Narvik - Ergens langs de E10 105km

Een dag later dan verwacht maar dan toch de blog van de dag van gisteren.

Om half 4 begon de dag toch al een beetje voor ons beide. Toen Brian wakker werd, was Hélène zich druk aan het aankleden dat Brian dacht: 'wat gebeurd hier nou allemaal?'. Maar Hélène was heel druk in de weer, kijk eens wat een mooi weer, kijk eens wat leuk dat de zon bij ons naar binnen schijnt en zullen we nu gaan fietsen dan hebben we heel mooi weer. Maar Brian sliep nog half en draaide zich om en sliep verder, terwijl er mooie foto's van de zon gemaakt werden. Een paar uur later was het dan wel tijd om eruit te gaan, alleen jammer genoeg bleek het nu een stuk minder mooi weer.

De eerste 32km moesten we over de E6 rijden, een vreselijk drukke weg waar de auto's langs je scheuren. Gelukkig hadden we beide goede benen en schoot het lekker op. De eerste 18km hadden we twee dagen eerder ook al gereden maar toen krampachtig met in het zicht een rustdag. We voelden nu echt het verschil, we konden lekker doorreden en de vele kleine heuveltjes vlogen we op. Het werd helaas weer een koffiepauze langs de kant van de weg. En vlak daarna maakte de Lofoten hun reputaties waar: 'het regent er iedere dag'. En nu kwamen wij ook in een grote hoosbui met heel veel wind. Toen we wakker werden gaf Brian zijn horloge al een storm-alarm aan, maar toen was het windstil en scheen een klein zonnetje dus hier moesten we allebei heel hard om lachen, hoe kan dat nou. Maar 2uur later werd het dan toch waar. Iets verder kwamen we gelukkig een supermarkt tegen waar we heerlijke broodjes konden halen voor de lunch. Het is wel grappig dan om zo als 'twee apen in regenpakken' die winkel binnen te stappen en iedereen die in de winkel is draait zich om, om naar je te kijken, en wij staan daar dan zo van: 'ja het regent buiten hor'.

Maar het werd gelukkig snel droog en de regenpakken gingen uit, we gingen de snelweg af en de zon ging schijnen. We aten ons lekker broodjes aan zee op, maar geen enkele auto te bekennen was en waren het beide er over eens dat dit wel het meest rustige lunchplaatsje was van deze vakantie. Daarna werd het jammer genoeg flink klimmen (2km a 10% gem) om weer een stukje op de snelweg te moeten rijden. Maar dat was maar een klein stukje en de rest van de dag zouden we niet meer op een drukke weg rijden. Het enige voordeel van de snelweg is wel dat het altijd gelijkmatig omhoog gaat en gelijkmatig naar beneden, dus het is nooit echt steil omhoog of naar beneden. Maar zodra je een iets kleiner weggetje bent ingeslagen kijken ze niet meer op van een hobbel en is het constant steil omhoog en weer naar beneden. Samengevat het was ontzettend zwaar fietsen vandaag, en toen we na 55km langs een camping reden kwam zelfs even de gedachte op om er te gaan staan.

Om een uur of 2, kwam hoosbui 2. Dus stoppen regenpakken weer aan, warm hebben, want het was warm vandaag wel rond de 20 graden denken we. En dan 10minuten later is het weer droog dus weer stoppen en regenpakken uit. Op zulke dagen heb je niet echt het gevoel dat je opschiet maar goed nat laten regenen is minder. Aangezien we nog geen boodschappen hadden die dag moesten we even omrijden naar de supermarkt in een heel mooi vissersplaatsje aan een baai. Hier konden we ook weer kiezen of lekker op de camping geen staan of toch nog 25km doorfietsen. De zon scheen lekker dus het werd doorfietsen. Het werd ondertussen zelfs zo warm dat Brian eerst zijn beenstukken uitdeed en daarna zelfs zijn t-shirt, waar Hélène over zei: 'jou bovenlichaam is echt al 10 jaar niet in de zon geweest volgens mij'. Dit is stiekem ook waar.

Na een hele steile afdaling (snelheden boven de 60km/p/u) kwamen we bij de zee uit waar we de laatste 20km langs moesten fietsen. Gelukkig waren deze vlak want we hadden al meer dan 1200 hoogtemeters afgelegd vandaag (voor de vergelijking dat is ongeveer de Alp du Hueze op). We kwamen nu ook bij hele mooie vissersplaatsjes waar bijna geen toeristen komen en dat was wel ook te zien, want nergens waren er (souveniers)winkeltjes en de mensen keken best raar op om ons te zien. Het was al een lang dag en we hadden zo'n honger dat we om 5uur stiekem een zak chips naar binnen werkten. Daarna was het nog 10km doorbuffelen tot we eindelijk de camping zagen, maar nu begint het verhaal eigenlijk pas.

Wij komen bij de camping en het ziet er heel verlaten uit, receptie was dicht, gras niet gemaaid, geen auto's en er was gewoon niemand. Maarja wij hadden al 100km afgelegd en wilden echt ergens gaan staan nu. Dus wij de camping op, en ja hor, er was wel wat beweging. Er zaten een paar mensen in een gebouwtje TV te kijken dus Hélène tikte op de raam en er kwam een donkere man naar buiten. Hij wist te vertellen dat hij ook niet wist van dit terrein was maar we mochten hier wel staan en de douche en toilet deden het gewoon, hij zou dat wel even laten zien. Dus Hélène mee met de man kijken naar de douche en toilet, en Brian bleef bij de fietsen. Langszaam kwamen er meer buitenlanders uit hun huisjes gekropen om te kijken wat hier aan de hand was. Nadat de rondleiding geweest was kwam er nog een ander echt zeggen dat het geen probleem was. Dus wij dachten nou oké en liepen schaapachtig naar een plekje toe, maar toen zeiden we allebei van: 'hmm, nee dit gaan we niet doen'. Toen ook nog een paar gasten kwamen die alleen maar hehehehhe konden roepen hadden we helemaal zoiets van snel weg hier.

Maar ja waar ga je dan naar toe, ook nog een bijkomend probleem, ons water was op. Ook moesten we de snelweg weer op en kwam hoosbui 3 eraan. Dus we waren niet in de beste humeur. Nou gelukkig kwam er een wegrestaurant waar we ons water konden bijvullen. Daarna moesten we een brug over waar we de volle laag van de regen en wind kregen. Aan het eind van de brug naar een inhammetje in de berm gekeken en ja daar konden we wel (wild)kamperen. Niet ideaal, maar goed we moesten wat, want het was al 7uur. Dus wij de tent snel opgezet, en het werd al droger. Hélène weer heerlijk eten gemaakt, spaghettie met varkensreepjes. En dan de blog proberen te typen, maar om een of ander vage reden kregen we het bericht dat we onze datalimiet bereikt hadden en niet verder konden internetten. Wat een domper, maar goed toen maar onze ICT-er gebeld, Robert. Hij probeerde gelijk al de klantenservice te bellen maar deze was jammer genoeg al gesloten dus moesten we tot de volgende dag wachten.

Teleurgesteld gingen we dan toch maar slapen, hopen dat het snel opgelost zal worden.