Orsvag - Ramberg 94km

Wat leuk om toch weer de reacties te lezen en vooral dat er iedere dag wel iemand tussen zit die we niet verwachten! Echt super!

Over tot de orde van de dag. We werden al rond 7uur wakker omdat we toch op een best drukke camping stonden en daar is toch wat meer herrie dan dat je alleen in het bos staat. Maargoed dat was niet erg omdat we vandaag toch wel een lange dag voor de boeg hadden. Voor het eerst sinds 3 dagen gingen we voor ons gevoel weer een serieuze afstand afleggen. Dus dat was niet op het gemak alles bij elkaar zoeken en kijken wanneer we weg gaan maar we wilde echt gewoon om 9uur weg zijn. Dit lukt allemaal meer dan aardig want Brian ging al om kwart over 7 al uit, geheel tegen zijn doen in. Het was zelfs al best lekker zo in het zonnetje en even kwam de gedachte zelfs om alvast in korte mouwen en korte broek weg te gaan. Maar toen de wind aantrok was het toch maar niet.

-

Om kwart voor 9 zaten we uiteindelijk al op de fiets met een waterig zonnetje in het gezicht. De wind blies al hard in het nadeel maar we hadden er toch aardig de gang in. Na ongeveer 10km zagen we een fietser voor ons fietsen. En Brian zei: 'hé, volgens mij is dat die Duitser (die we al bijna een week geregeld tegen komen)' maar Hélène zei: 'nee joh, dat kan nooit hij ging een walvistocht doen en daar zal hij nog niet van terug zijn'. Maar toch zette Brian even aan om te kijken of hij het was of niet. En ja hor, het bleek hem te zijn en het was echt heel leuk om te horen wat hij zoal de afgelopen dagen gedaan had, we hadden hem tenslotte al 5 dagen niet gezien. Hij vond het ook erg leuk en vertelde honderduit wat hij gedaan had. Hij was dus naar een plaatsje gereden vanwaar een walvisvaart ging maar dat schip was kapot dus moest hij weer terugrijden, hij was in een storm terecht gekomen (windkracht 9 tegenwind), daarna had hij wildgekampeerd bij een groep bergbeklimmers en nu was hij dus weer hier. Even later gingen we zelfs gezamelijk koffiepauze houden en dronk hij gezellig een kopje thee mee. Ook vond hij het tijd dat we nu maar dan is adressen moest uitwisselen, dus hij gaf ons zijn email-adres en wij hem onze blog. Daarna namen we voor de zoveelste keer afscheid en deze keer zelfs zonder handen schudden want we zullen elkaar vast wel weer een keer zien. Hij wilde wel nog onze namen weten, maar hij kon Hélène niet uitspreken. Hij zelfs heet Frank. Nog even wou Brian vragen hoe Duitsland het in de halve finale had gedaan (Brian wist dit al), maar omdat we wisten dat hij een grote voetbalfan was, bleek het toch verstandiger om niet te doen.

Daarna gingen we eindelijk weer eens voor een tiental kilometers de snelweg af en kregen een rustig eenbaans eilandwegje voor de wielen, wat ontzettend mooie uitzichten bood, zelfs met wolken. En even later begon eruit de wolken ook weer wat nattigheid te vallen. Maargoed dat zijn we dagelijks gewend dus zonder morren de regenpakken aan en verder geniet van wat dit bizar mooie landschap te bieden heeft. Brian vond het landschap ook steeds meer op de Noordkaap gaan lijken. De begroeiing gaat langzaamaan weer weg en het is alleen nog laag gras wat er staat dus de massa's rotsen, die het hele landschap domineren. Soms rijdt je even langs een rotswand die gewoon een paar honderd meter boven jou uittorent. En ik kan je vertellen wat voel je je dan echt ontzettend klein. En als je dan aan de andere kant kijkt zie je de zee, die met windkracht 5, best ruig is. En in die zee zie je allemaal kleine rotseilandjes waar soms wat mos op groeit maar vaak ook niets. Als de laag hangende wolken dan even willen oplossen dan zie je in de verte een klein dorpje op een ander eiland. Jammer genoeg bleef de regen toch doortikken en na 50km vonden we het echt genoeg en moesten we wel gaan eten, anders zou Brian misschien van z'n fiets vallen. En wat doe je dan als het regent. Je gaat op een grote steen zitten (waar er hier heel veel van zijn) met je rug naar de regen en je gaat gewoon lekker je boterhammen met kaas en ham eten!

Na de lunch klaarde het op, en de regenpakken gingen weer uit voor de rest van de dag. Wel moesten we het eiland waar we op reden oversteken en dat is meestal een steile klim. En dat bleek nu ook zo te zijn dus het was zelfs zweten geblazen. Daarna kwamen we in een flink plaatsje, wat ook weer een vliegveld bleek te hebben. Wat ons opvalt is dat iedere plaatsje dat ongeveer even groot is als Zuidland een vliegveld heeft. Het blijkt hier denken we gewoon sneller om even het vliegtuig naar bijvoorbeeld 200km verder op te nemen dan een auto. We kwamen in dit plaatsje helaas weer op de snelweg dus het werd weer drukker. Brian had het s'middags zwaar maar dan is Hélène er, die dan op kop tegen de wind inrijdt, dat Brian lekker uit de wind kan rijden. We hadden s'middag ook helaas nog een tunnel en dit was een hele rare. We reden een bocht om en opeens heel steil naar beneden, de weg was heel hobbelig dus we moesten ons best doen om onze fietsen recht te houden. Daarna waren we opeens beneden en was het steil omhoog. Hélène der versnelling deed heel raar omhoog dus aangekomen boven, even beter afstellen. Daarna kwamen we in een nog weer mooier landschap, het lijkt wel hoe meer we de Lofoten oprijden, hoe mooier het wordt. Hélène zei zelfs: 'ik kan wel constant huilen, zo mooi vind ik het hier'. Nou dan weet je wel. Nog even een omweg gemaakt voor een kerkje (zelfs Brian zijn idee) en toen waren we op de camping.

-

Nu hebben we net weer lekker gegeten, spaghetti. En zijn we(lees: Hélène) al bijna 2 uur met andere reizigers aan het praten, die lopend, liftend of met de bus een groot deel van Noord-Noorwegen doortrekken. Morgen hebben we nog 27km over de Lofoten en daarna nemen we de boot om 2uur, als er plaats is, naar het vaste land en daarna zijn we binnen 2 dagen in Zweden waar we de rustige wegen eindelijk kunnen opzoeken. Want het enige nadeel van dit ontzettend mooie landschap is dat er vaak maar een weg is, en heel veel mensen, motors, auto's, vrachtwagens en bussen dat ook vinden. Maar het landschap maakt alles dubbel en dwars goed.

Het is vandaag ook precies 3 weken dat we weg zijn maar dat voelt nog maar als een paar dagen.

Tot morgen weer!