zaterdag 6 november 2010

Siena - Fabro Scalo 108km

Heey allemaal,
na weer zo een heerlijk nachtje in de tent waren we prima uitgerust en hadden we wel weer zin in dat zonnetje. Maar toen we onze tent uitkwamen bleek het erg mistig te zijn, nou dat zal zo wel wegtrekken dachten wij nog. Dit viel toch wel even tegen want toen we de fiets op gingen werden we toch best wel nat van die mist. Je weet wel hoe dat eruitziet van die druppels op je winpers, wenkbrauwen en overal waar je kleine haartje hebt. We fietsten Siena uit en waren blij dat we gisteren vast een kijkje hadden genomen want in die mist valt toch een stuk minder te zien. Eenmaal bijna aan het einde van de stad stond onze route via de snelweg, dat is wel een beetje vreemd. Maar anders moesten we 12km omrijden en alsnog een stukje snelweg. Dus besloten we er toch maar voor te gaan en het bord waarop stond verboden voor fietsers maar te negeren. Uiteindelijk viel het mee en kwamen we niet eens echt op de snelweg en hebben we dus ook geen regels overtreden;).
Daarna kwamen we een man tegen ook met bepakking op de fiets en hij vroeg ons waar we naartoe gingen. Dus heel trots zei Hélène: “naar Spanje”. Dat vond hij toch wel een beetje vreemd want we fietsten toch echt de verkeerde kant op (volgens hem) maar wij uitgelegd dat we eerst naar Rome gingen. En dat we dan ook nog van Noorwegen kwamen vond hij toch wel een beetje vreemd. Hij had nog een vraag: “hoeveel kilo weegt jullie fiets?” Dus wij antwoorden ongeveer 60kilo. Dit noemde hij: “totally crazy”. Ach wij vinden het wel leuk. Hij ging was zelf opweg naar Assissi.

Toen we eenmaal de stad uit waren en in de Le Crete terechtkwamen leek het nog werd de mist nog dikker en konden we op sommige stukken werkelijk niet verder kijken dan 50meter. Dit was wel erg jammer want we hadden graag de : “onwaarschijnlijke leegte van de Le Crete” (zoals in het boekje werd beschreven) willen zien, maar wij zagen alleen maar mist. En heel af en toe een mini zonnetje door de mist. We vonden een bankje en besloten hier maar een kopje thee te zetten, wel gebruikten we een plastic zak voor onze billen want het bankje was werkelijk kledder nat. Daarna fietsten we weer verder en toen we boven de 350meter kwamen zagen we ineens blauwe lucht en een beetje zon. Maar dit was al heel snel weer over want we gingen naar beneden en doken zo dus letterlijk de mist weer in, zo jammer! Maar toen we langzaamaan de Le Crete uitfietsten brak dan toch aardig het zonnetje door en binnen de kortste keren was het weer zweten geblazen en kwamen de korte broeken, T-shirts en sandalen weer tevoorschijn. En toen we achteromkeken zagen we dat er in de Le Crete nog steeds een dikke mist wolk lag. Als je goed kijkt kan de dit ook zien op de tweede uitzichtfoto.
Het was nog steeds flink op en af en op een gegeven moment kwam er een wielrennergroepje voorbij. Hélène zag al aan de manier waarop Brian ging fietsen dat hij zou gaan volgen, Hélène besloot om maar lekker haar eigen tempotje te fietsen (zwaar zat;)). Het was wel heel grappig want de wielrenners hadden pas na een ruime halve kilometer door dat Brian achter hun zat. En toen kwamen de vragen, eentje sprak er Engels dus die moest vertalen. Waar kom je vandaan? En waar ga je naartoe? Standaard vragen. Maar de man vertelde ook dat het in mei/juni de mooiste tijd van het jaar was en dat het hier in de winter een zelfde tempratuur als in Nederland. Nou nu nog niet hoor en dat vinden wij helemaal niet erg! Na een tijdje besloot Brian toch maar weer met Hélène te fietsen dus zei hij de mannen gedag en wachten een paar minuutjes voor we weer samen verder gingen.
En toen kwam er ineens die klim, we gingen heel de dag al op en af en op een gegeven moment zagen we een hooggelegen dorpje. Maar wij gingen naar beneden, dat kan natuurlijk nooit goed zijn. En dat was het ook nog want zo stijl hadden we toch al even niet gehad, sterker nog we konden er geen eentje bedenken. Eigenlijk hadden we wel trek in een boterhammetje maar we besloten eerst maar even naar boven te gaan, gelukkig maar want anders doen je benen wel erg veel zeer als je gelijk zo stijl naar boven moet. En toen we zo goed als boven aankwamen zagen we een bankje en aten lekker ons broodje met kaas en pasta. Weetje, we zijn nu bezig met nutella pot 23.

We fietsen weer verder en hebben weer prachtige uitzichten van de omgeving, Italië is echt een prachtig land. We komen bij een grote supermarkt die tussen de middag wel gewoon open is en halen weer onze boodschapjes en eten wat druifjes op het bankje voor de supermarkt, heerlijk in het zonnetje. Op de fiets heb je niet zo door dat je er ‘zomers’ bijloopt. Maar als je dan in de supermarkt komt is het wel een beetje vreemd dat die Italianen allemaal dikke jassen, sjalen en soms al met mutsen oplopen. Zijn wij nou zo warmbloedig of hun juist koudbloedig? Of allebei een beetje;).

Hierna besluiten we de iets vlakkere variant te nemen, deze is wel wat drukker staat beschreven in het boekje en ook iets langer maar we vinden het wel even goed. En deze route blijkt toch ook niet helemaal vlak te zijn. De bedoeling is om naar Fabro te fietsen en daar een goedkope overnachting te vinden. Want de campings zijn weer ver te zoeken op de route en daarbij zijn de aangelegen campings nog dicht ook, dus het is niet anders.
Het gaat op en af maar het grootste deel toch naar beneden en de laatste 18km is zo vlak al een dubbeltje dus we gaan als een trein. Hélène voorop want Brian zijn tempo is iets te laag volgens haar. We fietsen dan ook ineens 23km per uur en dat gaat best makkelijk. Rond vijf uur (onze tijd) komen we in Fabro aan maar we kunnen niet gelijk wat vinden, dan ineens zien we een bordje camere. Ideaal denken wij, maar het meisje achter de balie (het is ook een barretje) weet niet op de kamers wel verhuurd worden. Over een uurtje kunnen we wel terugkomen. Dus besluiten we maar even ons pannetje te gaan maken in het parkje in het laatste zonnetje. Als we terug zijn staat er iemand anders die geen Engels kan, maar ons wel weet te vertellen dat we 2uur kunnen wachten. Nou daar gaan we niet nog een keer aan beginnen dus fietsen we naar het andere dorpje Fabro Scalo waar we al vrij snel een hotel vinden. Wel zo prettig want het is inmiddels half7 (onze tijd) en al bijna donker.
Nu hebben we al heerlijk gedoucht, lezen we nog wat en gaan straks weer heerlijk slapen!

Toedeloe

2 opmerkingen:

  1. Hey jullie. wat veel km vandaag en ook nog zo veel klimmen.had wel gedacht dat jullie fietsen zwaar waren maar 60 kg had ik niet verwacht. ja jammer van de mist ,zo mis je flinke stukken uitzicht ,en bij druk verkeer ook beter opletten. gelukkig is het nog goed gekomen met de zon . nou dank jullie wel hoor voor het toe sturen van de zon naar ons. het was een heerlijke dag ,heb in de tuin gewerkt ,stukje wezen fietsen,tuinplantjes wezen kopen en nog even heerlijk in de zon gezeten.werkelijk zalig na al die sombere dagen. hoop dat het even zo blijft ook voor jullie natuurlijk.liefs opa en oma j.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hey!
    Voelt altijd een beetje vreemd die mist op je gezicht.. Gelukkig heeft het daar niet de temperatuur om aan te gaan vriezen!
    Italianen zijn geen mensen van de tijd, dat zie je wel terug bij dat hotel, uurtje hier, uurtje daar...

    Leesze, en tot morgen!
    x Ris

    BeantwoordenVerwijderen