Vosu - Saka 105km

Heey allemaal,

nog even als reactie op reactie van een paar daagjes terug: "natuurlijk denkt Hélène nog wel is aan de kindjes van BonBon. Het is fijn om te horen dat ik nog niet ben vergeten!
=)
Vanochtend toen we wakker werden scheen het zonnetje alweer, heerlijk! Ondanks dat fijne zonnetje was het nog wel best fris, de wind die van zee komt (denken we) kan soms heel koud zijn. Maar toch trokken wij 'bikkels' onze korte broek aan. Nee hoor grapje, het is gewoon lekker korte broeken weer. We fietste de ochtend door een nationaal park wat erg leuk fietsen was.

Voordeel van Estland is dat ze bijna overal WiFi-area hebben, waardoor wij dus heel de dag door op de I-pod van Brian de reacties kunnen lezen of andere dingetjes kunnen opzoeken in de pauze's. Op de campings hebben ze ook regelmatig WiFi dus eigenlijk hebben we onze 'dongel' haast niet meer nodig. Maar het is wel prettig om deze achter de hand te hebben want de WiFi kwaliteit is niet altijd toppie.

Het fietsen ging heel de dag wel lekker, grappig is dat we op het moment op de track van Hélène haar ouders fietsen. Dus heel de dag is het van: "hier hebben ze ook gefietst, hier zijn ze verkeerd gereden of hier gingen ze boodschappen doen". Onderweg zien we nog steeds regelmatig ooievaars (hebben jullie die ook gezien?). En we hebben nog meer wild gezien vandaag, namelijk een eekhoorn en maar liefs 2 vosjes. Brian wilde alweer van zijn fiets springen om nog een keertje 'vossticks' te kunnen eten. Maar we hadden al een schnitzel voor vanavond;).

Tussen de middag hebben we lekker aan het strand zitten eten. Er zaten in het water heel veel zwanen, we hadden nog nooit zoveel zwanen bij elkaar gezien. Eerst zaten ze gewoon een beetje te dobberen maar op een gegeven moment gingen ze in optocht een stukje verder liggen. Wij hebben zelf geen duik genomen want daar is het toch wel een beetje te fris voor.

Toen we boodschappen gingen doen besloten we maar dat er een iemand buiten zou blijven bij de fietsen. Want we merken toch wel dat we in iets armer gebied komen en je weet het maar nooit. Dus Hélène ging vrolijk naar binnen en Brian bleef deze keer buiten staan. Maar in de supermarkt wilde het niet echt lukken, dus Hélène kwam alleen met brood, fruit, komkommer en koekjes. Dus ging Brian maar naar binnen of hij een avondmaaltijd bij elkaar kon sprokelen, dat lukte aardig. Hij kwam naar buiten met aardappelkroketjes, schnitzel, tomaatjes en water. Maar ja nu hadden we nog geen chocola, sap en toetje. Dus ging Hélène voor de tweede keer (derde keer in totaal) naar binnen. Nou nu hadden we wel alles dachten we, het is gewoon een stuk lastiger om alleen boodschappen te doen als je al ruim 2maanden samen naar binnen gaat.

Toen we 88km hadden gefietst konden we kiezen of we het laatste stuk over de snelweg gingen of voor een onverhard stuk zouden gaan. Bij het onverharde stuk stond dat het best pittig kon zijn maar wel leuk fietsen was. Dus kozen we voor het onverharde stuk, toen we begonnen aan het onverharde stuk was het een stijle heuvel omhoog. Wat eigenlijk alleen maar zand was, Hélène was er niet helemaal op voorbereid dus het lukte haar niet om in de zware versnelling naar boven te fietsen. Brian kwam echter wel fietsend boven, daarna was het weer even asfalt dus wij dachten nou als dat alles was, eitje! Maar dat was natuurlijk niet alles, want we hebben in de laatste kilometers toch nog alle mogelijke (lastige) onverharde wegen gehad die er zijn. Veel stenen, dan weer zand, kuilen, gras en grind. Desondanks waren we wel blij dat we deze route hadden gekozen want het was wel een erg leuk stukje Estland om te fietsen. Af en toe een huisje en een klein dorpje en we zagen zelfs bergen in de verte wat ook wel weer is leuk is om te zien.

Zoals wel eerder vermeld heeft Brian het niet zo op honden, nou vandaag kon Hélène zich heel goed vinden in dit gevoel. Bij die leuke (ietwat oude, vervallen) huisjes hebben ze eigenlijk overal een hond. En je hoort ze al blaffen voordat je ze ziet. Soms zijn het kleine hondjes, dan zijn het grote honden, lieve honden of de Waakhond! We kwamen de eerste langs en gelukkig ik zal jullie vast gerust stellen zaten ze allemaal achter een hek of aan een ketting. Maar Hélène had wel al in haar boekje gelezen dat je moet uitkijken voor loslopende honden. Dus ja, als je dan een hond hoort ga je gelijk kijken of hij vast zit of achter een hek. Maar we kwamen dus langs de eerste, een zwarte met scherpe tandjes en gemene oogjes. Brian zag al een beetje bleek want het leek even of hij niet vast zat. Maar goed wij dapper verder en de volgende nou dat was echt eng! (vond Hélène ook hoor, die zat toch wel een beetje te bibberen op haar fietsje) Deze hond zat wel aan een ketting (het waren er zelfs twee) maar die ene kon dus wel helemaal voor de bosjes half de weg (-grindpad) op. En die wegen zijn al niet zo breed. Dus Hélène maar weer voorop en daar gingen we. Blaffen, blaffen en trekken aan die ketting, je bent gewoon bang dattie zo sterk is dattie los springt. Maar gelukkig was dat niet zo en waren we blij dat we er voorbij waren. Maar toen kwam er nog de kleine hond en deze liep wel los. Maar gelukkig hield die het bij een beetje keffen en anders schop je die wel die lucht in;). Daarna (in een hondvrijezone) hebben we even een koekje genomen voor de schrik. En vroegen we ons werkelijk af: "waarom deze weg?"

Nog een kleine vier kilometer van de camping af was het onverhard en kwamen we een bord tegen met: "pas op voor deze mensen" krom lopend dus wij namen aan oude mensen (zie foto). Dan denk je hebben we niet genoeg beangstigend gehad (honden). Maar deze oude mensjes vielen reuze mee en zwaaide vrolijk terug naar ons, gelukkig;).

Nu zitten we lekker op de camping (wel veel kleren aan want het is fris) en hebben we lekker gegeten. Ook hebben we een praatje gemaakt met mede-fietsvakantiegangers zij kwamen ook van de Noordkaap en wisten nog niet waar ze nu naartoe gingen, misschien wel Griekenland. Ze fietsen door totdat het geld op is, tja zo kan het natuurlijk ook. En we spraken ook een Australische man hij was naar Nederland gevlogen en had daar een camper gekocht. Hij was ook naar de Noordkaap gereden en was nu hier, in Tallin was er wel ingebroken in zijn camper en hadden ze de laptop + camera meegenomen. Gelukkig hadden ze wel alle foto's op een schijfje staan. Maar natuurlijk is dat nog wel erg vervelend.

Nou dit was het verhaal weer voor vandaag, morgen fietsen we naar Narva. We hebben nog is een blik geworpen op de kaart en het blijkt dat we nog wel tijd hebben om een extra rondje te fietsen richting de Russische grens. We vinden het wel leuk om hier toch nog even van te ruiken.

Toedeloe