ietsje meer naar het zuiden gedraaid ten opzichte van gisteren dus we hadden hem nu schuin tegen. Maar toch kwamen we wel lekker vooruit. Na 10km vulden we nog even de bidons bij een van de pompjes middenin een dorp en daar bleek ook dat Stefan zijn achterband iets je was leeggelopen, maar ja in de regen weer alles eraf en erop doen hadden we geen zin in dus pakte we gewoon de pomp en deden er wat extra lucht in. Voor de koffiepauze vonden we weer een overdekt plekje, bij een soort ijskraampje, wel gesloten, maar met onze thee in de hand stonden we ons te vergapen aan alle lekkere soorten ijsjes die ze hadden. En daarna ging het weer verder door de polder, want het leek echt bijna Nederland: dijk, wind, regen en landbouw links en rechts. We vonden het niet echt bijster interessant maar gelukkig wisten we wel dat we aan het eind van de middag aan de voet van het Appennijnen gebergte waren, dus dat we weer lekker konden klimmen en dalen met de daarbij behorende uitzichten.

Na de lunch dachten we even dat het zou opklaren en het werd even droog, enthousiast probeerde we het dus even zonder regenpak maar dit heeft in totaal 400meter geduurd. Vervolgens werd de regen niet echt het grootste probleem maar het water. Eerst moesten we onder de snelweg door, door een fietstunnel, maar deze stond vol met water, misschien wel 2 meter water stond erin. Tja wat doe je dan? Omrijden dus. Toen we daarna weer eindelijk op de route waren stonden we voor een brug die afgesloten was, de mensen die erbij stonden vertelde dat zelfs de brug was overstroomd door het water en dat er geen mogelijkheid was om erover heen te gaan. We moesten maar de grote weg proberen. Dus weer omrijden en de grote weg op, die even later overging in een snelweg. Maar gelukkig was er vlak voor een afslag naar een weg die dan eindelijk de rivier overging, maar toen we nog maar een paar honderd meter op de weg reden stond er alweer een hek. Nee he dachten dat kan toch niet, we reden toch maar even verder en van verre zagen we al mensen op de brug staan. We konden er overheen met de fiets maar de auto’s mochten er niet meer overheen en er stond zelfs politie om daar voor te zorgen. Er waren ook heel veel mensen uitgelopen om te kijken hoe hoog het water wel niet stond en aan de bomen te zien was dat echt heel hoog. Daarna waren we na kilometers omrijden alsnog het water over en nadat we door Modena gecrosst waren om toch wat tijd in te halen kwamen we op een mooi fietspad uit wat we 20 kilometer lang konden volgen. Het enige probleem met dit fietspad was wel dat gemiddeld iedere 500meter er hekjes stonden om de auto’s tegen te houden maar wij moesten daar dus elke keer voor afremmen en dan slalommen. Maar niks te klagen hor, want er reed geen auto!

Nadat het fietspad was afgelopen waren dus aan de hoofd van de Appennijnen, het hotel waar we wilde gaan slapen La Laterna. Om daar te komen moesten wel nog even naar 450 meter klimmen vanaf 100meter. En als je al meer dan 80km gefietst en het regent is dat best wel even puffen voordat je eraan begint. Het was gelukkig een heel geleidelijke klim zodat we best aardig door konden fietsen. Helaas begon steeds harder te regenen en omdat het niet koud was, was het dus de regen van boven die je nat maakte en het zweet van binnen. Dus na een paar kilometer klimmen waren we eigenlijk gewoon doorweekt. Het eerste stuk reden we in de mist en zagen we niet veel van de omgeving maar later konden we wel wat meer zien, alleen niet het dal want daar lagen alle wolken. Na 8km klimmen kwamen we dan aan in het plaatsje Guiglia en konden we op zoek gaan naar het hotel. Dit was niet zo heel moeilijk te vinden en drijfnat stapten we binnen. En daar werden we super vriendelijk ontvangen. Ze liet eerst de kamer zien, de fiets kon door het restaurant heen naar binnen en daarna stond er warme thee en koffie met gebak klaar, en dat hoorde er gewoon bij de prijs. We wilden ook er s’avonds een hapje gaan eten maar we de kok zou er pas om half 8 zijn, dus half 9 in de tijd die wij aanhielden. Hier moesten dus nog 3 uur op wachten, nou dat zouden we niet vol houden.

Na een heerlijk warme douche (is altijd dubbel zo lekker als je een dag niet gedoucht heb) hebben we ons eigen potje eten gemaakt. Straks weer heerlijk slapen na een lange natte dag.

Groetjes van ons..