Ordalen - Alfta 69km

Wat is het iedere dag toch weer geweldig om dan de laptop op te starten en dan gewoon in (soms) de middle of nowwhere internet te hebben en dan de reacties van iedereen te lezen. We kijken er nog steeds iedere dag naar uit en vinden het ontzettend leuk om de blog bij te houden.

Vannacht een keer wakker geweest om half vier, en dit keer niet van de regen maar van een of ander feest wat een paar caravans verder was. Het was niet heel storend, want we draaiden ons even om en toen was het zo al weer kwart over zeven en tijd om er uit te gaan. Het was droog maar bewolkt. Het weer wordt een beetje voorspelbaar hier, want iedere dag als we dan tent open doen is het droog maar zwaar bewolkt en kan het ieder moment gaan regenen. Daarna is het meestal de hele dag zo, en valt er af en toe wat druppeltjes en daarna als we tegen de avond op de camping zijn komt de blauwe lucht te voorschijn. En zo was het ook vandaag dus voor de rest zal ik niet meer over het weer praten;). Maar het was dus even twijfelen of nou binnen of buiten moesten gaan eten, aangezien de wolken toch best wel donker waren. Uiteindelijk is het buiten geworden en het was toch lekker droog gebleven dus een goede keuze.

Gisteren waren we heel snel met opruimen vandaag was het weer iets langzamer, dus om 10 over 9 reden de camping af, gelukkig. Want het was niet een hele leuke camping, het sanitair was oud en vies. Er was al een aardig wind en die hadden we recht in ons gezicht, maar dit was niet erg want zo konden de elanden ons niet ruiken. De zoektocht werd dus gelijk weer geopend aangezien onze buren van gisteren twee kleine elandjes etend langs de weg hadden gezien. Het was niet lang dat we moesten zoeken want de bomen gingen snel weg en we kwamen langs landbouwvelden, wat ook heel leuk was om te zien. Dus hadden we een klein debat over de islam, het eindigde onbeslist. De bomen kwamen weer en dan was het maar weer goed kijken of je er eentje zag, maar helaas hebben we er vandaag weer geen een gezien en blijft ons aantal toch nog op drie steken. Voor het eerst sinds lange tijd hadden we lekker thee gezet bij de koffiepauze. Dit was omdat de camping waar we vandaag naartoe reden maar 65km verder lag volgens de kaart. Niet zo heel ver dus, en dat betekent dat we lekker de tijd hebben om veel pauze te houden en tijdens de pauzes telkens weer te gaan kaarten.

Na een kilometer of 35 kwamen we in Bollnas aan, een redelijk grote plaats. En daar moesten we twee dingen doen, ten eerste eindelijk is vers brood scoren (vooral voor Brian heel belangrijk), en ten tweede de tweede stempel van de route halen (vooral voor Hélène heel belangrijk). Beide dingen viel niet echt mee om te vinden. Volgens de GPS lag het toeristenbureau ergens midden op een weg waar totaal geen toeristenbureau te vinden was. Gelukkig na zelf kijken en zoeken konden we het alsnog vinden en de fel begeerde stempel in het boekje zetten. En daarna waren er wel supermarkten maar zonder vers brood. Dus toen we bijna het stadje al uitreden en Brian heel chagerijnig was geworden omdat we geen supermarkt tegen kwamen, gingen we maar even van de route af om te zoeken. En uiteindelijk lukte het en kwamen we bij de grootste supermarkt die we tot nu toe hadden gezien en hadden zelfs brood wat nog warm was. Daarna naar een bankje gereden en in een achterstandswijk (daar lag de supermarkt) het hele brood in een keer opgegeten. Toen we lekker zaten te eten kwam er nog een man even met ons praten. Het was een beetje een slonzige man en eerst dachten van fiets maar lekker door. Maar hij bleek heel aardig te zijn en was heel benieuwd naar onze reis en waar we naar toe gingen. En ja Stockholm dat lag nog wel 40 Zweedse mijlen ver, en wij dachten weer van: 'huh?'. We hadden al eerder mensen horen praten in Zweedse mijlen maar wisten niet hoeveel kilometers dit was, later op de dag zouden we er achter komen dat 1 Zweedse mijl = 10 kilometer.

Na het middageten was het nog maar 25 kilometer naar Alfta, waar we zouden kamperen vanavond. We hadden alle tijd om eens goed om ons heen te kijken en dan reden we weer door de bossen en dan weer door de velden. Halverwege even pauze gehouden op een hoog punt waar we heel ver konden kijken. Daarna kwamen we in Alfta aan en moesten we een supermarkt gaan zoeken om onze boodschappen voor twee dagen te doen, want het was morgen zondag en morgen zouden we waarschijnlijk niets tegen komen. Dus in de supermarkt sta je dan te denken van: 'oké, morgenochtend dan eten we dit, s'middags dat en dan s'avonds wat zullen we dan eens gaan eten?'. Nou en zo ga je verder tot maandagmiddag want dan kom je waarschijnlijk weer een supermarkt tegen. Dus dat duurde wel even voordat we daar klaar waren.

Buiten aangekomen zat er een oude man op een bankje die zodra hij hoorde dat wij een andere taal praatte zei:'Hey, where do you come from?'. Nu is dit niet echt heel bijzonder dat vragen er wel meer maar deze man bleef maar praten. Eerst wilden hij weten waar we dan precies naartoe gingen, dus noemde we alle landen op en bij ieder land dan we zeiden kwam er een goedkeurende knik. Daarna vroegen we een paar dingen aan hem, hoe oud hij was, of hij kinderen had, of hij hier woonde. Daar gaf hij na elke keer even nadenken antwoord op, want zijn Engels was niet zo goed volgens hem, maar wij vonden dat hij het prima sprak voor een man van 66 jaar. Daarnaast had hij door heel Zweden gewoond en had drie kinderen die over het hele land verspreidt woonde. Na 10 minuten, toen wij bijna onze tassen met alle boodschappen hadden gevuld, stapten hij maar eens op en ging naar huis. Hélène ging nog even naar binnen om het statiegeld op te halen en een ijsje te kopen en Brian bleef buiten zitten. Dus toen Hélène binnen was en Brian rustig op het bankje, waar de man gezeten had, zat te wachten, kwam de man weer terug en vroeg aan Brian: 'Hebben jullie tijd om mijn huis te zien?'. Nou best interresant dacht Brian dus hij zei ja, maar we moesten wel eerst even ons ijsje op eten en dan zouden we achter zijn auto aanrijden naar zijn huis. Toen Hélène daarna naar buiten kwam en dat hoorde was het even verbazing maar daarna vond ze het ook wel heel leuk.

Nadat we dus ons ijsje op hadden gegeten en nog even met de man hadden zitten kletsen, ondertussen was er ook een andere man bijgekomen die geen Engels praatte maar met vertaling zei dat er heel veel Nederlanders hier woonden en de oude meneer waarvan wij straks het huis zouden gaan zien had zelfs een kaartje van een Nederlander met een eigen bouwbedrijf, gingen we achter de auto aan naar zijn huis. We dachten dat het dichtbij was maar het was toch wel een stukje reden en we dachten al van: 'oo nee, straks woont hij heel ver weg'. Maar gelukkig na 1,5kilometer sloeg de auto een woonwijk in en stopte hij even later voor een typische Zweeds huis. We zeiden dat hij een mooi huis had maar dat wuifde hij weg en zei dat hij het maar gehuurd had en alleen de onderverdieping van hem was, de bovenverdieping was van een vrouw. Nadat we een foto hadden genomen van het huis gingen we naar binnen en liet hij ons eerst de keuken zien met een heel oud houtkacheltje erin, vervolgens de bibliotheek en daarna de woonkamer. Hij was vroeger wiskundeleraar geweest en was nu een jaar gepensioneerd, wat wij moeilijk konden geloven want hij was moeilijk te been en zijn handen trilde voortdurende. Na ook nog de slaapkamer en zijn computerkamer (zijn vrouw had een eigen laptop) zeiden we dat we maar eens gingen want het was ondertussen al laat en we moesten nog naar de camping. Hij vroeg nog of we vanavond nog wilden langskomen want dan was zijn vrouw ook thuis en dan konden we met haar kennis maken. Maar dit leek ons een raar idee dus bedankte we beleefd. Voordat we weggingen kregen we nog een cadeau van hem, een gedicht van de 14de Dalai Lama geborduurd op een kleedje. Ook wilde hij nog een foto van ons en Brian maakte nog een foto van Hélène met de man. Daarna stapte we op en gingen op zoek naar de camping.

De camping was niet moeilijk te vinden en lag midden in een sportpark. Hélène ging zoals gewoonlijk weer naar binnen en toen ze vroeg of er ook plaats was voor een klein tentje en twee fietsen zei de man: 'That's free'. Eerst dacht ze dat hij een grapje maakten maar het bleek toch waar te zijn dat als je op de fiets was er gratis mocht staan. Dus mooi dachten we en snel ons tentje opgezet en eten gemaakt, vandaag heel gezond: broccoli en bloemkool met aardappeltjes en een gehaktbal. Het was ook weer geweldig lekker na zo'n dag fietsen.

De zon schijnt hier nu nog lekker en daar gaan we dus nog even van genieten dan zo naar bed.

Als laatste willen we nog wel even het gedichtje schrijven wat we van de man gehad hebben:

The Paradox of our Age

We have bigger houses, but smaller families;

more conveniences, but less time.

We have more degrees, but less sense;

more knowledge, but less judgements;

more experts, but more problems;

more medicines, but less healthiness.

We've been all the way to the moon and back,

but have trouble crossing the street

to meet the new neighbour.

We build more computers to hold more information,

to produce more copies than ever,

but have less communication.

We have become long on quantity, but short on quality.

These are times of fast foods, but slow digestion;

tall man, but short character;

steep profits, but shallow relationships.

It is a time when there is much in the window,

but nothing in the room

His Holiness the XIVth Dalai Lama