Is Arenas - Fertilla 94km

Wat was het vandaag toch een schitterende dag!

Vanochtend werden we wakker en toen was het nog heel erg donker. We hadden nog niet eerder in de tent geslapen op Sardinië en aangezien we met de boot toch een stukje opgeschoven waren, komt de zon hier iets later op maar blijft wel wat langer schijnen, volgens onze GPS. Brian was nog niet de tent uit of daar was kat 1 van de 6 al weer. Waarschijnlijk wilde hij wel heel graag eten want hij bleef maar mauwen. Bij het ontbijt waren ze ondertussen alle zes weer van de partij en om de beurt probeerde ze iets mee te pikken. Maar dat lieten we niet toe en dus kregen ze een voor een een pets op der hoofd. Maar eentje was zo brutaal dat hij maar bleef komen totdat we hem per ongeluk iets te hard weggooide en tegen een boom terecht kwam. Niet dat het hem erg veel kon schelen, want hij liep gewoon weer vrolijk verder. We vonden de katten zo leuk dat we maar besloten er eentje mee te nemen. En dat werd de kleinste want dat was toch wel het meest praktisch, die past tenminste net in de stuurtas. Het enige probleem was dat hij zelf niet zo heel graag wilde er uit sprong, uiteindelijk hebben hem jammer genoeg toch maar op de camping gelaten en gingen wij onder een bewolkte hemel op pad.

We hadden al op de kaart gezien dat we binnen 20km in een plaatsje zouden zijn dat op bijna 500meter lag, dus het was klimmen geblazen. Het verschil met het vasteland van Italie is wel dat ze hier een weg heel gelijkmatig omhoog hebben gelegd terwijl op het vasteland gewoon alles en iedereen moet wijken en de weg over alles en iedereen heen leggen. Dus we gingen niet echt snel omhoog maar dat was niet erg, want we konden redelijk op het gemak genieten van de omgeving hier. Achter ons was de zee die langzaam verder kwam te liggen en voor ons lagen de bergen die helemaal begroeit zijn met struiken. Toen we de boot opgingen een paar dagen terug zagen we al allemaal vrachtwagens met hout aan boord gaan en wij grapten:’hebben ze geen hout op Sardinië ofzo?’, maar dat blijkt nog echt waar te zijn we hebben in al die tijd nog maar een paar bomen gezien de rest is allemaal struikgewas wat niet hoger komt dan een meter of 2.

Het blijkt dat we toch niet helemaal naar 500meter hoeven want er is een iets kortere weg die over iets meer dan 400meter loopt dus nemen we die maar. Bovenop zetten we even thee, maar deze bleek niet te drinken te zijn. We hadden op de camping water bijgevuld bij een kraan waar een teken van drinkwater bij stond, nou dat zal toch wel goed zijn? Maar nadat we het dus zelfs gekookt hadden bleek het gewoon niet te drinken te zijn en smaakte het heel erg naar zout. Gelijk gooien we dus de rest van de flessen en bidons leeg die we er mee gevuld hadden, wel een beetje jammer dat we allebei dus bijna 2 liter de berg hebben opgesleept en bovenop weg gegooid. Als al het vieze water is weggegooid blijken we nog maar twee halve bidons met goed drinkwater over te hebben dus we moeten snel op zoek naar een supermarkt. Een paar kilometer later vinden we er een gelukkig en kunnen weer drinken. Daarna begint de afdaling die ons terug naar zee leidt. De zon is nu doorgekomen en we hebben schitterende uitzichten. Bij een bocht lijkt het net of je zo de zee inrijdt maar we moeten toch net nog afslaan. Beneden zitten we weer bij de zee waar we een paar kilometer vlak kunnen rijden langs alle gesloten strandtentjes die in de zomer waarschijnlijk stampvol zitten. Op het eind van de weg slaan we rechtsaf, een weg die we 42km lang moeten volgen en waar helemaal geen dorpje of iets langs staat, alleen maar zee aan je linkerhand en bergen aan je rechterhand. Na een paar kilometer lunchen we op een richel met de zee tientallen meters onder ons.

Na de lunch moeten we omhoog, en we weten niet voor hoelang. Maar de zon is zo warm geworden dat het gewoon heet is, zweten geblazen. Het verkeer op deze weg is verwaarloosbaar dus het is echt genieten ook al gaat het flink omhoog. We rijden eigenlijk continue maar een paar honderd meter van zee af maar rijden toch op een gegeven moment op een hoogte van meer dan 350meter. Soms hoor je zelfs de golven tegen de rots slaan. En als we dan weer naar beneden rijden moet je oppassen dat je geen bocht mist want dan stort je zo de zee in. Het is ontzettend mooie weg, je kan geen genoeg krijgen van de bergen van bijna 1000meter aan de ene kant en als je dan even naar de andere kant draait zie je de helderblauwe zee die de zon weerspiegelt. Als we bijna op het eind van de weg zijn voelen hem toch al flink zitten we hebben al meer dan 80km en 1200 hoogtemeters.

Maar dan zijn we er ook bijna. In Alghero, een erg toeristisch plaatsje doen we nog even boodschappen en rijden dan door naar de jeugdherberg die we in onze reisgids hebben staan. De laatste 7km ernaartoe zijn vlak en met de wind in de rug vliegen we vooruit. Het is even zoeken waar het is want het staat overal op de bordjes aangegeven behalve bij het huis zelf. We vragen aan de man die er woont of het een hostel is. ‘Ja’ antwoord hij, maar we moeten wel even 10 minuten wachten. Als we dan teruglopen naar de fietsen komt er een druk doende vrouw aan die alleen maar roept: ‘momento, momento’. Ja hor, we rijden niet weg. Als ze er is blijkt ze helaas ook geen Engels te praten maar we komen er wel uit. In ons gidsje stond dat het met ontbijt 10 euro per persoon zou zijn maar dat valt vies tegen, want de vrouw zegt dat het geen hostel meer is maar een bed en breakfast en dat het 25 euro per persoon is. Tja, we hebben weinig andere keus dus doen we het maar. Als we vragen of we om 7uur kunnen ontbijten valt ze bijna flauw, want nee dat kan niet hoor veel te vroeg, op z’n vroegst 9uur. Nou dat willen wij niet, dus gaat er 5euro van de prijs af, prima!

En nu hebben we lekkere gegeten, gedoucht en gaan straks lekker slapen in het Bed zonder Breakfast.

Groetjes van ons!!