Ajdovscina - San Michele 99km

Het was niet de bedoeling om de marathon als reactie-stimulans te lopen, maar dat is het wel geworden. Niet erg hor, want we vinden het heel erg leuk om te lezen.

Iedereen zal zich wel afvragen hoe het vandaag met Brian ging? Nou in ieder geval beter dan gisteren. Vanochtend werden we wakker in best wel luxe hotelbed dus bleven nog maar een kwartiertje langer liggen. Buiten bleek de regen nog niet gestopt te zijn en de wind was ook nog niet gaan liggen. De motivatie om op de fiets te stappen was laten we zeggen erg laag. Maar eerst konden we nog lekker van een ontbijtbuffet genieten, het eerste deze reis. We hadden de keuze uit broodjes, worstjes, vleeswaren, jam, pasta, croissants en muesli. Het was allemaal heel erg lekker. Alleen het fruit niet, de bananen waren bruin en de appels hadden ze precies naar buiten gelegd met welke kant nog niet rot was, dus maar geen fruitje vandaag. Boven de fietskleren aangetrokken en de fietsen van stal gehaald en toen stonden we buiten en daar was het… koud, windig en nat. We hadden gelukkig wel de wind overwegend mee maar dat nam niet weg dat we soms door van die vlagen opzij werden geworpen. We zaten nog maar net op de fiets of we kwamen een bord tegen dat de wind 106/km/p/u waaide en dat de pas, waar wij gisteren overheen waren gekomen, gesloten was voor auto’s met een aanhanger en vrachtwagens.

Twintig kilometer later bij de koffiepauze was alles anders. De regenpakken waren inmiddels uit, Brian hield zijn regenpak zelfs toen het al droog was nog maar even aan tot de pauze anders moest hij twee keer op en afstappen, toch niet zijn sterkste kant in deze dagen. En de wind was bijna helemaal weg, raar maar waar. Toen we bezig waren met het zetten van thee kwam er een Sloveense vrouw met haar twee kinderen een praatje met ons maken. De kinderen, 5 en 7 jaar, waren heel erg geïnteresseerd in ons, waar we dan vandaan kwamen, hoeveel we fietsen op een dag, waar we sliepen en wat we nu gingen eten. De vrouw vertaalde alle vragen en antwoorden voor de kids en elke keer keken ze weer even naar de fietsen en vroegen ze weer iets. Nadat ze ons succes hadden gewenst en weggingen, kwamen ze een paar minuten later weer terug om te vragen of we misschien vannacht bij hun wilde overnachten. Een erg vriendelijk aanbod maar we hadden nog maar 20km gefietst en we moesten toch echt verder. We hoorde van Stefan dat hij ook inmiddels was aangekomen met de trein en aan zijn tocht naar Verona begonnen was waar we elkaar ontmoeten.

Een paar kilometer na de pauze was het dan zover, we kwamen aan in Italie, ons elfde fietsland!! De grensovergang was heel lastig te vinden en het bleek maar een heel klein fietspaadje te zijn en er was helaas nergens een bord te bekennen waar we mee op de foto konden. Dus als vervanging is Hélène vanmiddag maar met de Italiaanse vlag op de foto gegaan. Als lunch besluiten maar eens de lokale gerechten te proberen, een lekkere pizza! Het restaurant waar we waren, was een echt Italiaans familierestaurant want de hele familie was aanwezig, zus bediende, moeder kookte, broer bakte pizza’s, andere zus gaf midden in het restaurant haar kind te eten en vader liep een beetje rond. Erg grappig om allemaal te zien, en ze zijn heel erg vriendelijk want toen we weggingen riepen ze bijna in koor: ‘Ciao’. Italie blijkt in dit deel ook vlak te zijn, dus schieten we erg op en besluiten we dat we in twee dagen naar Venetie gaan fietsen in plaats van de drie dagen die we dachten erover te doen.

Dus er moest na de middag nog wel even wat weggetrapt worden. Maar dit was beslist geen straf, want het was weer eens lekker vlak (dat is wel eens lekker als je lang in de bergen gefietst heb) en telkens als we naar rechts keken zagen we de besneeuwde Alpen liggen in de zon, wij hadden helaas de hele dag bewolking maar het was een ontzettend mooi gezicht om van die grote witte reuzen te zien baadde in de zon. Ook heeft de regenval van gisteren hier aardig huis gehouden, want op een gegeven moment kwamen we een bord tegen, ‘verboden in te rijden, want het is overstroomd’. Maar verboden in te rijden, vinden wij gelden voor auto’s dus wij erlangs. En ja hor, even later was er een heel voetbalveld met clubhuis overstroomd. De weg was trouwens nog prima te berijden Een paar kilometer voor het plaatsje waar willen overnachten gaan we boodschappen doen. En daar werden we aangesproken door een club huisvrouwen waar we vandaag kwamen, en waar we naartoe gingen. Toen we opgeschreven hoeveel kilometer we al gefietst hadden, zuchtte ze allemaal diep. Het is wel grappig dat ze alleen maar Italiaans blijven praten tegen ons, terwijl wij er vrij weinig van verstaan.

Daarna was de enigste taak nog om een hotel, pension of camping te vinden. Camping viel sowieso af want die zijn er hier niet. En pension hadden we ook nog niet gezien, dus moest het maar weer een hotel worden, niet ons eerste keus maar wel even onvermijdelijk. Dus op zoek naar een hotel, hotel 1 was veel te duur. Hotel 2 was iets goedkoper maar vonden we toch nog wel te duur. Dus reden we verder maar even verder reden we het plaatsje uit en de eerste paar kilometers zou er ook niks meer komen. Terug naar hotel 2, de man was zo aardig om ons een ruime eenpersoonskamer te verhuren en dat scheelde ook nog eens in prijs.

Het was ondertussen toch al 5uur, dus nog even een boterhammetje gegeten en dan douchen nog even lezen en dan naar bed. Morgen waarschijnlijk best wel weer een lange dag maar dan zijn we wel al in Venetie!

Groetjes van ons..